Mount Warning

De kleine 250 kilometer naar onze volgende accommodatie worden opnieuw grotendeels afgelegd in de stromende regen. Altijd lastig rijden en we zijn dan ook blij met droog weer aan te komen bij Mavis’s Kitchen and Cabins aan de voet van Mount Warning. Brechje en Floris waren hier 4 jaar geleden met hun toen nog heel jonge kindjes en ze hadden goede herinneringen aan deze plek. Voor ons reden genoeg om er ook voor te kiezen. We verblijven in de ‘Farmhouse’ een groot houten huis op palen en het oorspronkelijke huis op deze plek. Drie andere ‘cabins’ zijn er later bij gebouwd. Ook het restaurant dat erbij hoort, een zogenaamde ‘Queenslander’ arriveerde later. Dat huis, zo horen we van Peter, de wederhelft van Charlie en mede-eigenaar van Mavis’s,  stond eerst aan de Gold coast, werd in tweeën gezaagd en op grote vrachtwagens hiernaartoe vervoerd. Een Queenslander is een groot, wit, houten huis met veranda en zwarte accenten, een bouwstijl die typisch is voor Queensland. Deze Queenslander was ook het huis waarin Peter opgroeide bij zijn oom en tante. Zo doe je dat dus in Australië. Wil je verhuizen naar een andere plaats, maar niet naar een ander huis, dan neem je het huis gewoon mee. Rondom de gebouwen en cabins, uitgebreide gazons met een grote vijver, veel regenwoud begroeiing en een mooi aangelegde moestuin die de keuken van verse producten voorziet.

Ook loopt en vliegt er van alles rond. Kippen, eenden, parelhoenders, maar ook moeten we oppassen voor slangen (waarchuwt een bordje ons) en Peter weet te vertellen dat er minstens één platypus in  ‘the creek’ rondzwemt. Dat maakt ons nieuwsgierig, want de kans om dit vreemde dier in het wild te zien, krijgen we niet vaak. De platypus, in gewoon Nederlands het vogelbekdier, lijkt een beetje op een verkeerd gelegde puzzel. Het is een zoogdier dat eieren legt als een slang, een pelsvacht en staart heeft als een otter, een snavel heeft als een eend en en daarbij een soort zwemvliespoten. Ook heeft het mannetje puntige sporen op zijn achterpoten die gif bevatten dat toxisch genoeg is om een hond te doden. Ook de platypus komt alleen in Australië voor en is bovendien erg schuw. Vandaar ook dat onze zoektocht bij het kreekje op niets uitloopt. Niet geheel onverwacht, maar toch jammer.  Een ander dier dat we maar zelden zien maar wel regelmatig horen is de ‘whip bird’ oftewel de zwiepfluiter. Je hoort eerst een aanlooptoon en dan een explosieve omhooggaande klank als van een zweep, vandaar de naam. (Video met geluid). Dat is dan het mannetje en het vrouwtje antwoordt daar onmiddelijk op met wat korte tonen. Een andere vogel met een typisch Australisch geluid is de ‘butcher bird’ die een vol geluid produceert als van iemand die leert panfluit te spelen, dus mooie panfluitachtige tonen die elkaar willekeurig en zonder melodie opvolgen.Ook bijzonder. Maar de bekendste Australische vogel met een kenmerkende zang is natuurlijk de Kookaburra, een grote ijsvogel met een ‘zang’ die je doet denken aan iemand die in lachen uitbarst. ‘The laughing kookaburrah’ oftewel de lachvogel is dan ook zijn gebruikelijke naam en zijn ‘gelach’ wordt zelfs in (kinder)liedjes nagebootst. Heeft Nieuw Zeeland de Kiwi als nationale vogel, Australië heeft zijn Kookaburra! 

Aangezien Mount Warning regenwoud gebied is, gaan wij de volgende ochtend in dat regenwoud de ‘Lyre bird’ track lopen. De start van het pad is maar 2,7 km verderop dus besluiten we daar naar toe te lopen. De weg blijkt steiler en lastiger begaanbaar (we waden o.a. door een overstroomd stuk weg) dan ingeschat en als we denken er te zijn blijken we pas halverwegen en moet er nog een extra 2 km  worden geklommen. Die bewaren we dan maar voor morgen, besluiten we. Omlaag gaat een stuk makkelijker en vlotter en we genieten van al het regenwoudschoon dat ons omringt. De volgende dag poging twee. We willen toch de geplande route lopen. Ook nu lukt het ons niet, maar deze keer komt het doordat een deel van de route niet meer begaanbaar is door cycloonschade uit het verleden, eerst Oswald in 2013 en de laatste cycloon, Debbie, kwam hier langs in 2017. Gigantishe bomen knakten om als luciferhoutjes en de schade is nog steeds duidelijk zichtbaaar.  Dan maar een stuk  lopen van de route naar de top van Mount Warning. Helemaal naar de top duurt minstens 3 uur en is voor de ervaren loper, of liever gezegd klimmer, want de berg is 1156 meter hoog en het pad is steil en bestaat voor een groot deel uit treden en het laatste stuk is echt klimwerk. De naam Mount Warning werd gegeven door Captain Cook in 1770 toen hij hier langsvoer en de herkenbare berg als baken gebruikte om te waarschuwen voor zandbanken voor de kust. De Aboriginal naam is Wollumbin en voor de Aboriginees is de oude vulkaan heilig.  Officiëel is het nu een National Park en de top wordt gezien als de eerste plek in Australië van waar je de zon op kunt zien komen. Het is hier echt regenwoud, met gigantische bomen en palmen en reusachtige exemplaren van grote bladplanten en varens die wij alleen als veel kleinere kamerplanten kennen. Al met al toch een geslaagde wandeling dus.

We boekten bij Mavis’s ook maaltijden en deze laatste middag genieten we van een heerlijke lunch in ‘de statige dame’ zoals de Queenslander ook wel wordt genoemd. Een mooie afsluiting van alweer een bijzonder verblijf. Morgen voor een korte twee nachten naar Brisbane en dan zondag door naar Perth, maar eerst Brisbane dus...wordt opnieuw vervolgd.