Tutukaka in ‘the Bay of Islands’

Op dinsdag worden we opnieuw wakker in de wolken, letterlijk in de wolken. Een dichte nevel onttrekt het mooie uitzicht aan het zicht. Dit tot groot ongenoegen van een vijftal west Australiërs, medegasten op leeftijd, die daarom niets in het gastenboek schrijven want “ze hebben niet gekregen waar ze voor hebben betaald”. Wij zijn er ook niet blij mee want we vliegen die ochtend naar Auckland op het Noordereiland om daar onze trip voort te zetten. In de stromende regen arriveren we op het vliegveld van Nelson en als we de auto hebben ingeleverd (niemand aanwezig) blijkt dat het nog maar de vraag is of er die dag van en naar Nelson zal worden gevlogen, De weersomstandigheden maken veilig landen en opstijgen te lastig voor de kleine vliegtuigen. Even lijkt het er zelfs op dat er die dag helemaal niet  gevlogen zal worden, maar dan landt er toch een vliegtuig en wordt onze vlucht tot onze opluchting omgeroepen. In de consternatie van wel inchecken, niet inchecken, toch weer wel, raakt Henk zijn ‘oh-zo-nuttige’ opvouwregenjack kwijt. Mogelijk in handen beland van iemand die de regen nog in moet? We zullen het nooit weten en riskeren niet onze overboekte vlucht te missen door er langer naar op zoek te gaan.

Als we landen in Auckland is het beduidend warmer en na de nieuwe huurauto te hebben opgehaald (een grote Holden Acadia 4x4, gratis upgrade volgens de autoverhuurman maar eigenlijk te groot naar mijn smaak), vervolgen we onze reis richting Tutukaka in de Bay of Islands, ten noordoosten van Auckland. Hier is voor ons het appartement gehuurd van het ‘boutique’ (= Kiwi voor klein maar fijn) wijnhuis dat luistert naar de schone naam Sailfish Cove Wines. Ook nu weer een smal, bochtig en steil weggetje op en een paar kilometer later worden we beloond met wederom een riant uitzicht. Stel je voor, druiven links en rechts van je en naar voren een olijfboomgaard en een sterk hellende wei met ezels en alpacas en  daarnaast bomen en rotsen en helemaal onderaan een grot die uitmondt in de zee, meer precies ‘the south pacific ocean’. Er schijnen hier zelfs kiwi’s rond te lopen ‘s-nachts. Voeg daar het zonnetje aan toe en je krijgt een beeld van dit kleine maar grootse paradijsje. Geen verwelkomende eigenaars deze keer, maar de deur is voor ons opengelaten en we kunnen ons op ons gemak installeren. Hier vermaken wij ons wel de komende vier dagen.

Dag twee van ons verblijf in de Bay of islands heb ik een afspraak geregeld in Kawakawa, waar de beroemd geworden toiletten van Hundertwasser te bewonderen zijn. Als vrijwilliger en rondleider bij de door Hundertwasser ontworpen Kindervallei in Houthem, kan ik deze kans natuurlijk niet voorbij laten gaan om de sporen die hij in Nieuw Zeeland heeft nagelaten na te gaan. Een paar jaar geleden leidde ik Peter de Groot rond, een journalist uit NZ die bijzonder geïnteresseerd was omdat de kunstenaar bij hem in de buurt gewoond had op het Noordereiland en er nu nieuwe intitiatieven waren ontwikkeld om bouwwerken naar zijn ontwerp of in zijn stijl te realiseren. Daar kwam bij dat onze Houthemse Kindervallei oorspronkelijk was ontworpen voor Wellington, waar nu het Te Papa museum staat. Hundertwasser was zijn tijd ver vooruit met zijn onconventionele en natuurvriendelijke ideeën, maar nu staan er toch echt twee projecten in de steigers. Een naar zijn filosofie en een naar zijn ontwerp. Op woensdag gaan wij Laurell Pratt en Noma Shepherd ontmoeten in Kawakawa. Daar woonde H. dichtbij in zijn zelfgebouwde grasdakhuis en nu wordt er naast de toiletten een multi-cultureel centrum met bibliotheek en toiletten gebouwd in zijn stijl. Laurell is de project manager en fondsenwerver van het in aanbouw zijnde project, maar blijkt op de dag van de afspraak door griep geveld. We ontmoeten wel Noma, een dame van ver in de 80 of zelfs in de 90 zo schatten wij, voorzitter van de Hundertwasser Foundation in Kawakawa, oud- buurvrouw van H. en bovendien de vrouw van diens beste vriend in NZ. Noma had veel te vertellen over Frederick (zoals hij in NZ werd genoemd) en samen stonden we stil bij het feit dat deze dag, 19 februari, de 20-ste sterfdag was van Hundertwasser. Een bijzondere ontmoeting dus op een bijzondere dag.

