Port Antonio I

Kanopi House, Blue Lagoon, San San, zo luidt het tot de verbeelding sprekende adres van onze volgende verblijfplaats. Het Kanopi House bevindt zich ook echt tussen de boomtoppen blijkt later en is gelegen naast de Blue Lagoon waar een deel van de gelijknamige film werd opgenomen, compleet met Brooke Shields.

De winterstorm is gelukkig gaan liggen op de ochtend van vertrek. Alleen nog wat lichte motregen, maar dan breekt het wolkendek en lacht het zonnetje ons weer toe. Ongeveer 60 km leggen we af die dag in ruim 2 uur, waarvan de eerste 7 en de laatste 5 weer over de bekende pot hole weggetjes. De rest gaat langs de kust en af en toe door wat bergachtig gebied. Goed te doen ook al blijft het goed opletten, vooral als we de chaotische kleine stadscentra moeten doorkruisen.

Zo werden we een tijdje bijna op de bumper gezeten door een luid toeterend vrachtwagentje dat ons op een gegeven moment passeerde waarna hij vóór ons stopte zodat wij ook genoodzaakt waren te stoppen. We vertrouwden het niet helemaal, of eerlijk gezegd, helemaal niet, dus passeerde Henk de druk gebarende man en reden we verder. Wat hij wilde is nog steeds een mysterie. Onze auto was in orde, geen lekke band of loszittende bumper.  Zijn auto lag vol planten. Misschien iets verkopen? Dat is dan het vriendelijke scenario. Laten we daar maar van uit gaan.

Even verderop reden we in een politie fuik. Papieren controleren. Het korte gesprek dat volgde was niet anders dan met andere Jamaicanen. “Waar we vandaan kwamen. Nederland? Ah, goeie voetballers! Waar kwamen we nu vandaan? Waar gingen we nu naar toe? Port Antonio? Dan moesten we beslist gaan raften op de rivier en ze hadden daar de beste jerk pork. Niet vergeten hoor!” En als uitsmijter en klap op de vuurpijl..”...hadden we de Jamaicaanse 'weed' al geprobeerd? Niet ons ding? Moesten we toch ècht proberen. ‘t Was beslist de beste. Kijk maar op Google.” Op zijn zachtst gezegd opmerkelijk uit de mond van een politieagent als je weet dat cannabis oftewel wiet hier officieel illegaal is. Je ruikt het wel overal en met name de Rasta’s lopen vaak half of helemaal stoned rond, maar tegenover gebruikende toeristen zijn de gezagsdragers volgens onze informatie minder tolerant. Je riskeert zelfs gevangenisstraf en ‘t cachot schijnt hier allesbehalve luxe te zijn. Een strikvraag dachten wij daarom, een die we blijkbaar goed beantwoord hadden. Weer een ervaring rijker.

Vervolgens liepen we vast in Port Antonio. Onze TomTom kent alleen de wat grotere wegen en stuurde ons midden in de stad een verboden weg in. Toen werd het lastig. Vragen dan maar. Ik dan, Henk is daar nooit zo voor. Die probeert het liever zelf. Afijn, raampje omlaag en een vrouw aangesproken die moeilijk keek maar ons wel een stukje de goede kant op wilde brengen. Enigszins aarzelend lieten we haar instappen maar ze bleek betrouwbaar en laveerde ons kundig door het gekrioel heen om vervolgens voor het uitstappen ons in het onvervalst Jamaicaans op het hart drukte niet zomaar iedereen de weg te vragen, want je wist maar nooit. Pfew...Onze derde kantje boord ervaring overleefd.

Na wat zoeken vonden we uiteindelijk het gatenkaas weggetje dat naar Kanopi House moest leiden. Smaller en met meer gaten kon haast niet maar je moet er wat voor over hebben en onze moeite werd dubbel en dwars beloond. Wat een mooie plek en wat een leuk onderkomen. Ons Treehouse Hibiscus staat op palen midden tussen het tropisch geboomte waarachter de zee en ja, zelfs de Blue Lagoon zichtbaar is. De aankleding straalt luxe uit. Lekker groot bed, fijne badkamer, pantry met water, koffie, thee, servies, bestek en koelkast en last but not least, een breed Frans balkon met over de volle breedte ramen en harmonica deuren die het mooie buiten, binnen laten. Het Kanopi restaurant zet ons een heerlijke lunch voor van een (spicy) kreeften-salade (Grid) en een spicy chicken sandwhich (Henk). Dat belooft ook veel goeds voor de inwendige mens de komende dagen. Lekker!

Voor morgen staat raften op de rivier op het programma. Verslag daarvan volgt..