WSNP kleine route

WSNP oftewel Washington Slagbaai National Park kent twee routes die elkaar maar gedeeltelijk overlappen. Reden we afgelopen keer de lange route, nu is het tijd de korte route te rijden. We (Henk) navigeert opnieuw de smalle weg langs de noordwestkust en we stoppen op de plekken die afgelopen keer overvol waren Zo besluiten we nu de 1000 steps te bekijken. Het is een lange trap van de kustweg naar het strand met welgeteld 89 treden en geen 1000 zoals de naam doet vermoeden, maar die 89 schijnen na het duiken door vermoeidheid wèl te worden ervaren als 1000 treden. Begrijpelijk.

Via het Gotomeer ( video) en Rincòn waar we nog even een verfrissend tamarinde sapje (awa di tamarin) drinken, naderen we opnieuw de ingang van WSNP alwaar eerst onze digitale Nature fee penning wordt gecontroleerd voordat we verder mogen. De korte route die we deze dag zullen rijden leidt dwars door het park, recht op de snorkelstrandjes af, met maar twee stopplekken. De eerste is waar je de Brandaris kunt beklimmen. Geen vuurtoren in dit geval, maar een heuvel van 241 meter hoog, begroeid met vooral cactussen die het beklimmen lastig maken. De beklimming wordt dan ook als ‘moeilijk’ geclassificeerd, dus besluiten we de uitdaging niet aan te gaan en door te rijden naar Put Bronswinkel. Dit is een van de twee zoetwaterbronnen die er in het park zijn. De vogels die er volgens het boekje ‘s morgens komen drinken en allemaal op een groot bord staan aangegeven, schitterden deze keer door afwezigheid. Ook geen leguanen kunnen we ontwaren, maar niet getreurd, toch een mooie plek.

Opvallend veel loofbomen en boompjes, want hier wordt het opschietende groen beschermd tegen geitenvraat. Die geiten, die we overal tegenkomen, op afgelegen plekken en binnen bebouwde kommen, zouden niet in het park voorkomen, maar wij spotten deze keer drie bokken. Één springt vlak voor de auto de weg over, een andere schiet  het struweel in en de derde wordt door Henk bij de zoetwaterbron gezien. Toen ik de mannen bij de ingang nog even sprak en informeerde naar de vermeende afwezigheid van dit dier, werd bevestigd dat ze hun uiterste best doen om ze weg te houden en overal omheiningen aanbrengen, maar dat zelfs die de dieren er niet van weerhouden toch het park in te dringen.

Geiten zijn een ware plaag op Bonaire, hoewel ze niet door iedereen zo worden gezien. Veel mensen in dorpen houden wat geiten voor hun melk en vlees, maar laten die gewoon los lopen om overdag waar ze maar kunnen te fourageren, waarna ze als het donker wordt weer gewoon terug lopen naar huis. Dat fourageren is het grote probleem, want àls er al een boom staat en er wat jonge zaailingen onder groeien, dan zijn die al weggevreten voor ze ook maar de kans krijgen kleine bomen te worden. Het grootste deel van het eiland is daardoor dan ook alleen begroeid met cactussen en lage prik acacia’s. Programma’s om de geitenpopulatie terug te dringen stuiten steeds weer op bezwaren van de geitenhoudende bevolking en politiek schijnt het ook een heet hangijzer te zijn waar geen politicus zich hier nog aan waagt. Vandaar steeds meer halfwilde geiten en grote stukken kaal landschap. Ook ezels zijn verwilderd en je komt ze ook overal langs de weg grazend tegen. Zijn de geiten oorspronkelijk met schepen meegekomen, de ezels werden door de Spanjaarden die Bonaire een tijd lang in bezit hadden, gebruikt als lastdieren die later verwilderden. Twee Nederlanders hebben zich het lot van deze verwilderde ezels aangetrokken en leiden nu het Donkey Sanctuary waar wel 600 dieren een beter leven leiden.

Langs Boca Slagbaai (de oude haven) en het zoutmeer (saliñas) en over de opnieuw zeer hobbelige zandweg (zie video) rijden we het park uit en met een boog terug naar Kralendijk en Windhoek, onderweg ‘ Aletta’s goat farm’ passerend. Nederlandse Aletta werd een plaatselijke beroemdheid nadat ze een paar jaar geleden in de buitenlandversie van ‘Boer zoekt vrouw’ een man zocht. Ze verkoopt geitenkaas en melk en geeft rondleidingen aan (grotendeels nieuwsgierige Nederlandse) toeristen, tegen betaling uiteraard.
Die avond eten we een hapje in Kralendijk en sluiten, terwijl de lucht rood kleurt als de zon onder gaat, af met een ijsje langs de boulevard. Opnieuw een fijne dag op Bonaire. 

Tot het volgende blog….