Port Antonio II

Deze reis boekten we, net als onze Suriname-reis vorig jaar, via Better Places, een in Nederland gevestigd reis- c.q. bemiddelingsorganisatie. De formule is dat hun (meestal Nederlandse) reisspecialist die in het land van je bestemming woont een reis naar wens samenstelt, gebruik makend van de kennis en contacten ter plaatse. Onontbeerlijk wat ons betreft als het een wat minder gangbaar vakantieland betreft. Ze richten zich op kleinschalige, zo mogelijk eco-vriendelijke accommodaties en maken voor het regelen van activiteiten gebruik van betrouwbare, plaatselijke contacten. Voor ons “the best of both worlds” want het voordeel van kleinschaligheid, groen toerisme, economisch voordeel voor de lokale bevolking en daardoor vaak mooie, unieke plekjes en ervaringen aan de ene kant en een ANVR, SGR etc. gecertificeerd Nederlands bedrijf aan de andere kant, spreekt ons wel aan.

In Jamaica is Karin onze contactpersoon en regelnicht. Een enthousiaste blonde Nederlandse dame die jaren geleden verliefd werd op Jamaica en op een van zijn bewoners en daarom besloot te blijven. Ook nu we op Jamaica zijn regelt zij desgewenst onze uitstapjes, zo ook hier in Port Antonio alwaar ze voor ons raften op de Rio Grande regelde. Taxichauffeur Lenworth, “ Lenny to you”, arriveert een kwartier na de afgesproken tijd, samen met een vriend die de taxi bestuurt. Waarom is ons niet helemaal duidelijk. Iets van een kapotte auto of zo. Het wordt niet verder toegelicht. 

Een uurtje later arriveren we bij de rafting vertrekplaats, na een soort van dodemansrit want we zijn nu passagiers in een van die hardrijdende taxi’s die we steeds tegenkwamen en moesten ontwijken. We mogen betalen, krijgen zwemvesten uitgedeeld (voorschrift, maar we hoefden ze niet om te doen, “gebruik ze maar als ruggesteun”), een bandje om de arm, een  briefje met vergunning en een plastic kaart met dezelfde vergunning. Het was wel duidelijk dat we niet zomaar de rivier op mochten. De raft zelf was een soort vlot van lange, dikke bamboestokken, van in totaal pakweg 1,5 meter breed en 5 meter lang. Daarbovenop waren twee zitplaatsen gefabriceerd waar wij op mochten plaatsnemen. Captain 142, een tanige kleine man, begin 60 en niet meer in het bezit van zijn volledige gebit, verzekerde ons dat hij goed voor ons zou zorgen, als wij dat ook voor hem zouden doen. Hadden we wel meegekregen wat de waarde was van de Jamaicaanse dollar? Dat hadden we, stelden we hem gerust, dus ons tochtje over de Rio Grande kon beginnen. Raften is hier trouwens een tamme versie van het wildwater raften dat we in Europa kennen. Nauwelijks stroomversnellingen, wel veel keien in het glasheldere water. Door steeds met een lange bamboestok op de rivierbodem af te zetten wordt het vlot door het water getrokken en geduwd. Zwaar werk zo te zien. Die fooi waar onze Captain op doelde heeft hij straks wel verdiend. Langs de oever wat grazende geiten en een enkele koe. Ook kleine, grijze reigers staan er te vissen.

Na een aangenaam anderhalf uurtje raften leggen we aan voor de lunch-stop, ook door Karin geregeld. Miz Belinda staat ons al breedlachend op te wachten. Ze komt iedere dag vertelt ze, bepakt en beladen de berg aflopen naar deze plek die alleen vanaf de rivier te bereiken is door potentiële eters. Daar stookt ze een vuurtje op een grote stapel stenen en speelt het klaar met deze primitieve middelen de lekkerste gerechten te toveren uit grote zogenaamde Dutch Pots, metalen pannen die ooit, de naam zegt het al, door een Nederlander op Jamaica zijn geïntroduceerd. Miz Belinda’s kookkunsten staan hoog aangeschreven werd ons verzekerd en niet voor niets. Op het menu van die middag staan: een curry van geit, een curry van kip, pack choy met wortelen, rice ‘n peas (= rijst met bruine bonen en niet met erwten), gebakken dumplings, plantain en cassave bami (=schijven). Alles geprobeerd natuurlijk en het moet gezegd, Miz Belinda kan koken. Vooral de geiten curry was bijzonder heerlijk en alles lekker pittig, zoals het hier hoort.

Na dit aangename intermezzo wordt ons vaartochtje hervat om na nog een uur te eindigen waar de Rio Grande uitmondt in de Caraïbische zee. Lenny en zijn taximaatje staan ons keurig op te wachten en brengen ons in opnieuw duizelingwekkende vaart, maar wonder boven wonder ook weer heel, terug naar Kanopi House.

De dag daarop komen we , net als we een stukje willen gaan lopen, de manus van alles van Kanopi House tegen die ons een boottochtje aanbiedt door de Blue Lagoon, over zee naar 'het mooiste strandje van heel Jamaica' en nog gratis ook. Dat strandje dan wel te verstaan, het boottochtje niet natuurlijk. Toch laten we ons verleiden. We hebben wel zin in een boottochtje met strand als bestemming.

Onze gids en bootsman vertelt onderweg honderduit in een bijna onverstaanbaar Jamaicaans dat waarschijnlijk meer Patois /patwa:/ zeg maar plat Jamaicaans Engels bevat dan gewoon Engels. Als ik dan een antwoord geef waaruit hij opmaakt dat ik hem begrepen heb roept hij breed lachend en luid “Yeah mon. Exactly!” ‘t Is gissen zo af en toe en kost wat moeite maar zijn reactie is hartverwarmend. Zo vertelt hij welke films er ter plekke werden opgenomen (Blue Lagoon en Cocktail), dat al die mooie huizen hotels zijn of in de vakantie verhuur, dat dat grote hotel op die hoek waar we nu alleen een betonplatform zien door orkaan Ivan in 2004 werd weggevaagd en zo nog meer en minder interessante informatie en weetjes.

Winifred Beach, het strandje waar we afgezet worden is authentiek Jamaicaans zo verzekert hij ons, met overwegend lokale badgasten. Wat dat betekent wordt snel duidelijk We treffen een stukje strand aan waar Jamaicaanse families met kleine kinderen zich in en bij het water vermaken. Verder wat eettentjes waar je vis, kreeft of jerk chicken (lekker!) kunt eten, een man die van riet gevlochten spullen verkoopt, een ander die bewerkte stukken bamboe en kommetjes van kalebas aan de man probeert te brengen en een groot bord met een voluptueuze dame erbij en de intrigerende tekst : Natural Care & Massage. Voor elk wat wils dus. Ook komt hier de bekende hash lucht ons weer tegemoet. Zo ziet een typisch Jamaicaans strand er dus blijkbaar uit. Tijdens het boottochtje terug laat een jonge pelikaan zich ongestoord fotograferen en wij keren voldaan terug naar ons luxe boomtop huisje.

Het is ons laatste dagje in Port Antonio. Hierna staan de Blue Mountains op het programma, waarvan ook dan weer verslag zal worden gedaan