Nelson

Nelson is de meest noordelijke stad van het Zuidereiland. Van hier uit, of meer precies, vanuit het nabijgelegen Picton, vertrekt de ferry naar Wellington, de meest zuidelijke en tevens de hoofdstad van het Noordereiland. Nelson is onze volgende bestemming. Vanuit Kaikoura een uur of 3,5 rijden, maar vanwege de vele wegwerkzaamheden, (nog steeds vanwege de aardbeving uit 2016,) en ook vanwege koffie- en lunchpauze met wijnproeverij,  arriveren we om een uur of 4 bij Paratauna Lodge in Todd Valley bij Nelson. Om daar te komen moeten we een heuvel oprijden en het pad wordt steeds steiler, bochtiger en smaller. Gelukkig geen tegenliggers en het moet gezegd worden, de moeite wordt beloond. De Lodge, een groot woonhuis met 4 luxe kamers, (die van ons heet Pukeko, naar de vogel) en een gigantisch halfrond terras met schitterend uitzicht over de Tasmaanse zee. 
 

Onze Abel Tasman kwam hier in 1642 langs, bekeek het geheel, vond de Māori in hun bootjes niet heel uitnodigend en voer verder zodat de Britse Captain Cook die hier ruim een eeuw later niet alleen langs kwam, maar ook het land betrad, datzelfde land claimde voor Groot Brittannië. Toch is hier nog veel naar Tasman genoemd, omdat hij gezien wordt als de ‘ontdekker’ van Nieuw Zeeland, hoewel dat ontdekken tegenwoordig op verzet stuit van de Māori’s, de oorspronkelijke bevolking, want hoe kun je een land ‘ontdekken’ dat al bewoond is? Hetzelfde geldt overigens ook voor de Aboriginal bevolking van Australië, die ook protesteert tegen de claim van de Britten het ontdekt te hebben, maar dat terzijde. Hier in NZ hebben ze de Tasman Sea, het Abel Tasman National Park en er staat een beeld van Abel Tasman op de plek die hij beschrijft in zijn scheepsjournaal. Ook zien we overal in de natuur  ongediertevallen staan met de naam Janszoon erop. Janszoon was de tweede naam van Tasman en is nu de naam van het instituut dat ijvert voor het behoud van de oorspronkelijke flora en fauna van Nieuw Zeeland. Daarom worden de geïntroduceerde dieren die nu als een plaag worden beschouwd, gevangen, zoals marters (stouts=/stoots/), ratten, possums, konijnen en nog menig ander dier dat geïmporteerd werd uit Europa of Amerika uit nostalgische overwegingen of om plagen te bestrijden en natuurlijk doordat ze meekwamen met de schepen, zoals ratten en muizen. Eilanden, zo hebben wij gemerkt, willen graag hun oorspronkelijke dieren- en plantenrijk beschermen en gaan daarin soms heel ver. Ook omdat ze niet altijd de gevolgen van introductie hebben voorzien. De marters bijvoorbeeld die de ratten moesten bestrijden, bleken ook de vogelnesten van inheemse vogels leeg te roven en menig jong vogeltje te verschalken. Ook de kiwi, de nationale loopvogel, is daardoor bijna uitgestorven. Een natonaal plan is nu dus opgezet om de ‘plaag’dieren te minimaliseren of zelfs uit te roeien alhier. 
 

Terug naar ons onderkomen, Paratauna Lodge. De Canadese Candace en haar Kiwi man Alan zijn de eigenaren en bewoners van de lodge, samen met hun twee zonen. Naast de B&B heeft Candace een fysiotherapie - praktijk en houdt Aland zo’n 450 koeien. Een druk stel dus. We worden allervriendelijkst ontvangen en ‘s morgens staat er een heerlijk ontbijtje voor ons klaar. Prima plek dus.

De dag na aankomst is het zaterdag en dan is het markt in Nelson. Dat mogen we niet missen wordt ons verzekerd, dus begeven we ons die ochtend marktwaards. Het weer is ons gunstig gezind en we  brengen een aangename tijd door tussen de kramen vol prachtige groenten en fruit, wijnen, andere locale producten en zelfs Nederlandse poffertjes komen we tegen. Natuurlijk even een praatje gemaakt en we moeten beslist (tegen betaling uiteraard) de lekkerste appeltaart en oliebollen proeven. De appeltaart scoorde goed, maar niet van goudrenetten gemaakt, dus net niet :-)) en de oliebollen waren lekker maar van volkorenmeel en cake-achtig, dus geen oliebollen.  De NL uitbater gaf ons gelijk maar het verkocht goed, dus vandaar dat hij zijn baksels - the best ‘oliebollen’ of the southern hemisphere- noemde. Geef hem eens ongelijk.