Op weg naar huis besluiten we eerst door te rijden naar Paihia en weer door met de autoferry naar Russell waar we ‘the Duke of Marlborough’ bezoeken, een etablisement waar Cintha en Kor goede herinneringen aan hebben en nee, ze schenken er geen limonadeglazen vol Pastis meer:-)) Helaas!  De dag wordt afgesloten met een wijnproeverij in ‘ons’ wijnhuis Sailfish Cove. De wijnmaker, Matt uit Duitsland, woont er boven de wijnmakerij en informeert ons over de ‘ins ‘n outs’ van de wijnen die er worden geproduceerd. We proeven en keuren en kiezen een lekker flesje uit voor bij het avondeten.

De volgende dag is er een ‘Perfect Day’ arrangement voor ons geregeld in Tutukaka. We gaan per boot een tochtje maken naar de Poor Knights Islands, op zo’n 20 km van de kust verwijderd. Aldaar aangekomen is er gelegenheid te snorkelen, te zwemmen, te kajakken of gewoon lekker lui alles aan te zien en te genieten van al het schoons. Aan die laatste schone taak ga ik me wijden. Henk wil snorkelen en hijst zich dan ook in de ‘wetsuit’ en verdwijnt met snorkel en duikbril in het koude water. Er zit veel vis, want het is een ‘marine reserve’,  dus mag er niet gevist worden. De eilanden zelf mogen ook niet betreden worden omdat ze na een bloedige moordpartij tussen Māori stammen in 1822 ‘tapu’ (=heilig, dus taboe) zijn verklaard. Er staan zelfs hoge boetes op mocht je toch in de verleiding komen een rots te beklimmen of, erger nog, er te verblijven.

Het is een prachtige dag, zo’n 25 graden en mooi helder. Met recht een perfecte dag dus. Helaas voor Henk heeft hij geen zeebenen en blijkt de zeeziektepil niet erg te helpen want hij is een deel van onze trip ‘unwell’. Toch vermaken we ons prima in deze schitterende natuur en kijken we onze ogen uit. Grote (zo’n 50 cm.) red snappers met prachtige blauwe vinnen en staarten zwemmen in scholen, dicht onder het wateroppervlak voorbij en ook trevally vissen (niet te vertalen) laten zich zien, evenals zee-piranhia’s. Ook vogels zijn er te bewonderen, zoals de prachtige en naar vis duikende ‘Australasian gannet’ ( Jan-van-Gent) en de ‘Buller’s Shearwater’, een vrij kleine bruine vogel die alleen hier voorkomt. Pas geleden werden er nog een grote schildpad en een enorme manta rog gesignaleerd volgens onze ‘skipper’, maar diezelfde ‘skipper’ lijkt ons van de sterke verhalen omdat volgens hem Sugar Loaf Rock zo heette doordat de suikerfabriek daar met helikopters het afval op deponeerde. “Nee, de witte kleur op de top was niet afkomstig van de vogelpoep zoals op de naastliggende rots”.

