Lake Natron

De rit naar Lake Natron voert door een prachtige omgeving, maar de weg of beter gezegd, de zandpaden zijn van erg slechte kwaliteit. Veel grote stenen, gaten, waterpoeltjes en modderpoelen waar langs, over of doorheen gereden moet worden. De regen die de laatste tijd is gevallen helpt niet. Opnieuw wordt de klus met verve en vaardigheid geklaard door Simba. Inmiddels beginnen we een beetje door te krijgen hoe het over dit soort weggetjes rijden werkt. Hij let op verse bandensporen en kiest dus de plek waar anderen voor ons, de hindernis in kwestie hebben genomen. Soms ziet een pad er voor ons leken redelijk begaanbaar uit. Hij kiest dan toch voor het water of de diepe sporen, want ‘er zal wel een reden voor zijn dat anderen daar niet voor kozen’. Soms wordt van het pad afgeweken en gewoon door de savanne of  het grasland met een bocht weer terug naar het pad gegaan, maar vooral als de sporen laten zien dat anderen ons voor waren. Het blijkt te werken want de sterke 4x4 aangedreven motor trekt ons uit menige water of modderpoel en we blijven geen een keer vastzitten. Ook de gebruikte schakeltechniek en stuurkunst zijn natuurlijk van belang en worden goed beheerst.

Geen tijd voor een game drive vandaag, want de te overbruggen afstand is ruim 300 km. Over dit soort wegen gaat dat wel even duren.

Toch zien we weer wat dieren, want het eerste stuk voert ons nog door de Serengeti. Giraffen, hartebeesten en zelfs wat olifanten komen ons uitgeleide doen.

Bij Kleins Gate verlaten we de Serengeti en voor laatste keer een wildpark. Jammer maar we hebben genoten van de afgelopen 11 dagen safari. 

Het betekent eveneens dat onze gids ons gaat verlaten. Ook jammer, want we hadden het met hem getroffen. In de 11 dagen dat we van de vroege ochtend tot het gaan slapen grotendeels samen doorbrachten raakten we aan elkaar gewend en op elkaar gesteld en Simba was een fijne gids. In de loop van onze dagen samen heeft hij ons wat over zichzelf verteld. Hoe ze thuis niet veel geld hadden.  Zijn moeder al jong is overleden. Vader is hertrouwd en van zijn zoon verwachtte dat die hem na de ‘basisschool’ ging helpen bij het boeren. Simba had andere plannen want toen hij Safarigidsen had zien rondrijden in Arusha in die grote jeeps dacht hij, ‘dat wil ik ook’. Alle Tanzanianen die wij tegen zijn gekomen  behoren tot een stam. Simba, of eigenlijk Iddy, want Simba is zijn vaders naam dus een achternaam, behoort tot de stam van de Pare uit noord oost Tanzania. Vader kon de  officiële gidsen opleiding op de universiteit niet betalen, dus ging Iddy naar een soort mbo of hbo opleiding zoals wij begrepen. Daar leer je zo’n 25% van wat de universitaire studie je leert maar de ontbrekende 75% vulde hij aan door veel met univeritaire studenten op te trekken en door te vragen of hij met ze mee mocht gaan als ze dieren gingen spotten. Verder door veel te lezen en youtube filmpjes te bekijken. Zo leerde hij ook Engels. Dat getuigt wel van motivatie en wilskracht lijkt me. Met zijn 26 jaar is hij dan ook de jongste gids die een contract heeft bij Wayo / Wilderness, de Tanzaniaanse organisatoren die aan Explore Tanzania gidsen leveren, zoals wij begrepen. Dat contract houdt in dat hij een vast maandinkomen heeft, maar niet, zoals wij dan verwachten, per safari of aantal dagen onderweg, een extra dagtoelage krijgt. Bovendien is hij rijk in de ogen van zijn Afrikaanse familie,  die dan ook regelmatig een financiëel beroep op hem doet. Wij herkennen dat principe van onze Australische AFS zoon Jed die met een Kameroense is getrouwd. Daar verwacht de familie ook financiële ondersteuning van hun ‘rijke’ westerse familie. Familie is duidelijk erg belangrijk in Afrika.

Na ruim 6 uur op en neer geschud te zijn kwamen we enigszinds vermoeid aan bij Lake Natron Camp. Daar volgde de bekende verwelkoming met nat doekje en sapje en was het tijd om Simba voor zijn goede diensten te bedanken en afscheid te nemen. Het beoordelingsformulier dat wij over hem hadden ingevuld was door ons aangevuld met een positieve referentie waar hij blij mee was.