Die middag verkennen we Nelson, bezoeken de bijna aandoenlijke bloemententoonstelling in de Anglicaanse kathedraal, bewonderen de bloemperken van Queen’s park en bezoeken de plaatselijke horeca voor een hapje en een drankje. Al met al een weinig opwindende, maar geslaagde dag. Toch gaat onze voorkeur uit naar het verkennen van de natuur, dus hebben we een activiteit geboekt bij Nelsons i-Site (geen Apple store maar het toeristenbureau). Op zondag vertrekken we al vroeg om 75 km en 1,5 uur verder en later, de watertaxi te nemen naar Onetahuti ( spreek uit: /oneetahoeti/ ) die ons in wederom 1,5 uur naar het beginpunt van onze wandeling zal brengen op het strand van Nationaal park Abel Tasman. Vanwege laag tij moet de watertaxiboot op een trailor door een tractor het water ingesleept worden en voor het gemak stappen wij en zo’n 15 andere actievelingen bij het taxikantoor al in de boot om vervolgens een paar kilometer verder pas door de tractor te water te worden gelaten. Een bijzondere methode, maar een die werkt en het is een genoegen te zien met welk gemak de skippers tractor en boot achteruitsteken en besturen. Vanaf onze drop-off plek volgen we een pad over strand en door bos naar de plek waar we een paar uur later weer zullen worden opgehaald. Het is een prachtige wandeling en de vegetatie bestaat deze keer vooral uit varens. Veel, heel veel varens in allerlei soorten en maten. Het geheel heeft een beetje de sfeer van de tekeningen die je ziet van prehistorische bossen waar ook veel varensoorten in verondersteld worden. Ook hier weer her en der verspreid de eerdergenoemde vallen en we struikelen bijna over een kwartelpaartje dat over en langs het pad scharrelt en zich niet laat storen. (zie video filmpje onder blog). De NZ kwartels zijn zo groot als een duif en het mannetje heeft een grappig verenpluimpje op zijn kop. We bewonderen de vergezichten, pauzeren af en toe op een welkom bankje (er moet flink geklommen worden) en genieten van al het schoons dat dit mooie land ook hier weer tentoonspreidt. De watertaxi die ons op het strand van Awaroa komt ophalen heeft, vanwege het naderende hoogtij en een veel onstuimiger zee, moeite door de branding te komen en we lopen daarom een kilometer of zo verder een lagune in om daar in het bootje te stappen en de enerverende terugtocht aan te vangen. De wind is flink opgestoken en de hogere golven zorgen ervoor dat het kleine bootje steeds omhoog gaat en met een klap weer op het water terugvalt. We moeten ons goed vasthouden en worden regelmatig besproeid door het water dat daardoor omhoogspat. Toch hebben we alle vertrouwen in onze bebaarde, vaardige skipper Matt, die met vaardige hand de watertaxi weer veilig aan land weet te brengen.

Die avond komen we bij van alle activiteit in de hot tub oftewel de jakuzzi die bij de B&B zo’n meter of 5 onder het terras in de tuin is geplaatst op een plek met, jawel, wederom een prachtig uitzicht. Dit keer over de Tasman sea en de omringende heuvels. Een mooie afsluiting van de dag. 
 

Onze laatste dag in Nelson besluiten we het rustig aan te doen. Het weer is minder. Ons uitzicht is verdwenen in een witte wolk en het miezert af en toe een beetje. Jammer, zeker als je hoort dat het hier de afgelopen weken zonnig is geweest met temperaturen van rond de 30 graden. Het is wat het is en we laten onze dag er niet door bederven. Een museumbezoek in Nelson, een fikse wandeling om in beweging te blijven en een lekkere vislunch in de haven verder en onze laatste dag op het Zuidereiland van dit mooie land zit er bijna op. Morgen vliegen we naar Auckland op het Noordereiland vanwaaruit we ons naar Tutukaka, onze volgende verblijfplaats zullen begeven.

Wordt wederom vervolgd...