Het begin.

Stel je voor, je zit op een hooggelegen veranda, in de schaduw, met een glaasje wijn onder handbereik, een prachtig uitzicht over een heuvelachtig landschap met de zee in de verte onder je, omgeven door een serene rust, slechts onderbroken door vogelgeluiden met af en toe een toeterende auto...voor óns is dat op het moment van schrijven de jaloersmakende realiteit, maar laat ik bij het begin beginnen.

Het begin brengt ons terug naar woensdagmiddag, toen vriend René ons naar station Maastricht bracht waar we overstapten in de Flixbus naar Brussels Airport.  Na een hotelovernachting op datzelfde vliegveld schoven we iets na vijven aan in diverse rijen van check-in, douane en handbagage contrôle, waarna we zo’n 17 uur later, na een vertraging en een lange vlucht, kort onderbroken door een tussenstop in Punta Cana in de Dominicaanse Republiek, voet op Jamaicaanse bodem zetten. Wat meteen opviel zodra we de vliegtuigtrap afliepen waren de warmte en de onbekende geluiden en geuren. Iedereen die wel eens in de tropen is geweest, weet dat het daar anders voelt, klinkt en ruikt. Je weet dan zeker dat je ver van huis bent.

Onze eerste nacht was geboekt in een hotel in Montego Bay. Een kort verblijf en onze eerste ( en naar alle waarschijnlijkheid enige) ervaring met het concept all-inclusive. Een plastic bandje om de pols verschafte ons toegang tot bar en eetzaal, zonder dat het genuttigde aan de rekening werd toegevoegd. Vooral Amerikanen troffen we onder de medegasten. Die komen blijkbaar gerust voor een weekend over, om vervolgens het hotel niet te verlaten, want strand, zwembad, activiteiten en maaltijden plus drankjes, horen allemaal bij het arrangement. “An acquired taste!”, maar niet de onze, was onze conclusie. Voor deze eerste nacht echter prima, want we wilden alleen maar wat eten en de jet-lag ( 6 uur tijdverschil) wegslapen. 

Dag twee vervoegden wij ons ‘s morgens wederom op het vliegveld om de huurauto op te halen. Na wat gedoe met de beveiliging, want <"wat wilden we de dag ná aankomst weer in de aankomsthal doen?"> kregen we via een beveiligde deur bij de gratie gods toegang tot de autoverhuurbalie. Dat was horde één. Horde twee volgde toen we ons net geïnstalleerd hadden in de huurauto en er na bijgetankt te hebben mee weg wilden rijden. We bleken de verkeerde auto, namelijk een onverzekerde, mee te hebben gekregen. Spullen uit de ene en overgeladen in de wél-verzekerde auto (naar later bleek met achterlating van Henks bril :-(( )  en we konden eindelijk op weg naar onze eerste verblijfplaats in het achterland van de noordkust, ten oosten van Montego Bay.

Rijden gaat niet snel op Jamaica. De wegen zijn smal, op de kustwegen na, die vergelijkbaar zijn met onze 80 km wegen en zodra je landinwaarts gaat, nog smaller met hier en daar een gat in de weg, zeg maar meer híer dan daar. Daar komt nog bij dat de gemiddelde Jamaicaan hard rijdt, dat de kans niet gering is dat hij met rum op of half stoned achter het stuur zit en dat je hier links rijdt. Ziedaar het scenario voor een avontuurlijke rit. We huurden gelukkig een 4x4 en chauffeur Henk lukte het vaardig langs de dieptes en om de tegenliggers en pot holes heen te manoeuvreren.

Geddes Great House, een plantagehuis gebouwd in 1796, ligt boven op een heuvel en we bereiken deze eerste stop via een smal, steil koetspad, waarna we enthousiast worden begroet door wel 5 kwispelende labradors en Sarah, de 70- jarige eigenaresse van al dit moois. Voor we goed en wel zijn uitgestapt lopen we al met een koud glas sorrell (soort hibiscus) -sap in de hand en krijgen we een rondleiding door huis en tuin. Het oorspronkelijke huis heeft een lange geschiedenis en werd door slaven met de hand gebouwd. Jamaica is lange tijd een Britse kolonie geweest en pas in het midden van de 19-de eeuw werd de slavernij afgeschaft, maar ook daarover later meer. We nemen onze intrek in de “East room” en besluiten na gegeten te hebben in de grote eetkamer van het hoofdhuis dat we het hier de komende dagen best naar de zin zullen hebben.

Wordt spoedig vervolgd...