De planning was dat hij nu nog doorreed naar Arusha, wat ook weer zo’n. 6 uur rijden zou zijn werd geschat, deels weer over slechte wegen en deels in het donker. Een slecht idee vonden wij, want hij was al doodmoe. We lieten hem dan ook beloven hooguit nog twee uur te rijden en onderdak te zoeken in de eerstvolgende wat grotere plaats, bij Lake Manyara.  

Hij moest wel lachen om onze ouderlijke bemoeienissen maar moest toch ook toegeven dat hij inderdaad moe was en hij een lange tocht terug ook niet zag zitten. Hij beloofde zelfs ongevraagd ons even iets te laten weten als hij veilig was aangekomen, wat later inderdaad gebeurde.

Lake Natron Camp bestond uit een zevental grote gastententen, wat luxer dan de noodtenten in Green Camp 1 en wat minder luxe dan die in Green Camp 2. Over de safari tenten heen waren grote, donkere camouflagenetten gespannen om overvliegende flamingo’s niet te storen. Ook hier bevonden we ons weer in beschermd natuurgebied. Er was weliswaar geen gevaarlijk wild in de buurt, maar we zagen wel zebra’s lopen en een enkele gnoe en dan waren er natuurlijk de flamingo’s. Tijdens de broedperiode vanaf juni komt het overgrote deel van deze vogels hier broeden in aantallen die in de miljoenen lopen. Nu in februari zijn er aanmerkelijk minder, maar toch nog een indrukwekkende hoeveelheid vinden wij. Er is een heel programma beschikbaar waar we aan kunnen deelnemen, maar we hebben behoefte aan wat tijd voor onszelf en besluiten de flamingo’s niet bij zonsopgang, dus heel vroeg, maar bij zonsondergang te gaan bekijken. Bovendien is het er erg heet, 30+ graden en vochtig, dus lonkt de schaduwtent bij het dompelpoeltje. 

Het wordt daarom een dag met weinig anders doen dan in de schaduw wat lezen, blog bijwerken en in de dompelpoel verkoeling zoeken. Alhoewel, dat laatste geldt alleen voor Henk. Er zaten kleine tenen reinigende visjes in dat poeltje en daar ben ik niet zo van.

Het einde van de middag melden we ons bij Sammie, (niet zijn echte naam maar die is te moeilijk voor ons zegt hij), een in Lake Natron werkende Masaai, die ons, in prachtige traditionele kleding gehuld, de flamingo’s zal laten zien. Een erg aardige man, maar zijn kennis van vogels blijkt beperkt, getuige het vogelboek waarin hij de antwoorden op onze vragen moet opzoeken. Prachtige, elegante vogels zijn het. Hier, in en bij lake Natron, loopt en vliegt vooral de ‘lesser flamingo’, een wat minder fel roze en kleinere soort dan de ‘grande flamingo’ die, de naam zegt het al, groter en rozer is. We proberen wat dichterbij te komen maar dat lukt maar matig. De verrekijker biedt uitkomst maar foto’s van dichtbij lukken alleen met Henks telelens. Wel laat een groepje pelikanen zich uitgebreid bewonderen.

Na de flamingo’s en pelikanen lopen we een minuut of twintig (10 minuten Afrikaanse tijdsbetekening) naar de zogenaamde Engesore voetafdrukken die 120.000 jaar geleden verondersteld worden te zijn gemaakt en die hier in lavasteen ontdekt zijn in 2006.

De oudste bewijzen dat er in Afrika al heel lang geleden mensachtigen rondliepen. Hier ter plekke werden zo’n 90 voetstappen aangetroffen. Een indrukwekkende vondst. Het geheel is omheind, beschermd tegen mens en dier, maar ziet er al vervallen uit. Toch een bijzonder idee om op de plek te lopen waar onze verre voorouders ook ooit gelopen hebben.

We eten wat en duiken er weer vroeg in, want morgen weer op tijd op. We worden door een chauffeur van Lake Natron Camp naar het kleine vliegveld van Manyara gebracht. Onderweg maken we nog een korte tussenstop om wat souvenirs aan te schaffen en arriveren krap op het voorgeschreven uur vantevoren op het vliegveld.
Één landings- annex startbaan rijk, en alles klein, behalve het aantal personeelsleden. Ruim aanwezig, zoals bijna overal waar we komen. Onze vlucht vertrekt zeker een uur te laat. Schijnt niet ongebruikelijk te zijn. Ook geen enkele mededeling over vertraging maar als westerling moet je hier je regel- en informatiie knop omzetten en er vanuit gaan dat alles wel goed komt. Dat komt het meestal ook en anders jammer maar helaas. TIA - (This is Afrika! ) zou onze schone dochter Inge-Marie zeggen, die zelf als kind een aantal jaren op het continent woonde met haar ouders en broer. 

We verlaten dus het vasteland van Tanzania en gaan op weg naar Zanzibar, om te beginnen naar Stone Town. Maar daarover meer in het volgende blog.