Negril

De laatste avond in Treasure Beach willen we ons net naar het restaurant terras begeven om te gaan eten als een onaangename, ronduit smerig ruikende wolk op ons neerdaalt. Staat er iets in brand? Een stapel autobanden? Een vuilnishoop? Niets van dat al. Het is een actie van ‘the government’, het zogenaamde ‘fogging’. Een insecticide wordt met water vermengd en verhit, waarna het zich als een muggenverdelgende, giftige stoomwolk over de omgeving verspreidt. Dit alles om nare, door muggen veroorzaakte ziektes, zoals het ZIKA virus tevoorkomen. ‘Ze zeggen dat het geen kwaad kan’. zegt onze vriendelijke waitress met enige twijfel in haar stem. Er wordt zelfs geadviseerd ramen en deuren te openen zodat je huis ook van muggen ontdaan wordt. Behalve als je astma hebt, zoals zij, vervolgt ze hoestend, dan kun je beter je huis sluiten en mond en neus afdekken. Normaal gesproken worden mensen gewaarschuwd hetgeen deze keer blijkbaar is verzuimd. Na een minuut of 10, 15 is de ‘wolk’ opgelost en kunnen we weer ademhalen. Het gebeuren herinnerde me aan de spray acties voordat ons vliegtuig landde in Australië de eerste twee keer in ‘99 en ‘02 dat we daar aankwamen. Ook om ongewenste ‘bugs’ te bestrijden. Daar mag het nu niet meer. Hier blijkbaar nog wel. Lekker is dat!

De volgende dag nemen we Highway A1 naar Negril. Een smalle en van de gebruikelijke gaten voorziene A1 natuurlijk, maar we verwachten niet anders meer. We moeten op een gegeven moment zelfs stapvoets rijden achter een kleine kudde koeien aan, die doodgemoedereerd en zonder haast over de weg wordt gedreven. Hoort er allemaal bij hier.

Ons onderkomen in hotel Catcha Falling Star in Negril is een rustiek gemeubileerd appartement luisterend naar de schone naam Aries en voorzien van balkon met uitzicht. De onderkomens zijn rietbedekt en liggen op de rotsenkust. Opnieuw een lekker, tropisch sfeertje. Wel veel Amerikanen als medegasten en die zijn vaak (gelukkig niet altijd) luidruchtig hebben we gemerkt. Vooral onze naaste buren onderhouden zich met luide stem in een zuidelijk Amerikaans accent dat me aan J.R. uit Dallas doet denken. Bovendien staat de volumeknop van de Bluegrass muziek die de buurman afspeelt en op zijn gitaar al zingend begeleidt wel érg ver open. Twee keer beleefd vragen of het zachter kan levert een geïrriteerde reactie en niet het gewenste resultaat, dus we laten het er maar bij en proberen ons er niet aan te ergeren. Schieten we niets mee op en het is nog steeds vakantie toch?

De dag van aankomst lopen we ‘s middags naar het nabijgelegen Rick’s Café een (wereld?) beroemd café dat al sinds 1974  furore maakt vanwege de hippiesfeer die er heerst en de ligging op de rotsen die menige durfal uitdaagt een sprong of duik vanaf grote hoogte in zee te maken. Het geheel is uitgegroeid tot een ware toeristische attractie, De zonsondergang schijnt er spectaculair te zijn (dezelfde die wij vanaf ons balkon kunnen bewonderen), de drank vloeit er overdadig, er is live muziek en dat klifspringen moet je blijkbaar gedaan hebben. Een populaire plek dus, waar menige bus vanaf het land en de vele bootjes en catemarans vanaf zee hun menselijke ladingen lossen. Wij bestellen een drankje en instaleren ons aan een soort bar aan de klif boven zee om het geheel op ons gemak te aanschouwen. Onmiddelijk wordt Henk aangesproken door een Amerikaan uit Dallas volgens eigen zeggen. Een 50-er met overgewicht die ons uitnodigt met hem te roken. Het zakje ganja en een hashpijpje liggen demonstratief klaar voor gebruik. Als we zijn aanbod afslaan toont hij zich teleurgesteld als een klein kind. Niemand wil met hem roken. Onbegrijpelijk vindt hij. Na een onsamenhangend relaas (hij heeft duidelijk al gedronken en gerookt!) over het al of niet legaal zijn van hash, over de bankwereld waar hij werkzaam is en over relaties, besluiten we afscheid van onze nieuwe ‘vriend’ te nemen en een rustiger plekje te zoeken waarna we Rick’s Café ook kunnen afvinken.

