Jambiani

 Onderweg naar de laatste stop van deze reis passeren we de verkreukelde resten van wat eens een van die kleurrijke minibussen was. Eerder die dag reed een truck frontaal in op het onfortuinlijke voertuig. 8 doden waren er te betreuren en over enkele anderen zei onze chauffeur dat ‘God will get them soon’. Triest en heel verdrietig voor alle betrokkenen en hun families.

Jambia, gelegen aan de oostkust van Zanzibar is onze laatste stop. Om precies te zijn niet Jambiani zelf, maar het nabij gelegen Sharazad Oasis Retreat. Een luxe resort, pal aan zee en strand gelegen. De zee trekt zich twee keer per etmaal wel een kilometer terug bij eb. Zes uur later bij vloed dobberen de eerder drooggevallen bootjes weer op  de baren. Het strand bestaat uit hagelwit zand, bijna kunstmatig aandoend, als schelpenzand voor vogeltjes, maar prachtig. 

Verspreid op datzelfde strand staan ligstoelen, ronde kuipstoelen en zelfs bedden met schaduwdoeken erboven. Verder zijn er 3 zwembaden, 2 restaurants en een optrekje vanwaaruit activiteiten zoals duiken en kitesurfen plaatsvinden. Dit alles kleinschalig en met genoeg ruimte ertussen om niet te overheersen. 

Onze kamer deze dagen ligt ook aan het strand. Aangrenzend een klein terras met bank en hangmat in de schaduw van een gigantische boom..

Het is hier goed toeven en we doen het rustig aan in dit tropische paradijsje. Op de dag van aankomst was er de spice tour. Dag twee een kookles en dag drie, zaterdag een bbq op het strand. 

Vrijdag dus de kookles. 

Als ophaaltijd staat 15:00 uur genoteerd. Beetje vroeg leek mij maar toen ik daar bij de boeking naar informeerde werd mij verzekerd door Explore dat die tijd toch echt klopte. We worden dan ook keurig om drie uur opgehaald en arriveren een kwartiertje later al op de plaats van bestemming. Het blijkt het plaatselijke restaurant te zijn, Okala geheten. Een open ruimte met een kleine keuken achter een toonbank waarvoor een paar tafels staan met plastic kleedjes en eenvoudige stoelen met runder of geitenhuiden zittingen. We blijken te vroeg te zijn. We werden pas om vijf uur verwacht. Misschien willen we even wachten op het strand dat 100 meter verderop ligt?   Minder warm, dus een stuk aangenamer. We krijgen een fles water mee. Chef Okala die de les moet geven zal gebeld worden. Zodra die er is worden we wel gehaald. Een goed idee want het is er erg heet. Het strand bestaat ook hier uit wit zand en er ligt een tiental bootjes verspreid te wachten op de vloed. We lopen een stukje en zijn net bij een strandtentje neergestreken als we alweer opgehaald worden, want ‘chef has arrived’. 
 

