Palmerston en West Coast Country

Na een schrijfpauze want weinig tijd om aan mijn blog te werken en niet overal internet, hier weer een update.

Dinsdagochtend 05/02 worden we opgehaald in Dunedin door nicht Paulette en haar man Fraser en overnachten in hun prachtig gelegen, pasgebouwde huis aan de rivier net buiten Palmerston. Palmerston is een klein provinciestadje op een klein uur rijden ten noorden van Dunedin. De bevolking forenst naar Dunedin, werkt in de nabijgelegen goudmijn of heeft een boerderij met koeien en schapen. Tot die laatste categorie behoren Paulette en Fraser, hoewel ze op hun nieuwe plek minder vee houden dan daarvoor. Die avond bereidt Paulette voor ons een heerlijke Nieuw Zeelandse maaltijd. Lamsbout ( van eigen lam) met aardappelen en wortelen uit de oven en een lekkere salade, met brownies na. Het eten hier heeft sterke Britse invloeden of beter gezegd Schotse, aangezien de eerste westerse bewoners hier op het Zuidereiland de Schotten waren. Tante Shirley en nicht Linda die in de buurt wonen schuiven ook aan om ons weer even te zien. De verjaarskalenders met familiefoto’s die ik maakte vallen in de smaak en zijn aanleiding tot gesprek. Nu we allemaal op een leeftijd zijn dat je zo af en toe terug gaat kijken, is zo’n familiebezoek een goede aanleiding herinneringen op te halen en familieverhoudingen in het juiste perspectief te plaatsen of in ieder geval pogingen daartoe te ondernemen. Heel gezellig allemaal, vooral als toevallig nicht Yvonne uit Australië zich telefonisch in het gesprek mengt.

De volgende morgen vertrekken we richting de westkust, maar niet nadat er geïnformeerd is of de wegen aldaar vrij zijn van overstromingen en aardverschuivingen. Ook hier in Nieuw Zeeland vertoont het weer extreme kuren. Het Noordereiland kent zijn droogste en warmste zomer ooit met meer dan 70 regenloze dagen met watertekorten en droogte tot gevolg. Op het Zuidereiland daarentegen was het tot nu toe een matige en natte zomer, op een paar mooie dagen na. Overmatige regenval ( 40 mm in een uur) in het weekend had ‘mud slides’ tot gevolg waardoor de beroemde Milford Sound in Fjordland volledig werd afgesloten van de buitenwereld en zo’n 400 toeristen geen kant op konden. Ze zijn daar wel wat gewend want er valt gemiddeld zo’n 15 meter regen per jaar, maar nu kwam er blijkbaar wel heel veel tegelijk omlaag. De door ons geplande route komt daar dicht in de buurt en een stuk weg in de buurt van Fox Glacier is ook ontoegankelijk. Het lijkt er op dat we mogelijk geluk hebben en de weg op tijd weer vrij van rotsblokken en modder zal zijn. We besluiten het er op te wagen en naar onze eerste stop in Wanaka te gaan. We kunnen dan altijd nog een andere, langere en minder mooie route midden over het eiland kiezen. De route gaat langs de goudmijnen. Grote open afgravingen waar gigantische gravers rondrijden. Er wordt ook ondergronds gewerkt in tunnels en in de nabijheid zijn grote waterplassen, meren bijna, waar het door chemicaliën sterk vervuilde water wordt opgeslagen dat bij het proces om het goud uit het gesteente te halen wordt gebruikt. Het idee is dat door verdamping de schadelijke stoffen verdwijnen maar ik vraag me wel af waar ze dan blijven. De goudmijn is een grote werkgever en brengt het gebied een zekere welvaart, maar boerderijen werden onteigend, natuur verdwijnt en de vervuiling lijkt me ook een groot probleem. 
 

Het omliggende landschap is heuvelachtig en we zien vooral veel schapen. We moeten ons tot twee maal toe door een kudde van een paar honderd dieren heen manoeuvreren. De juiste techniek wordt ons bijgebracht, naar uiterst links en rustig doorrijden werkt meestal het beste. De mannen die de schapen aan het verplaatsen zijn (ze worden naar nieuwe grasgronden begeleid) zijn allemaal bekenden want buren van Paulette en Fraser, ook al wonen ze kilometers verderop. Er wordt een kort praatje gemaakt en we rijden weer verder. De natuur is hier overal even prachtig. Weids, heuvelachtig, her en der rotsblokken, wat bomen, struiken en watertjes. Je waant je af en toe in Schotland. Vreemde dingen komen we ook tegen. Zo hangen er bijvoorbeeld tientallen huiden van wilde zwijnen te drogen ( of te pronken?) over een stuk prikkeldraad langs de weg. De kleine plaatsen waar we stoppen voor koffie of lunch brengen je terug in de tijd en overal is er tijd voor een gemoedelijk praatje. Heerlijk, daar hou ik wel van. Na een dag rijden arriveren we het einde van de middag in Wanaka. Een middelgrote plaats die de laatste jaren flink gegroeid is en toeristischer geworden is. Mensen uit Dunedin zoeken hier in het weekend rust en ontspanning. Wanaka is eigenlijk het kleine broertje van het nabijgelegen Queenstown en we brengen er een aangename avond door en overnachten bij Chris en Lin in hun mooie B&B, Tempest on Wanaka. 
 

De volgende morgen besluiten we de oorspronkelijk geplande route te vervolgen en via de kustweg, door de bergen naar het noorden te rijden. Fox glacier is onze volgende bestemming, maar daarover in mijn volgende schrijfsel meer.