De volgende dag starten we op ons gemak. Ontbijtje, boekje, koffietje... het weer is wat minder en we besluiten de avond maaltijd in te ruilen voor een warme lunch en gaan derhalve op zoek naar een eethuisje met Jamaicaanse keuken. Een kwartiertje lopen verderop strijken we neer in Sips and Bites. Een eenvoudig restaurantje met tafeltjes die gedekt zijn met plastic kleedjes en idem bloemen. Een golfplaten dak houdt de inmiddels vallende regen tegen en geen ruiten maar diagonale latjes  in de buitenmuren. Het geheel is aangekleed met wat planten en een verbleekte Bob Marley foto aan de ‘muur’. Ook is er een afhaalbalie waar het redelijk druk is. Het menu dat op een bord staat staat  bevat gerechten als ‘cow foot’, goat head and belly’ en andere heerlijkheden die je niet overal kunt proeven. Hier moeten we zijn besluiten we. De dame die ons bedient lijkt wat afwezig maar is uiterst vriendelijk. Onze bestelling van Chicken Curry en vooral die van Oxtail wordt met een goedkeurend knikje ontvangen en als we daarbij haar eigengemaakt Sorrel sap met gember kiezen is ze blij verrast. Het sorrel sap is zoals gezegd  home-made en bijna nergens (meer) te krijgen. De dichte bloemen van een hibiscus-soort worden een paar dagen met wat gember geweekt, gezeefd en wat gezoet. Het resultaat is heerlijk bloemig maar vooral kruidig en verfrissend. Ook de oxtail en curry van kip blijken erg lekker ook al laten ze even op zich wachten. Alles kost hier tijd, we beginnen er bijna aan te wennen. Intussen is het leuk mensen kijken. Diverse taxi chauffeurs en buurtgenoten vervoegen zich bij de afhaalbalie voor hun lunch. Het is een bonte mensenparade. Als de buikjes vol zijn en de buitjes opgedroogd, lopen we rustig terug.

Onderweg besluit Henk als souvenir een dreadlocks-pet te kopen bij het mini-winkeltje van Fay, die ons trots vertelt dat zij zelf ‘the maker’ is van alle tentoongestelde gebreide waar. Petten, hoedjes, ja, zelfs een badpak op bestelling. Ze breit en haakt het allemaal zelf. Ze verlaagt al pratend ongevraagd de prijs tot een ‘special, special price (ja,ja) coz I’m the maker!’ We dingen niet af want niet te duur en Fay kan het vast goed gebruiken. Ze gaat na de deal bereidwillig en breedlachend met Henk op de foto.

Overal proberen mensen hun waren of diensten aan de man te brengen. Wij zien er natuurlijk helemáál niet uit als toeristen dus worden we regelmatig aangesproken. De aangeboden waar varieert van fruit, zelfgemaakte souvenirs en jerk chicken tot ganja en ‘shrooms’ (magic mushrooms). Ook vertragen langsrijdende taxi’s en toeteren ze kort ten teken dat ze vrij zijn. Toeristen lopen blijkbaar niet. Een ‘ no thanks’ of een handgebaar of nee-schudden is meestal voldoende om te bedanken. Mensen zijn zelden opdringerig. 

Onze laatste volledige dag van deze reis besluiten we weinig te ondernemen en nog eens goed te proeven van de tropische geneugten die dit eiland ons te bieden heeft. Een heerlijk lui dagje.

Morgenmiddag vliegen we terug naar Brussel. Als het doorgaat tenminste. Heel België staakt vandaag. Er is een Nationale staking uitgeroepen en ook Brussels Airport ligt plat. We vertrekken weliswaar pas morgenmiddag maar de kans lijkt ons groot dat het vliegverkeer dan nog verstoord is. Vluchten moeten worden ingevoegd en aangezien ons vliegtuig eerst  ‘s morgens vroeg vanuit Brussel naar Montego Bay moet vliegen voordat het weer naar Brussel terugkeert, lijkt ons de kans reëel dat we vertraging zullen hebben. Afijn, we gaan het ervaren.

Jullie horen het wel als we weer thuis zijn.

Tot dan.