Blue Mountains

Op naar de Blue Mountains dus. Na wat aarzeling besluiten we om het advies van Karin op te volgen en toch de wat langere route langs de kust te nemen. Dit in tegenstelling tot de iets kortere, maar steile en kronkelende weg die dwars door de bergen loopt. Henk lijkt dat wel wat, maar ik speel liever op safe. Die bergweg biedt weliswaar mooie vergezichten maar het komt, zo horen wij, regelmatig voor dat de weg door vallende rotsblokken onbegaanbaar is en je dus terug moet keren en alsnog via de kustroute moet rijden. Die zou ook een beter wegdek hebben. Aangezien ook de kustroute de inmiddels bekende slechte stukken en potholes bevat, voorspelt dat niet veel goeds over de staat van de bergwegen. (zie video’s blog). 

De kustroute dus, bijna 150 km waar ongeveer 4,5 uur voor staat.  Dat lukt ons zonder pauze maar net. Ook vermoeden we nu te weten waarom we een paar dagen eerder door het vrachtwagentje tot stoppen werden gedwongen. Deze keer was het een motorrijder die luid toeterend ons achtervolgde. Wat bleek, onze achter-kentekenplaat ontbrak. Waarschijnlijk losgetrild. Hij zat zo te zien maar met twee schroefjes vast.  Mysterie opgelost. Wel een klein probleem want mogen we wel achter-kentekenplaat-loos doorrijden? Het auto verhuurbedrijf gebeld dan maar. “Kunnen we niet even langskomen in Montego Bay?” Nee, wat ons betreft geen optie. We zitten aan de andere kant van het eiland en voelen er niets voor om hier vakantiedagen aan op te offeren. Bovendien, of we nú zonder kenteken dat hele eind rijden of in etappes de komende week, dat kan toch niet zoveel uitmaken. Ook is er geen vertegenwoordiging van de verhuurder in Kingston waar we woensdag naar toe gaan. Auto omruilen kan dus ook niet. Ook verzekert de juffrouw aan de telefoon me dat een nieuw kentekenbewijs bemachtigen zo makkelijk nog niet is, want ‘the Government’ hè. Daar gaat niets snel. Ook zegt ze mogen we gerust de weg op met maar één kentekenplaat. Conclusie, we rijden dus maar gewoon door zonder kentekenplaat, nemen het risico en hopen er het beste van.

Onze volgende stop, Blue Ridge Restaurant & Cottages, bereiken we via de genoemde kustweg, een buitenwijk van Kingston en een steeds steiler en smaller wordend bergweggetje. We hoefden maar twee keer de weg te vragen. Onze Cottage Butterfly bereiken door lopend een steil trapje te navigeren. Het is een klein, eenvoudig huisje tegen de bergwand aangeplakt (it perches!) met een kleine woon-, een slaapkamer, een badkamer en een balkonnetje met schitterend uitzicht op de ons omringende Blue Mountains.

Ook Jamaica heeft dus zijn Blue Mountains hoewel het Blue in de naam aan iets anders refereert dan het Blue van de Mountains in Australië. Wordt daar de blauwe waas veroorzaakt door de Eucalyptus bossen, hier in Jamaica zijn de veelvuldig voorkomende nevel en mist de naamgevers.

Het lijkt een vast patroon, ‘s morgens een blauwe lucht met een mooi zonnetje, dan trekt het ‘s middags langzaam dicht (doordat de warme zeelucht tegen de koudere berglucht aanbotst), soms wat regen, dan klaart het weer op maar is het wel een paar graden kouder. Het is sowieso wat minder warm hier op 1700+ meter hoogte dan ‘beneden’ aan de kust. Overdag rond de 22 tot 24 graden en ‘s nachts wordt het zelfs koud en daalt het kwik tot dieptes van maar liefst +18 tot +16 graden! Bijna afzien dus :-)) maar gelukkig niet iets dat een extra dekentje (in plaats van alleen een laken en dunne sprei) op bed niet kan verhelpen.

