De laatste dagen…

De laatste dagen van ons verblijf op dit tropische eiland zijn aangebroken. Wat we wilden zien en doen hebben we gezien en gedaan, dus doen we het rustig aan. Lekker zwemmen, rustig ontbijten, wat lezen, blog bijhouden, stukje lopen en nog een tochtje maken.
Ook maak ik nog wat foto’s van een plant die we her en der tegenkomen en die ik met hulp van Google eindelijk kan thuisbrengen. De Sodomsappel. Een zeer giftige plant die desondanks of misschien wel dankzij zijn giftige plantdelen in de traditionele geneeskunde op het eiland als medicijn wordt gebruikt tegen diverse kwalen. 
 

De avond van de 31-ste hebben we een tafel gereserveerd bij Senang. De derde eetgelegenheid van Jonnie Boer hier op het eiland. Aten we eerder al bij fine dining restaurant Brass Boer en bij de informele Flamingo Beach Bar, vanavond gaan we de oosterse keuken van restaurant Senang proeven. Gevestigd in hetzelfde Delfin’s Resort als de andere twee, ligt het op loopafstand van Windhoek. Kwestie van de straat oversteken, zo’n 200 meter langs de EEG boulevard lopen (mèt zaklamp want nieuwe maan en geen straat verlichting) en zijn er al. Ook hier is het thema perfect doorgevoerd tot de kleding van de bediening aan toe. Bij de beachbar droegen de vrouwen zwarte t-shirts en korte, gebloemde rokjes en de mannen korte (eigen) broeken en gebloemde overhemden,  bij Brass mannen hetzelfde, maar ander bloempje en de vrouwen lange gebloemde rokken. Bij Senang een oosters bedrukte stof, overhemd voor de mannen en soort lange overslag broek/rok voor de dames. Ook het interieur past perfect bij het thema. Vanavond dus oosters, met als je binnenkomt gekleurde lampions aan het plafond en een grote Chinese draak daartussendoor en grote bamboestokken met planten tegen het plafond. Hier is duidelijk over nagedacht de sfeer is prettig en verzorgd. Het eten is zoals verwacht, heerlijk. Wij kiezen de Senang-tafel een luxe rijsttafel, met verschillende gerechten die stuk voor stuk heerlijk smaken. Voldaan lopen we dan ook vóór tien uur (dan moet de horeca sluiten, Covid beperking) weer Windhoek waarts. Een heerlijke dag opnieuw. 
 

Op dinsdag, onze laatste, volle dag, lopen we eerst bij de tafel die als receptieplek dienst doet langs, om de auto te betalen en vervoer naar het vliegveld voor woensdagavond te regelen.
Voor deze ochtend hebben we bedacht een van de 5 wandelroutes te lopen die op het eiland zijn uitgezet, Voorzien van wandelschoenen en water stappen we in de auto, richting de ‘Red Hill route’ aan de oostkant van Bonaire bij Washikemba. Een voor ons nog onbekend stukje Bonaire. We hebben een beschrijving uit een reisboek plus een wandelkaart van de betreffende route, maar we rijden wel drie keer op en neer en vinden nergens de roze routepaaltjes die het begin van deze route moeten aangeven. Dan maar een andere wandeling gelopen. Daarvoor rijden we door naar Rincón maar ook daar gaat de wandeling niet helemaal volgens plan. Een pad dat naar de rotsen en een lorarijk gebied leidt, blijkt afgesloten met hek en hangslot. Geen rotsen dus deze keer en ook geen lora’s. Jammer want deze geel-groene papegaai komt alleen nog maar op dit stukje Bonaire voor. 
‘s-Avonds weer lekker gegeten bij het pop-up restaurant van Karly bij Windhoek en dat was het dan bijna.

Dit blog schrijf ik aan de rand van het zwembad nadat we vanochtend uitgecheckt zijn, maar nog wel gebruik mogen maken van de faciliteiten. Ook de huurauto mogen we nog gerust wat langer gebruiken dus onze ochtendkoffie drinken we nog een laatste keer in Kralendijk.

Mooie gelegenheid om een kleine selectie van de overal aanwezige flamingo afbeeldingen vast te leggen. Straks nog een bezoekje aan de Flamingo strandtent om een hapje te eten en dan vliegen we vanavond weer huiswaarts.

Een andere vakantie dan gebruikelijk in deze tijd van het jaar. Korter weg, minder kilometers gereden, minder verschillende accommodaties gehuurd, minder plaatsen bezocht, dus minder gereisd, maar alles bij elkaar zeker niet minder genoten van het nieuwe, het onbekende, ‘onze’ plek bij Windhoek, de mensen, de zon, de zee, de flora en fauna, de culinaire geneugten, van Bonaire zèlf en vooral van het even helemaal weg zijn, ver van quarantaines, zelftests en Omikrons. 
We keren voldaan huiswaarts en denken straks met veel plezier terug aan deze Caribische reis.

Tot de volgende reis, tot blogs.

Ayo, te despues.