Stone Town enzo…

Er is op ons gewacht na de vertraagde vlucht uit Manyara.

De chauffeur die ons naar het hotel zal brengen had geen enkele informatie over onze vertraagde vlucht of aankomst.  Over binnenlandse  vluchten wordt die informatie niet met derden gedeeld en daar vallen wij als passagiers ook onder. 

Eind van de middag arriveren we dus na een rit door het krioelende verkeer van Stone Town bij het Emerson Spice Hotel.

Alsof we een stap terug doen in de tijd.

De sfeer is Arabisch met veel gedecoreerd houtwerk en antieke meubelen. Denk daar veel, heel veel grote planten bij, kleurige stoffering en koperen potten en kannen en het plaatje is compleet. Voor ons is kamer Violetta gereserveerd. Een grote, lange en hoge kamer met balkon over de volledige breedte van het hotel. Een imposant geheel. De overdadige stoffering in lila, violet doet de naam beslist eer aan. Voeg daar nog een hemelbed en als uit steen uitgehouwen bad aan toe en je krijgt een indrukvan ons verblijf voor de komende twee dagen. Ook de deur van de kamer is opmerkelijk. Een grote, dikke, zwaargedecoreerde houten deur met een houten schuif aan de binnenkant en een groot hangslot aan de buitenkant. De rest van het hotel is al even imposant.

We hebben hier op Zanzibar een culinaire tour geboekt en voor deze avond is een diner gepland in het hotelrestaurant, de Secret Garden. De tafeltjes staan op een soort binnenplaatsje, omringd door gebouwen en veel palmen en planten. De bediening is gekleed in het geel, mannen en vrouwen, maar de vrouwen dragen daar een witte hoofddoek bij.

Zanzibar is, in tegenstelling tot het vasteland van Tanzania, grotendeels Islamitisch. Oman was hier, na de Portugezen, de kolonisator en de hoofdstad van datzelfde Oman was hier zelfs enige tijd gevestigd.

Overal Arabische en Islamitische invloeden dus. Veel gesluierde vrouwen en meisjes daarom. Ook het Swahili van Zanzibar schijnt veel Arabische woorden te bevatten en is, zo laten we ons vertellen, niet door iedere Tanzaniaan goed te volgen.

Het eten in de Secret Garden blijkt beslist indrukwekkend. Vis staat er op het menu en de grote spiezen met diverse gegrilde vissoorten zijn heerlijk maar voor grote eters.  Het dessert slaan we dan ook over en volstaan met een kopje koffie. Ook lekker.

De volgende ochtend staat er een stadswandeling op het programma.

Een kennismaking met de stad. Geen overbodige luxe, want hier, in de oude stad verdwaal je maar al te makkelijk in de wirwar van nauwe straatjes. Onze gids stelt zich voor en voor vertrek krijgen we een uigebreide geschiedenis te horen van het eiland in het algemeen en de stad in het bijzonder. Hoe de Portugezen, de Omani en de Britten het er voor het zeggen hadden en hoe ze nu officiëel zijn samengegaan met Tanganjika waarna ze samen Tanzania vormden. Oudere mensen ( ‘zo van onze leeftijd ‘werd er bij gezegd :-)) weigeren  overigens om Tanzania te erkennen.

Het eiland was van belang in de tijd van de slavenhandel en specerijen maakten en maken nog steeds een belangrijk deel uit van de handel. We lopen na de inleiding door de oude straatjes en worden omringd door pratende, zingende en verkopende mensen die bij hun winkeltjes of karren, van alles aanbieden en regelmatig hun best doen ons over te halen hun waar te kopen. We bezoeken het slavernij museum waar je niet anders dan met een gevoel van plaatsvervangende schaamte vandaan kunt komen.  Geen fraaie geschiedenis waar wij als Nederlanders beslist ook een aandeel in hadden, al was dat in een ander deel van Afrika. 

Naast de vele moskeeën zijn er ook Christelijke kerken en zelfs een Hindoestaanse tempel te vinden. Iedereen moet vooral doen waar hij zin in heeft, dat wordt door anderen gerespecteerd, zegt de gids. Maar als hij ons het huis van Freddy Mercury (niet de echte naam van deze legendarische zanger van Queen), laat zien, geeft hij toch toe dat homosexualiteit dan wel wordt gedoogd, maar dat de persoon in kwestie door zijn familie verder volledig zal worden buitengesloten. Zo tolerant zijn ze dus ook weer niet.

Na een bezoek aan de markt (altijd weer een belevenis en een cultuurschok) waar vis, vlees, groenten, fruit en specerijen worden verkocht, eindigt de tour met een evaluatie door onze gids die zijn naam graag correct laat noteren als Henk hem laat weten dat ik een blog bijhoud. Zijn naam moet namelijk correct in dat boek staan! Hier komt ie dan: Mundhir Akash Absh is zijn naam :-)) De eerste naam is zijn eigen naam, de tweede van zijn vader en de derde van zijn grootvader. Staat genoteerd!

Terug op onze kamer spoelen we het stof en de warmte van ons af met een verfrissende douche.