Die blijkt nog onderweg maar uiteinelijk maakt hij dan toch zijn entree. Luid pratend en zichtbaar ‘not amused’ stevent een grote, donkere man ons voorbij. Hij heeft het druk met het regelen van een bruiloft voor de volgende dag en een kookles en dan ook nog vroeger dan hij dacht komt hem duidelijk niet goed uit.  Dit alles moeten wij maar opmaken uit wat we zo hier en daar opvangen. Er wordt druk op en neer gelopen.  Een paar vrouwen zijn kleding aan het passen, voor de bruiloft denken wij. Er zitten gasten buiten te eten die bediend moeten worden en van eten voorzien. Twee jonge vrouwen zorgen daarvoor. Een wat oudere medewerker staat ons vriendelijk te woord en verontschuldigt zich voor chef, maar die blijft druk bezig dingen te regelen. Een Afrikaanse versie van Gordon Ramsey zo lijkt het. Ondertussen verschijnen er vrouwen, jong en oud, met sluier en zonder, een zelfs een met een jong kind dat even later  en passant aan de borst wordt gelegd. De vrouwen verdwijnen naar een binnenplaatsje waar ze op de grond zittend grote zakken uien, knoflook en andere maaltijd ingredienten gaan schoonmaken. Ondertussen voelt de vriendelijke man die ons ontving zich wat ongemakkelijk met de situatie en besluit vast met de les te beginnen, in afwachting van chef. De hint wordt opgepakt en al snel schiet chef in zijn rol en komt breed lachend en met uitgestoken hand op ons af, stelt zich voor, eist zijn stoel op en begint met zijn inleiding. We krijgen te horen dat het niet zozeer een kookles (want koken kan iedereen) betreft,  als wel een ervaring zal zijn vanmiddag.  Wij kijken elkaar aan en kunnen niet anders dan dat beamen.  We zullen ondervinden hoe het voor de locale bevolking is om een maaltijd te bereiden. Dan volgt een korte geschiedenisles van het eiland die duidelijk moet maken dat allerlei culturen, dus ook eetculturen invloed hebben gehad op de Zanzibarianen.  Iedere bezetter nam zijn eetvoorkeuren en gewoonten mee. Eerst de Perzen, toen de Portugezen, gevolgd door de Omani, de Engelsen en de Duitsers.

Na deze uitleg krijgt een van de dames de opdracht het van hem over te nemen, hij is zo terug We moeten op een mat gaan zitten (voor de authentieke ervaring). Henk geeft aan niet te zullen koken en blijft dus op zijn stoel zitten. Inmiddels krijg ik een schort voor en wordt ik aan het werk gezet. De mij toegewezen dame is vriendelijk maar ook druk met andere dingen en haar Engels is beperkt dus van een praatje komt het niet echt. ‘Do this, stir, roll…is dan ook de inhoud van onze conversatie. Er staan chiapattis, samosa’s, spicy pilau rijst en masala saus met vis op het menu. Er wordt gemengd, gekneed, gesneden, gehakt, geroerd en gefrituurd. De hulpmiddelen zijn ronduit basic. Ronde houten planken op verhoging voor het snij en rolwerk. Metalen kommen en pannen, messen met plastic lemmets en houten lepels. Een gasfles wordt neergezet met een gaspit als warmtebron en een houtskooltvuurtje wordt opgestookt om de rijst droog te koken, waarbij de hete kooltjes op een deksel worden geplaatst om een oveneffect te bereiken. Eenvoudig, effectief en allemaal zeer arbeidsintensief. Dat op deze manier een restaurant draaiende kan worden gehouden is bewonderenswaardig. Halverwege mijn les komt een andere jonge vrouw de les overnemen want er moeten ook afhaalmaaltijden worden bereid en klanten worden bediend. Ondertussen komt chef af en toe langs, roept ‘Any questions?’, geeft een overbodige aanwijzing en verdwijnt weer. We hebben het gevoel in een aflevering van de Britse tv serie Chef te zijn beland waarin Lenny Henry een doorgedraaide chefkok speelt. Heel bijzonder! 

Na het koken wordt het resultaat op tafel gezet en mogen we eten. Niet samen met Chef, zoals het foldertje belooft maar met z’n tweetjes. Het smaakt erg lekker en er is ruim voldoende, zodat de jongeman die ons op komt halen ook een bord vol kan scheppen. Bij vertrek is chef nergens te vinden, maar dan horen we Stop!  en komt hij snel aangelopen. ‘Any questions? No? Ok, I hope you enjoyed the experience! 

We kunnen niet anders dan dat volmondig beamen. T.I.A.!

Zaterdag weer een rustig dagje aan strand en zwembad met ‘s avonds een bbq op het strand. Ons laatste hele dagje Afrika

Zondagavond vliegen we weer terug.
Verslag volgt.