Treasure Beach

Treasure Beach bereiken we na de inmiddels bekende autorit met hindernissen van ruim 3 uur, hoewel we dit keer ongeveer eenderde van de tocht over een heuse snelweg rijden. De enige in Jamaica en een tolweg bovendien maar het laatse stuk gaat weer over slechte wegen en weggetjes.

Treasure Beach is een kleine plaats, beter gezegd een gehucht, aan de zuidkust. Jake’s Hotel, waar voor ons 3 nachten zijn geboekt, ziet er uit zoals je je een tropisch eiland-verblijf voorstelt. Meerdere kleurige huisjes aan zee, verschillend van kleur en formaat met in het midden een wat groter maar even kleurig gebouw waar receptie en restaurant zijn gevestigd, alsook een zoutwaterzwembad, buitenbar en her en der verspreid parasols met daaronder ligbedden en -stoelen. Onze kamer, Starfish genaamd, is eigenlijk de helft van een huisje met ruim bed, koelkast en koffiezetter in hangkast en wastafel en toilet in een kleine ruimte ernaast. De douche is buiten op het kleine terras, wel onttrokken aan het zicht door een muurtje, dat dan weer wel. Een klein grasveldje met wat tropische bomen, planten en ligstoelen maken het geheel compleet. Alles ziet er uitnodigend uit. Er liggen zelfs bloemen en een welkomskaartje op het bed. Past helemaal in het plaatje wat mij betreft. We voelen ons al snel thuis en genieten de rest van de dag van zon, ligstoel, boekje en drankje en een heerlijk maal van krab en jerk chicken ter afsluiting.

De avond wordt opgeluisterd door live muziek (eindelijk!) bij de bar, lekkere jazz, reggae en rhythm & blues, heerlijk sfeertje.

Als we voor ons huisje, met het constante geluid van de golven vermengd met de live muziek in onze oren, de sterrenhemel zitten te bewonderen realiseer ik me omhoog kijkend maar weer eens dat een mens nooit te oud is om te leren. Nou zijn we inmiddels 67 en 68 en hebben we nooit geweten dat  hier dichtbij de evenaar de maansikkel niet links of rechts staat, maar met de punten naast elkaar, als een kommetje onderaan of als een hoedje bovenaan. Bijzonder en fascinerend!

De volgende dag besluiten we de ‘Black River Safari’ te boeken. Het klinkt spannend en ondernemend, maar is niets meer of minder dan een boottochtje over zee naar Black River waar we met een beetje geluk, krokodillen gaan spotten. We melden ons op de afgesproken tijd  bij Frenchman’s Bay. Captain Bernard zal ons in zijn canoe in ongeveer 3 kwartier over zee naar de monding van de Black River brengen waar de krokodillen wonen. Die canoe valt mee. Jamaicanen geven dingen nou eenmaal graag andere namen. Bleek een raft, een bamboe vlot te zijn, met captain bedoelen ze bootsman en met canoe geen kano maar een motorbootje. We varen dus met behoorlijke snelheid over zee en net als de Captain ons meldt dat dolfijnen hier weliswaar voorkomen maar hij niets kan beloven, behaagt het een groepje van naar schatting zo’n 6 à 8 van deze schone schepselen het om ons met een bezoekje te vereren. Ze zwemmen naast de boot, eronder door en ook een stukje met de boot mee. Als we witte onderbuiken zien bij de schijnbaar spelende dolfijnen, laten we ons vertellen dat ze aan het paren zijn (zie ook het korte videofilmpje). Dolfijnen blijven prachtige beesten en dit is een onverwachte bonus. We gingen per slot van rekening op zoek naar krokodillen.

Die krokodillen laten zich meteen zien zodra we vanaf zee, de rivier opvaren. Er ligt er een van een metertje of twee, drie, op te warmen op een stuk beton aan de waterkant en naast hem zien we de kop boven water uitsteken van een nog groter exemplaar. Even verderop zien we nog meer ‘crocs’ als boomstammen dichtbij de oever drijven. De bomen erboven worden drukbevolkt door kleine witte reigers. We varen verder langs mangrovebomen over een steeds donkerder wordende rivier die inmiddels zijn naam, Black River, alle eer aandoet. Helder water met zwarte klei op de bodem en je hebt een zwarte rivier. 

Op de terugweg zet Captain Bernard ons af bij de Pelican Bar, een simpel, houten gebouwtje op palen in zee, ongeveer een kilometer uit de kust. Het rietbedakte bouwsel huisvest, de naam zegt het al, een bar met eetgelegenheid op een zandbankje dat regelmatig bezocht wordt door pelikanen. De grap hier is dat je in het water staand of zwemmend je drankje kunt nuttigen. Wij hoeven niet zo nodig, maar hebben weinig keus als onze bootsman meteen na aankomst zonder ons vertrekt om even wat mensen op te halen in Treasure Beach. Hij is zó terug, roept hij ons nog toe. Zó, blijkt in Jamaica ruim een uur, maar soit, ‘t is per slot van rekening vakantie. We hebben geen haast. Wel is de zee nu een stuk onrustiger en regent het zelfs een beetje.

Ook zien we in het voorbijvaren wat verlaten en verzakte huizen aan de kust als stille getuigen van de laatste tornado die hier langsraasde. Hoewel de terugvaart een stuk bumpier is dan heen, keren we toch voldaan terug van onze safari. Dolfijnen én krokodillen, op één dag zien, dat overkomt ons niet vaak. ‘s Avonds wordt er pizza en kreeft gegeten in het naastgelegen Jack Spratt restaurant en onze dag is alweer bijna voorbij.

De zondag, onze laatste dag hier alweer, brengen we voornamelijk luierend en lezend, zwemmend en lekker etend door en hoewel het bewolkt is, genieten we vooral van het fijne tropische sfeertje. Ook niet verkeerd. Morgen door naar onze laatste stop aan de westkust, meer specifiek naar Negril. 

Wordt ook dan weer vervolgd