Het is zondagmiddag als we aankomen en het restaurant is goed bezet met lunchende inwoners van Kingston. Die draaien er blijkbaar hun hand niet voor om, om een uur lang de smalle bergweggetjes op (en af!) te rijden voor een lunch in de bergen. Wij blijven de komende dagen lekker hier.

De volgende ochtend boeken we een koffietour over de koffieplantage waar onze cottage middenin staat. We worden dan ook omringd door koffieboompjes die worden afgewisseld met grote bananenplanten, pimentbomen (van de allspice) en ander schaduw gevend groen. We worden dus omringd door de beroemde Blue Mountain koffie. Kenners weten dat dat een de duurste, meest gewilde en naar men zegt lekkerste koffies is. Onze gids, Raj /razj/, vertelt ons dat de grondsoort (ph neutraal) en vooral het klimaat dat vrij vochtig en naar verhouding koel is, de milde, ietwat kruidige smaak veroorzaken. Er worden hier geen chemicaliën gebruikt en door de koffiebomen af te wisselen met bananenplanten en andere bomen komen er ook relatief weinig ziektes voor. Als bemesting wordt alleen natuurlijke mest gebruikt. De koffie van Blue Ridge is dus ‘organic’. We bekijken de koffiebessen in diverse stadia van rijping, zien hoe de bonen er uitzien als het mooie rode schilletje wordt verwijderd (wit) en laten ons vertellen dat deze daarna buiten worden gedroogd, om vervolgens geschoond te worden van de minder mooie bonen, alvorens te worden geroosterd. Niet te donker, want deze koffie mag niet bitter smaken. De proeverij die volgt bevestigt wat we al eerder hadden geconstateerd. Lekkere koffie! Het internet leert ons dat hij in Nederland bij Simon Lévelt voor maar liefst  €19,95 per 125 gram (bijna €160 per kilo!) in het assortiment zit, maar nu niet (meer) leverbaar is. De (omgerekend) €40,00 die wij hier voor de ‘organic pure Blue Ridge’ per kilo betalen doen ons dus besluiten wat van deze speciale koffie aan te schaffen om thuis nog eens na te genieten.

Die middag blijven we lekker lezen op ons balkon met uitzicht en ‘s avonds wordt er speciaal voor ons gekookt want we blijken de enige gasten. Het restaurant is deze dagen alleen open voor cottage bewoners en dat zijn alleen wij twee deze dag.

De volgende dag maken we een mooie wandeling over de smalle weggetjes. Goed voor de kuitspieren want we klimmen wat af. Als we een paar mannen zware zakken zien tillen in een auto informeren we of dat misschien koffie is want het is pluktijd weten we, maar nee, het zijn zakken met manure, de natuurlijke mest dus waar de koffieplanten mee worden bemest. Een onaangename klus, maar je moet wat over hebben voor je koffie.  Jamaicanen zijn trouwens geen koffiedrinkers vreemd genoeg. Bijna alle koffie wordt dan ook geëxporteerd en gaat voor 70% naar Japan, dat daardoor de prijs mede bepaalt. zo vertelt ons de eigenaresse van Blue Ridge als we haar even spreken. Blue Ridge roostert daarom zijn koffie zelf om zo nog iets te verdienen aan de koffie want het pellen, drogen  en roosteren van de bonen kost haast meer als ze dat uitbesteden dan waar ze hun koffie voor kunnen verkopen. Ze hebben plannen om in de toekomst een soort coöperatie met andere kleine koffieboeren te beginnen. Het bekende verhaal dus. Hier zou Fair Trade welkom zijn.

Morgen twee dagen Kingston. Morgen is het ook Bob Marley dag. Ieder jaar wordt op 6 februari zijn geboortedag gevierd. Ben benieuwd of we daar iets van meekrijgen.

Wordt wederom vervolgd...