Waipara

Op de ochtend van ons vertrek in Lake Brunner maken we een vroege start en na nog even afscheid genomen te hebben van Tony zijn we weer onderweg. Het is een uur of 4 rijden naar Christchurch waar wij (Henk en ik) onze huurauto op zullen halen om daarna zonder familie onze reis te vervolgen. Onderweg wordt natuurlijk weer regelmatig gestopt en, tja, ik val in herhaling, maar ook deze dag genieten we weer van prachtige vergezichten en indrukwekkend natuurschoon. Ongeveer halverwege rijden we over Arthur’s Pass en het verschil voor en na de pas is opvallend. Aan de westkant groen door de veelvuldige regenval en aan de oostkant overwegend geel en bruin. Daar heerst droogte en dat is goed te zien. Ook de temperatuur stijgt meteen. Opmerkelijk is ook dat, als we lunchen bovenop de pas, een deel van de klanten warm gekleed is, die komen dus duidelijk van de westkust en anderen lopen in korte broek of zomerjurk en op slippers (jangles in NZ) en komen uit het oosten, uit Christchurch dus.

Ook stoppen we even bij een bijzonder wegrestaurant. Hier is een aartsverzamelaar compleet los gegaan. Buiten herkennen we Lord of the Rings figuren zoals Gandalf en Gollum en een echt varken is er nauwelijks te onderscheiden van zijn stenen beeltenis. Ook staan er rijtuigen, karren en oude auto’s. Binnen kun je het zo gek niet bedenken of het staat er te pronken. Opgezette dieren, oude machines, droogboeketten, schilderijen, foto’s enzovoort. Mooi is het niet te noemen, maar wel bijzonder op zijn minst.

Rond een uur of twee melden we ons bij de balie van het autoverhuurbedrijf op de luchthaven van Christchurch. Tijd dus om afscheid te nemen van Paulette en Fraser. Vreemd, na 5 dagen intensief met elkaar te hebben opgetrokken en zullen we elkaar nog eens zien? Als je zo’n 20.000 km bij elkaar vandaan woont is dat nog maar de vraag.  Goede wensen over en weer en een dikke knuffel later nemen we dan toch maar afscheid. 

De huurauto, een Kia 4x4, is snel gevonden en onze reis wordt vervolgd richting de eerstvolgende stop in Waipara op ruim een uur rijden naar het noorden. Als je in NZ vraagt hoe ver iets is wordt er niet geantwoord in afstand, maar in tijd, dus niet in kilometers maar in uren. Wel begrijpelijk als je weet dat de tijd die nodig is om een bepaalde afstand te overbruggen erg afhankelijk is van de toestand van en op de weg. Rijden door de bergen gaat nou eenmaal langzamer dan over een rechte snelweg door vlak land.  Tijdsaanduiding is in dit geval daarom te prefereren boven afstand...maar ik dwaal af. 
 

Waipara dus. Een kleine plaats, gelegen in een vallei waar zich, vanwege het gunstige microklimaat dat er heerst, een tiental wijgaarden bevindt, waar prijswinnende wijnen worden geproduceerd.  Ons volgende onderkomen ligt dan ook naast Blackwater Vineyards en luistert naar de exotische naam Kumiko’s Guest House. Kumiko was de Japanse vrouw van de eerste eigenaar van huis en wijgaard. Paul en Sue mogen zich nu trotse eigenaar noemen van het in Japanse stijl gebouwde en ingerichte huis. De stijl is niet strikt doorgevoerd want gelukkig wel gewone stoelen en comfortabele bedden, maar de algemene sfeer ademt Japan, tot aan de kleine binnentuin aan toe. Wij worden beslist verwend maar behoren dan ook tot een van hun eerste B&B gasten. Ook de avondmaaltijd is inbegrepen en wat hier niet ongebruikelijk blijkt maar wat wij niet echt kennen is dat gastheer en/of gastvrouw erbij komen zitten en mee-eten. Beetje vreemd vinden wij, maar in dit geval niet ongezellig. Het verbaast me sowieso wat mensen vaak aan totaal vreemden vertellen over hun privé leven.  Nou is de kans dat ze ons niet meer zullen tegenkomen redelijk groot, dus dat zal wel meespelen. 

Na de vele kilometers die de afgelopen dagen zijn afgelegd besluiten we ons verblijf in Kumiko’s vooral in de nabije omgeving door te brengen. We beginnen de dag in de hot tub en Henk slaat af op de green bij het huis. “Een fietstochtje op de beschikbare elektrische fietsen”, stelt Paul voor. Er loopt een mooie route door de omliggende wijngaarden, wel behoorlijk heuvelachtig terrein, maar dat moet geen probleem zijn want elektrisch ondersteund. Wat Paul echter niet vermeldde was dat het terrein behoorlijk ruw was en de paadjes wel èrg smal en steil. Veel vaart maken was de enige manier, maar als je niet echt een mountainbiker bent zoals ondergetekende en je bovendien wildroosters en hekken tegenkomt die open en weer dichtgemaakt moeten worden, dan blijkt het fietstochtje al gauw te uitdagend voor bovengenoemde ondergetekende . Henk besluit alleen verder te gaan maar is een half uur later ook weer terug, enigszinds gehavend, want uitgegleden en in doornstruiken gevallen en ook nog naast een dood schaap terechtgekomen. Yuk! Daar eindigt dus ons sportieve avontuur van die dag. Dan maar niet fietsen. Als troost besluiten we een klein hapje te lunchen bij de buren in het prijswinnende restaurant van Blackwater Vineyards. Ook fijn:-))

Onze avondmaaltijd wordt weer op het terras geserveerd en vergezeld van een heerlijk wijntje uit de streek. Wij houden wel van wijn en accepteren de volgende morgen dan ook graag Pauls aanbod om voor vertrek Pegasus Bay winery, even verderop te bezoeken. Paul rijdt ons er in zijn Tesla naar toe, een grote 4x4 en natuurlijk elektrisch aangedreven. We zoeven in de futuristisch aandoende auto de 10 af te leggen kilometers voort en voelen ons even te gast bij David Hasselhoff in zijn ‘Kit’. We proeven een paar lekkere, opnieuw prijswinnende wijnen en bekijken de mooi aangelegde tuinen van het landgoed. Dan wordt het tijd onze gastheer te bedanken, onze spullen in de Kia te zetten en ons richting Kaikoura te begeven waar we de volgende 3 nachten zullen verblijven.

Verslag daarvan volgt...