Jambiani 2

De laatste twee dagen op Zanzibar en dus ook in Tanzania brengen we grotendeels in ontspannen toestand door. 

Wat lezen, blog bijwerken, zwemmen, lunchen, over het strand lopen, dat soort spannende bezigheden.

    

Als we op het strand zitten onder een grote schaduwtent, wordt er een soort prieel met bogen opgebouwd voor een huwelijks ceremonie die die avond hier zal plaatsvinden. Er wordt door een groep van een man of zes uren aan gewerkt. 

Niet door ons dus. Wij genieten van zon, zee en de tropische omgeving.

     

 

 

Eergisteren was daar de roemruchte kookles.

Gisteren, zaterdagavond,  stond een sunset barbecue op het strand op het programma. 

We  werden om 17:00 opgehaald door dezelfde chauffeur van de avond daarvoor, Mau /ma:oe/ geheten, die ons begroette als waren wij oude vrienden. ‘It’s me again! So to Kizimkazi tonight for more food, right?’

Blijkbaar is het bordje eten na de kookles wel bevallen en hoopt hij op een herhaling en gelijk heeft hij. Praatgraag is hij ook. Hoewel we meestal politiek als gespreksonderwerp vermijden in het buitenland (kan gevoelig liggen) krijgen we een lesje Tanzaniaanse staatskunde, volgens Mau.

Hoe de huidige president van Tanzania, waaronder Zanzibar tegenwoordig valt, van Zanzibar komt, er zelfs geboren is en nog een huis heeft in Kizimkazi, de plaats waar wij naar onderweg zijn. En dan is er ook nog een premier van Zanzibar, die weliswaar hiërarchisch onder de president staat, maar ook van Zanzibar komt. Er zijn dus twéé presidenten uit Zanzibar en dan ook nog een vrouw als belangrijkste! Zo gaat hij nog even door. Zijn Engels is soms moeilijk te volgen, want een eigen versie van Mau, maar hij heeft er duidelijk plezier in. Filosoof in de dop is hij ook al, want  ‘people say we black people are poor, but we are rich! We love life!! (of iets van die strekking), als we door een armoedige straat rijden met gammele huisjes. 

   

Na het eiland dwars overgestoken te zijn, van oost naar west, arriveren we weer veel te vroeg op de plaats van bestemming.

Hoe laat willen we eten…8 uur…half 9? ‘ vraagt hoofd barbecue waarvan de naam me is ontschoten.

‘Rond zondsondergang was de bedoeling toch?’ Was onze wedervraag. ‘ Yes, okay! 7 then! Why didn’t we go for a walk in the village, or have a drink at the hotel, then he’d be ready for us at 7!’

Zo gezegd, zo gedaan.

We wandelen een paar straatjes door, bestellen een drankje op een hotel terras met uitzicht op het strand en willen net weer die richting op gaan als we worden opgehaald. 

Er staat een tafeltje klaar met houten schalen en een klein werkvlak. Daarnaast een kleine barbecue die net is aangestoken, dus nog even nodig heeft. Een grote koelbox bevat de vis. Helaas geen kreeft, zoals beloofd was in de omschrijving, want die had hij niet kunnen bemachtigen, maar we zullen niet teleurgesteld worden.

We mogen plaatsnemen op een matje op de grond met een kussen in de rug. Opnieuw aanliggen dus. Beetje ongemakkelijk  met onze ouwe knookjes, maar uiteindelijk zitten we redelijk comfortabel en wachten op hetgeen komen gaat. De zon is inmiddels hoog en breed onder en de snoer lampjes en de twee olielampjes die onze zitplek verlichten doen hun werk. Dan wordt het eten neergezet. De gevulde schalen blijven komen. Schalen met witvis en tonijn, met guacomole, met spicy rauwkost, met chapati, met een kokossaus en met voor een weeshuis rijst. Alsof dat nog niet genoeg is volgen nog ringen calamaris en een grote schaal gamba’s. Het smaakt allemaal uitstekend, maar is natuurlijk niet een beetje, maar véél te veel. Gelukkig heeft driver Mau hier op gerekend en als het kleed afgeruimd wordt nadat wij onze gastheer hebben verzekerd dat het heerlijk maar echt meer dan ruim voldoende was, staan er binnen de kortste keren zo’n mannetje of 7 lekker te eten van de overgebleven heerlijkheden. We zijn alleen maar blij dat het eten in ieder geval niet weggegooid wordt.

    

Als we  vertrekken om terug te rijden, lift een van de meeëters mee. ‘Do you remember me? From the spice farm?’ Het is de jongeman die ons in Stone Town ophaalde…moet kunnen. TIA! Dit is per slot van rekening Afrika!

Dit laatste blog uit Afrika schrijf ik op zondag.  Vanavond vliegen we terug.

Tanzania heeft onze verwachtingen overtroffen en was fantastisch!

Nog een laatste blog volgt thuis  

Tot dan!