Lac Bay

Dinsdag en ook woensdag besloten we het rustig aan te doen. Wat zwemmen, wandelen, lezen, en kaarten met op dinsdag een heerlijke (Henk vond het iets minder) vegetarische maaltijd die geserveerd werd door de Windhoek Dinner Club, een pop-up restaurant dat iedere dinsdag verrijst naast het zwembad hier. Karly heet de drijvende kracht achter dit initiatief. Ze kookt en regelt en zorgt dat iedereen die uitgenodigd is een lekkere maaltijd voorgeschoteld krijgt. De diner gangers bestaan uit mensen die hier in Windhoek verblijven, net als wij, en mensen van buitenaf die via via op de hoogte zijn van dit gelegenheids restaurant. Wij delen een tafel met een jong stel (begin dertigers) uit Goeree Overflakkee, dat al vaker op Bonaire was. Vivian drijft een brasserie en Youri is een oud wereldkampioen kite surfen die nu de kost verdient met coachen, demo’s maken en sportartikelen promoten. Een wereld waar wij weinig van af weten, dus zorgt dat voor een informatieve en gezellige avond. Woensdag is als de dinsdag, maar in plaats van een pop-up diner ‘s avonds gaan we nu ‘s-middags lekker lunchen bij de Flamingo bar van en naast Brass Boer. Al met al twee heerlijke, vakantiedagen.

Op donderdag besluiten we Lac Bay wat beter te gaan verkennen. Lac Bay is een halvecircel- vormige baai in het zuid-oosten die uit twee delen bestaat. Sorobon Beach, een stuk strand met een klein resort en een paar strandtenten en een natuurpark aan de andere kant, Lac Cai genaamd. We begeven ons eerst naar Sorobon Beach waar we ons nestelen in een paar strandstoelen en een koffietje bestellen. Het weer is deze dag bewolkt en af en toe valt er wat regen maar het is zo’n 28 graden, dus nog steeds aangenaam. De zee is hier de eerste 50 meter of zo, erg ondiep en windsurfers beoefenen, maar vooral oefenen, er hun kunsten. De zee is hier ook erg kalm dus voor geoefende windsurfers te weinig uitdaging lijkt me, maar ideaal om het te leren. Henk besluit weer een snorkelpoging te wagen, maar komt onverrichter zake terug. Te ondiep en nauwelijks vissen te zien in het heldere water. Geen geschikte plek dus. We vermaken ons verder met ‘mensenkijken’ De andere strandgangers bestaan uit wat jonge gezinnen met kinderen en wat Nederlandse en Duits- sprekende leeftijdsgenoten en verder vooral Amerikanen met gele bandjes om hun polsen en daardoor herkenbaar als cruise schip passagiers, die een dagje Bonaire doen. Het valt ons op dat de mannen overwegend XXL maten hebben en veel van de dames ook. Daarmee het vooroordeel van de Amerikaan als te zware, te luidruchtige en te aanwezige mens, helaas maar weer eens bevestigend.  
 

Na dit altijd weer vermakelijke kijkspel begeven we ons naar de Sorobon Beach Bar, alwaar we een tafel gereserveerd hebben voor de lunch. Lekkere vis deze keer, baracuda en tonijn. Halverwege de lunch begint het weer zachtjes te regenen,  maar, anders dan thuis, blijven we gewoon zitten, verplaatsen ons hooguit een beetje, maar het is al snel weer droog gelukkig. Heel anders dan thuis en ook weer een bijzondere ervaring.

Na afloop besluiten we de noordkant van de baai ook te verkennen. Het is een schiereilandje, Lac Cai genaamd, dat onderdeel is van het beschermde onderwaterpark. Dit vanwege het ruim 800 jaar oude mangrovebos dat in en bij het water te vinden is, met wel vier soorten mangroven en ook omdat het een broedplaats is van onder andere flamingo’s, (koe)reigers, kleine zilverreigers en fregatvogels. Ook onder water is bescherming nodig van vooral de queen conch, of karkó, een prachtig, tot wel 35 cm. groot schelpdier dat lange tijd werd gegeten en zo populair was dat het bijna uitgestorven was op Bonaire. De grote bergen lege schelpen die nu nog op Lac Cai liggen getuigen van de culinaire populariteit van de slak. Hij mag op Bonaire niet meer worden gevangen en de karkó’s die nu nog op menukaarten staan worden ingevoerd.

De zandweg waarover we naar Lac Cai rijden is een uitdaging en zit vol gaten en kuilen (zie video) maar voert ons door een prachtig gebied. We zien flamingo’s, (video) moeten stoppen voor wilde ezels (video) kijken even rond bij het bezoekerscentrum en eindigen waar het schiereiland ophoudt en waar snorkelaars, duikers en kano’s te water gaan om het gebied boven en onder water (en alleen vergezeld van gidsen), te verkennen. Wij lopen er wat rond, bekijken de bergen schelpen en de wonderlijke uitstalling van oude spullen en toeristische waar bij een paar schamele huisjes die bewoond lijken. Lessen onze dorst bij een simpele bar met wat bij elkaar geraapte tafels en stoelen en hobbelen daarna weer rustig huiswaarts. In Kralendijk informeren we nog even naar de watertaxi die we morgen willen nemen om naar Klein Bonaire te gaan maar daarover de volgende keer meer.