Klein Bonaire

Klein Bonaire is onze bestemming op deze vrijdag. Het eiland ligt zo’n 800 meter ten westen van Kralendijk, is 4 km lang en 2,4 km breed. Het is onbewoond. Er staan nog wat restanten van vroegere bewoning. Schuilhutten van vissers, overblijfselen van kleine eenpersoons slavenhutten, een vuurtoren en de ruïnes van een oud doktershuis. Dit huis was van een overheidsdokter die hier tussen 1849 en 1854 woonde om de bemanningen van schepen te controleren op cholera, voordat ze aanlegden op Bonaire. Als een kapitein die controle niet liet uitvoeren, riskeerde hij de doodstraf. Niet overbodig die controles zo bleek twee jaar na de afschaffing, ervan, toen een fruitschip uit Venezuela cholera meebracht en de ziekte op het eiland uitbrak, met 100+ doden tot gevolg.
Er waren en zijn nog steeds geen voorzieningen op Klein Bonaire en nadat het decennia lang een paar keer van eigenaar wisselde, lukte het de natuurbeschermers van Stichting Klein Behouden Bonaire en duikorganisaties om het eiland met financiële hulp van Nederland en het Wereld Natuur Fonds (en er wordt gefluisterd ook van Beatrix) te behouden voor de natuur en op die manier te voorkomen dat het zou worden geexploiteerd en er hotels en woningen op zouden worden gebouwd. Tegenwoordig behoren het hele eiland en de omringende wateren tot het Bonaire Marine Park en komen duikers van over de hele wereld de pachtige koraakriffen bewonderen. Ook als broedgebied voor schildpadden zijn de witte zandstranden zeer geschikt. Om het koraal te beschermen en de onderwaterwereld zo min mogelijk te beschadigen, mogen boten en bootjes die er aanmeren geen ankers uitgooien, maar moeten ze hun vaartuig vastleggen aan daarvoor bestemde drijvende boeien. Ook zijn er geen aanlegsteigers, dus de watertaxi die ons er afzette liet een trap in het water zakken  waarna wij als passagiers, door het water wadend, het strand konden bereiken.

Wij hebben besloten de eerste watertaxi van 10:15 te nemen. Vóór het heetst van de dag en om ons niet te hoeven haasten. De laatste watertaxi gaat namelijk al om 15:45 terug. Het is, als er rechtstreeks wordt gevaren, maar een kwartiertje vanaf Karels Beach Bar (ons opstappunt) maar we pikken ook nog mensen op bij Eden Beach, dus maken we een grote bocht. Onderweg worden we door een aantal dolfijnen verrast, die naast de catamaran meezwemmen en af en toe boven het water uitkomen (zie video). Een onverwachte bonus. Onze dag kan al niet meer stuk.

Als we aankomen begint de taxi kapitein een heel verhaal, (in het Engels met een sterk Amerikaanse tongval) over wat er allemaal wel, maar vooral wat er níet mag. We onthouden vooral waar we mogen zwemmen en snorkelen namelijk tot waar het water donker kleurt) en waar niet (voorbij de oranje paal). We vinden een mooi plekje in de duinen onder wat struiken die wat schaduw bieden, installeren ons aldaar en gaan de omgeving verkennen. Wat wandelen langs het strand en Henk kan hier eindelijk zijn meegebrachte snorkelmasker eens goed uittesten. Dat lukt, en hij ziet mooie vissen en koralen, maar loopt ook een flinke kras op zijn been op van een scherpe steen of koraal waar hij overheen zwom. Zelf bekijk ik de onderwaterwereld wat oppervlakkiger met een duikbril en ook dan is er gelukkig al van alles te bewonderen.

Op de rand van het strand en de duinen, waar wat beplanting is, lopen diverse soorten hagedissen, waaronder de mooie blauwe blabla ( video) en ook verschillende vogelsoorten laten zich zien. Als we wat rumoer horen dicht bij ons, blijkt dat een grote, groene leguaan bij het been van een nietsvermoedende strandzitter omhoog is gekropen om in de buurt te komen van het broodje dat de man in de hand heeft. Het is een groot exemplaar met een soort keelflap. Ook is het beest behoorlijk vasthoudend, want telkens als de man aanstalten maakt om te gaan zitten maakt de leguaan op zijn beurt zich weer klaar om hem te gaan beklimmen. (Video) . Leguanen staan er ook om bekend dat ze goed kunnen klimmen. Ze worden hier (net als in Suriname) dan ook boomkippen genoemd want ze zitten vaak in bomen en smaken een beetje naar kip. De man op wiens lunch de leguaan het heeft gemunt moet er wel een beetje om lachen en zegt dat het “ at least some good reels on Instagram” heeft opgeleverd. Tja, zo kun je het ook bekijken natuurlijk. Het valt ons toch al op dat (vooral de jonge) mensen veel selfies maken en ook elkaar fotograferen in allerlei poses en standen. Een jong stel dat voor ons is neergestreken houdt een complete modeshow met meegebrachte kleding die steeds gewisseld wordt voordat de volgende fotoseshoot plaatsvindt. Het komt wat oppervlakkig over. Alsof het filmpje of de foto die je plaatst belangrijker is dan het beleven van het moment zélf. Bijzonder!

Als we genoeg indrukken hebben opgedaan en uitgesnorkeld en -gezwommen zijn, nemen we de watertaxi om kwart voor drie weer terug naar Kralendijk. Vanuit de taxi hebben we goed zicht op de twee gigantische cruise schepen die vandaag liggen aangemeerd en bijna de gehele kade van het stadje in beslag nemen. Een van de giganten is de Nieuw Stellendam, een schip van de Holland Amerika lijn dat onder Nederlandse vlag vaart. Als we ons hardop zitten af te vragen hoeveel passagiers er mee kunnen varen, mengt de man die naast me zit, zelf passagier, zich in ons gesprek en vertelt dat er een capaciteit is van 2680 maar dat er nu maar zo’n 800 mensen aan boord zijn, met dank aan Covid. De buurman blijkt een Nederlander te zijn die in Amerika woont en toch nog het liefst met deze Nederlandse maatschappij vaart als hij op cruise gaat. Uit chauvinisme, zo vertelt hij. Het bloed kruip blijkbaar waar het niet gaan kan. De cruise-mensen, overwegend Amerikanen, zijn weer zeer nadrukkelijk aanwezig. Luid pratend en de meeste met flink overgewicht. Niet gezond.

Geen dolfijnen die ons vergezellen deze keer maar het was al bijzonder dat ze er op de heenweg waren, dus wij hebben geluk gehad. Na een drankje bij Karels Beach Bar begeven wij ons weer richting Windhoek en ronden daar de dag rustig af.
Opnieuw een fijne dag.
Wordt wederom vervolgd….