Al met al een heerlijk dagje waarna we weer neerstrijken op ons plekje in het wijnhuis, met uitzicht. Baantje trekken in het binnenzwembad, beentjes omhoog, wijntje erbij, het leven is zo slecht nog niet.

Vrijdagochtend Is het tijd voor mijn tweede Hundertwasser-missie. Via de mail heb ik een afspraak geregeld in Whangarei (spreek uit /fangarei/ ) met Andrew Garratt. Andrew, midden vijftiger schat ik, was mede- intitiatiefnemer, fondsenwerver en projectleider van het in aanbouw zijnde Hundertwasser Art Centre in Whangarei. Tegenwoordig is hij ‘community co-ordinator’. Deze Andrew dus heeft zich een uurtje vrij kunnen maken voor ons. Hij laat ons Te Kākano oftewel The Seed zien. Het is een proefbouwsel in Hundertwasser stijl. De Hundertwasser Foundation (lees, de erven Hundertwasser) houden streng toezicht op alle gebouwde en te bouwen Hundertwasser projecten. Voldoe je niet aan hun hoge eisen, dan mag je project niet de naam Hundertwasser voeren. Dat was en is zo bij ‘onze’ Kindervallei in Houthem en dat geldt ook voor het in aanbouw zijnde gebouw in Whangarei zo blijkt al snel. Door de eerder genoemde ‘Seed’ te bouwen legden de bouwers een soort proeve van bekwaamheid af voor ‘Vienna’, zoals de Oostenrijkse toezichthouders voor het gemak  genoemd worden. Er werd fiat verleend voor de bouw, maar niet nadat er 33 punten op Te Kākano aan te merken waren geweest. Ander kleurtje voor de voegen, minder regelmatige tegels op de grond, enzovoort. Naast deze ‘meesterproef’ verrijst nu een enorm bouwwerk dat in grote lijnen veel overeenkomsten vertoont met de Kindervallei, maar dat werd dan ook oorspronkelijk voor Nieuw Zeeland ontworpen. Het bouwterrein mag uit veiligheidsoverwegingen niet betreden worden maar we kunnen toch hier en daar genoeg zien om een indruk te krijgen. Het oorspronkelijke budget van tegen de 20 miljoen NZ dollar, moest naar boven worden bijgesteld, onder andere, omdat er 6 meter lange betonnen pijlers tot in de onderliggende rotsbodem moesten worden gedrild.  Dit alles om de fundering aardbevingbestendig (bestaat dat?) te maken. Andrew laat ons ook de maquette zien die dient als voorbeeld voor de bouw. Als ik hem later bij een koffietje het mapje met kaarten, foto’s en een kopie van de oorspronkelijke ontwerptekeningen van De Kindervallei geef is hij daar erg blij mee. Hij kan vooral de duidelijke detailfoto’s van de kalender goed als voorbeeld voor de bouw gebruiken. Na het uitwisselen van ervaringen en wetenswaardigheden en toezeggingen van mijn kant om meer fotomateriaal te sturen uit Nederland en voorbeelden van vrijwilligersovereenkomsten te vertalen, wordt er hartelijk afscheid genomen. Henk en ik  worden zelfs uitgenodigd om volgend jaar de opening bij te wonen. Wat een aardige man en wat een bezieling. Zonder dit soort mensen zou de wereld er een stuk saaier uitzien denk ik. Al met al een welbestede ochtend concluderen we.
 

Whangarei is een aardige stad en we maken rond de ‘Marina’ een mooie wandeling, weliswaar in de hete middagzon van 28+ graden ( tja, ‘only mad dogs and Englishmen...). Een lekkere lunch op een terras sluit dit dagje Whangarei  plezierig af en weer  ‘thuis’ doen we vooral weinig anders dan blog schrijven, wat mijmeren, naar ezels, alpacas en zee kijken en vooruitkijken naar onze volgende en laatste stop in dit mooie ‘land van de grote witte wolk’...maar daarover de volgende keer weer meer.