Weer thuis!

En toen waren we weer thuis!               

Maar eerst nog onze laatste stop in de Franse Elzas in Molsheim, waar we logeerden in Spa Hotel Diana. Niet een heel opwindende naam, maar een prima hotel en goed gesitueerd, want halverwege de laatste 800 km naar huis en niet te ver van de snelweg. Bovendien kunnen we er eten, altijd makkelijk. Ook hier in Frankrijk overal de verplichting mondkapjes te dragen, maar dat is inmiddels routine geworden. Als we het parkeerterrein bij het hotel oprijden staan er een aantal Lamborghini sportwagens geparkeerd. Een ware publiekstrekker blijkt, want de plaatselijke autoliefhebbende jeugd staat druk foto's te maken van de fotogenieke racers. 

Molsheim zelf is een levendig oud stadje met een oud centrum waar, zoals overal in de Elzas, de straatnaambordjes onder het Frans (de huidige voertaal) ook hun oorspronkelijke Duitse versie tonen. Veel kleine straatjes met oude huisjes en aan de buitenkant grote oude panden die een zekere luxe uitstralen, waaraan je kunt zien dat hier een zekere welvaart heerst of heerste. We wandelen door de straatjes, waarna we in het hotel een heerlijk half flesje wijn ophalen bij de bar om op onze kamer op onze laatste vakantiedag te proosten. In het hotel zijn ook spa faciliteiten, maar we besluiten Covid niet te tarten en daar geen gebruik van te maken. Na een lekker maaltje in het hotel restaurant gaan we onze laatste vakantienacht in.

De laatste dag van onze terugreis begint in de stromende regen en pas bij de grens met Luxemburg zien we het in de verte wat opklaren om uiteindelijk bij Luik de grens met Nederland te passeren waar het zo te zien helemaal niet heeft geregend. Fijn, dan kan de auto droog van bagage en blikken olijfolie worden ontdaan, nadat we rond half drie het garagepad weer oprijden in Sibbe.

Inmiddels is het zondagmiddag en zijn de meeste vakantiespullen weer schoongemaakt en opgeruimd, zijn de wasjes gedraaid en staan de koffers en tassen weer leeg op zolder tot de volgende keer. We blijven optimistisch!

Uiteindelijk hebben we weinig last gehad van Corona beperkingen. Vooral onderweg droegen we steeds mondkapjes, zodra we de auto uit waren, behalve tijdens maaltijden natuurlijk. De regels in de diverse landen, naast Nederland waren dat België, Luxemburg, Frankrijk, Zwitserland, Italië en Griekenland, verschilden wel, maar mondkapjes waren overal verplicht. Op straat alleen in Frankrijk en Italiē, maar lang niet overal hield iedereen zich braaf aan de regels. Allerlei varianten kwamen we tegen. Zo was er de kindrager, de elleboogdrager, de polsdrager, de oordrager en de monddrager-neus-vrij en ook overal weigeraars.

Ook de borden, posters en aankondigingen voor het dragen van mondmaskers of het houden van afstand , waren er in allerlei variëteiten. Op stoelen zaten stickers en op tafels stonden kruisen om aan te geven dat je daar niet mocht zitten, zodat er voldoende afstand werd gehouden.

Toch hebben we ons nergens onveilig gevoeld want het was eigenlijk nergens erg druk, zodat we genoeg afstand konden houden. In de Griekse Peloponnesos, waar we 3 weken verbleven, werden alleen in het voorjaar enkele Corona gevallen geconstateerd en onze Griekse vrienden vervingen het gebruikelijke kussen door een elleboog aan te reiken en een enkeling door een hand te geven. Dat laatste mag daar dus blijkbaar wel.  Ook was wel duidelijk dat het voortdurend wijzigen van regels en voorschriften verwarrend werkt, zodat deze regels niet door iedereen hetzelfde werden geīnterpreteerd, zoals bijvoorbeeld door de Superfast balie-dame in Ancona en de agriturismo eigenaar bij Imola in Italië.

Al met al hebben we een heerlijke vakantie gehad, ondanks de Corona uitdagingen en beperkingen en we hopen van harte volgend jaar rond deze tijd opnieuw richting Hellas te kunnen gaan.

We gaan het ervaren, hoop doet leven!

Tot ziens! 

Αντίο! (Antío!)