Voor de middag staat een massage op het programma. Niet echt mijn ding maar Henk vindt dat wèl fijn, vandaar. 

We worden in de ‘salon’ ontvangen door mooie zwarte dames met neusring, voorzien van imposante uitbouwen aan voor- en achterzijde, die ons beslist kundig maar stevig onder handen nemen. Er speelt muziek en door het ‘kijkgat’ in de antieke tafel waarop ik lig, zie ik heupen wiegen en tenen ritmisch meebewegen op de klanken van een soort portugese fado die begeleid wordt door Arabische instrumenten. Heel bijzonder.

De dag wordt afgesloten met een diner op het dakterras van Emerson on Hurumzi. Een hotel dat gelieerd is aan het hotel waar wij verblijven. We worden al om 6 uur verwacht en bij depntvangst krijgen we een corsage om de arm van roos en jasmijn, waarna we de vele houten trappen beklimmen naar her dakterras, dat is ingericht met kussens langs de muren en lage tafeltjes ervoor. We gaan dus ‘aanliggen aan het banket’, om met Toon Hermans te spreken.  Een ‘first’ voor ons en ietwat ongemakkelijk laten we ons in de kussens zakken en installeren we ons zo goed en zo kwaad als het kan, in afwachting van wat komen gaat. 

Langzaam loopt de ruimte vol, we tellen 22 pax in totaal. Daarna volgt een uitleg over het menu dat we krijgen uitgereikt. Een feestmenu wordt ons verzekerd en het ziet er heerlijk uit, dat moet gezegd. Henk twijfelt enigszins bij de ‘geitencurry’ maar die blijkt later mee te vallen. Verder een voorgerecht van viskoekjes met spinazie, brood en baba ganoush, de geit wordt vergezeld door allerlei lekkers, zoals pompoen, dadelpasta, zeer hete peperpasta, zoete aardappel, cocoscurry, een spicy tomatensaus en wat kleingesneden, spicy rauwkost. Alles spicy, maar we zijn op Zanzibar, het specerijen eiland, dus dat is niet zo vreemd. Het dessert van drie zoetjes, wordt dan ook vergezeld door een klein kopje gemberthee met een kick. Erg lekker. De maaltijd wordt omlijst door zang en dans. Een vrouwenband speelt en danst met verve en Arabische klanken en de heupwiegende dames met schelle stemmen geven het geheel beslist een exotisch tintje.  Voldaan dalen we de trappen af waarna we door de doolhof van straatjes naar het hotel begeleid worden.

Morgen naar onze laatste stop. Een resort aan de oostkust waar we nog even wat zon en luxe opdoen voor we huiswaarts keren. 

Maar eerst de weg daarheen. Op het specerijen eiland willen we, correctie, wil ik toch graag wat meer te weten komen over die specerijen.

We maken op donderdagochtend op weg naar de oostkust, een stop bij een spice ‘farm’. Het blijkt niet een soort plantage te zijn waar één soort specerij wordt gekweekt, maar een soort bos waar alles door elkaar staat. Vergelijkbaar met onze voedselbossen maar dan vooral met fruit en specerijen.  We worden kundig rondgeleid door de eigenaar die vergezeld wordt door een jongeman, (‘clown an decorator’ ) die op verzoek fruit of specerijen plukt en ons laat proeven van al dat lekkers hetgeen steeds gevolgd door een scheut water uit een fles om de handen te wassen. Heel bijzonder en leerzaam om te zien hoe al die exoten groeien en bloeien. We zien de groeiwijzen van sesamzaad, vanille, jackfruit, bananensoorten, sterfruit, ananas, nootmuskaat, kruidnagel en bloemen en vruchten of zaden die als basis dienen voor parfums en kleurstoffen. Dit lijstje is bij lange na niet compleet wat we hebben ruim twee uur rondgelopen. De tour werd afgesloten met een specerijenlunch waarbij we weer op de grond mogen plaatsnemen om ons bordje te vullen met wat er zoal uitgestald is voor ons.  Overwegend vegetarisch (vlees en vis zijn luxe etenswaren) met spicy pilav, spicy potato curry, spicy vegetables etc… lekker, hoewel het nog wat vroeg was voor de lunch.

Voor vertrek worden we nog gedecoreerd door de ‘clown and decorator’ die tijdens onze tour bananenblad strips gevlochten heeft tot een soort kroon voor ieder, een armband, een stropdas voor Henk en een kikkerhanger voor mij en daarnaast een mandje waarin ik de bladeren en zaden die we verzameld hebben kan bewaren.  Dit alles gedecoreerd met grote, rode bloemen. Beslist feestelijk maar ook een beetje ongemakkelijk. Daar zijn we dan weer te Hollands voor. Al dat fraais mogen we meenemen. Maar zien of het in de tas past en even nakijken of het überhaupt meemag van de douane. De tipbox wordt niet vergeten en onze reis kon vervolgd worden.

Op naar de oostkust dus. Naar Sharazad Oasis Retreat om precies te zijn.

Daarover volgt natuurlijk meer.