Brittonville

Dag twee van ons verblijf in het huis op de heuvel besluiten we de bochtige, smalle ‘pot hole’-weg te nemen naar Brown’s Town, het grootste nabijgelegen stadje. Het is ongeveer 20 km en we rijden er bijna een uur op! De meeste Jamaicanen die we tot nu toe zijn tegengekomen zijn behoorlijk laid back. Ze maken zich niet zo gauw zichtbaar druk over iets. Tijd is ook een ruim begrip. Een bus vertrekt bijvoorbeeld officieel op een bepaald tijdstip, zeg 10 uur, maar in de praktijk betekent dat dat je vanaf 10 uur kunt instappen en er wordt gewacht tot de bus vol is. Diezelfde bus van 10 uur vertrekt daardoor in werkelijkheid mogelijk pas om 11:30 en blijkbaar niemand die zich daar druk om maakt. Het verkeer daarentegen is chaotisch zoals ik al eerder beschreef en de markt die we bezochten was ook net een mierenhoop. Een grote verzameling van kleine stalletjes waar de allerkleinste zelfstandigen hun eigen nering aan de man trachten te brengen. Die nering bestaat vaak uit maar een paar verschillende soorten fruit of groenten. Ook potten, pannen, kleding, felgekleurd plastic keukengerei, lappen stof en wat al dies meer zij, liggen door elkaar uitgestald. 

Mij interesseerde vooral de kruiden en specerijen en Sarah, onze gastvrouw in de Great House, had me aangeraden muskaatnoten te kopen, nog in hun foelie schilletje. ‘Veel lekkerder dan in Europa’ volgens haar. Zo belandde ik bij het micro-nerinkje van Marlene /marlien/ die de muskaat graag aan mij verkocht evenals een zakje Jerk kruiden, het mengsel dat gebruikt wordt als basis voor de vele Jerk gerechten, zoals Jerk chicken, Jerk pork en Jerk fish, die Jamaica rijk is. Marlene was erg nieuwsgierig naar Europa maar beantwoordde ook mijn vragen over Jamaica met zichtbaar plezier. Henk raakte ondertussen aan de praat met haar buurman, die duidelijk stoned een volgende joint stond voor te bereiden en die niet te beroerd bleek uitgebreid de vele variëteiten en namen van het geestverruimende middel toe te lichten en tevens trots uitlegde dat Jamaica de bakermat is van de hash. Bijzonder! Mensen blijken sowieso overal hier erg vriendelijk en geïnteresseerd en altijd in voor een praatje. Hier in het binnenland heeft de toeristenindustrie nog niet toegeslagen en komen we ook geen andere toeristen tegen. Wij vallen zelfs op als de witte uitzondering. Ons bezoek aan Brown’s Town sluiten we daarna af met een gemberbiertje in een straatbarretje en een bezoek aan de ATM alwaar we maar liefst 50.000 JAD (Jamaicaanse dollars) opnemen. Dat lijkt heel wat, maar omgerekend is het niet meer dan ongeveer € 400. De inflatie heeft hier dus goed toegeslagen.

De volgende dag besluiten we vooral te luieren, te zwemmen, een stukje te lopen, een glaasje fris te drinken in de road bar van Kristine en wat te lezen. Vanaf onze veranda verbazen we ons over een eindeloze stoet toeterende auto’s die op de weg onder ons als een slang voortkronkelt. Een bruiloft, denken wij. Fout!...blijkt bij navraag. Het betrof een begrafenis van een taxichauffeur die uitgeleide werd gedaan door collega’s. Vandaar al die auto’s. Nog eenmaal de kalkoengieren in de lucht volgen en later de sterrenhemel bewonderen en ons verblijf in Geddes Great House zit er bijna op. Morgen door naar Strawberry Fields Together. Jullie horen het wel weer...