Frederiksdorp

Op zaterdagochtend om 8 uur worden we opgehaald bij ons hotel. 
Althans, dat staat op de voucher. Als er om 8:30 nog niemand is verschenen vinden we dat het Surinaamse halfuurtje voorbij is en ga ik bellen. De taxi blijkt bij het verkeerde hotel te staan. Met enige vertraging arriveren we dus nog 3 kwartier later bij een kleine aanlegstijger aan de Commewijnerivier die we per korjaal (officieel een uitgeholde boomstam maar alle kleine boten en bootjes mogen hier zo heten) naar de overkant gevaren waar we de komende dagen op een voormalige plantage zullen verblijven. De bootsman blijkt een tandeloze, vriendelijke Javaan te zijn die ons moeiteloos overvaart. Nauwelijks mijn kussentje ter voorkomiing van houten billen opgeblazen, of we zijn er al. We worden verwacht en gids Gio staat al klaar om met ons dolfijnen te gaan spotten. Gio is een vrolijke creool, begin 30 en alleszins van plan het ons naar de zin te maken. Fantastisch. Op naar de dolfijnen dus. Na een uurtje varen over de Commewijnerivier, richting oceaan, wordt een kleine groep dolfijnen gespot. Eerst aarzelend, met af en toe een neus boven water, maar dan gaan ze spelen en laten ze zich beter zien. Één dolfijn gooit zelfs steeds een vis in de lucht, volgens Gio om zijn jong te leren hoe je vissen vangt. We varen langs Fort Amsterdam, een oud verdedigingsfort dat strategisch tegenover het zeegat ligt waar de Suriname- en de Commewijnerivier bij elkaar komen zodat mogelijke vijanden die over de oceaan naderden op tijd gespot konden worden. Terug in Frederiksdorp gaan we eerst  maar eens lunchen en ons in de cabana installeren waar we de komende twee nachten zullen slapen. Het is een houten huisje, soort blokhut op palen, met een terrasje, slaapkamer en badkamer. We liggen aan het eind van het terrein en kijken uit op een soort brede sloot met een sluisje, een overblijfsel uit de plantagetijd. Koffie en cacao werden hier hoofdzakelijk verbouwd en in die tijd woonden en vooral werkten er zo’n 250 slaven. Na de afschaffing van de slavernij in het midden van de 19 de eeuw moesten de ‘vrije slaven’  nog 10 jaar op de plantages werken ‘ om te wennen aan de nieuwe situatie’ en natuurlijk om de eigenaren niet plotseling zonder werkers te laten zitten. Na die 10 jaren werkten er vooral javanen, hindoestanen en chinezen, maar het begin van het einde was ingezet en de meeste plantages, ongeveer 500 in dit gebied, werden verlaten en in een rap tempo overgenomen door de natuur. Wel wonen er nu in Commewijne nog steeds mensen langs de kanaaltjes, die hun eigen kostgrondjes hebben waar ze wat groenten en fruit op verbouwen. Ook wordt er gevist en begint het tourisme heel langzaam op gang te komen. Frederiksdorp is in de 70-er jaren gekocht door een Nederlander, ene Hagemeijer, die in ruim 30 jaar, samen met zijn hindoestaanse vrouw de gebouwen heeft restaureerd en een klein resort heeft gerealiseerd, dat een paar jaar geleden door hem werd verkocht aan de huidige eigenaren. 
Voor de vroege avond staat een zwamptour op het programma, wat inhoudt dat we in een platbodem korjaal door het moerasgebied zullen varen om de voor dat gebied typische flora en fauna van nabij te aanschouwen. Vergezeld door Gio worden we na 10 minuten fietsen ontvangen door een javaanse dame die ons vertelt dat ze bekend is van tv, want Erica Terpstra kwam bij haar langs om roti te eten. Wij komen niet om te eten, ( hoewel roti ! ) maar om te varen en haar zoon Rohan ( jaartje of 16/17) zal ons heelhuids door de zwamp loodsen. Hij is bedreven in het bedienen van de buitenboordmotor en dat is maar goed ook, want halverwege de tocht moet er een ramp in de vorm van een houten helling genomen worden. Echt iets voor mij:-)) en geen keus, maar het gaat goed. Rohan manouvreert de korjaal op enige afstand recht voor de ramp, geeft goed gas en als een ervaren skischansspringer schuiven we de houten helling op waarna we handmatig de boot verder over de top trekken en aan de andere kant weer het water in. Pfff, overleefd!
We spotten allerlei vogels, Surinaamse versies van diverse reigersoorten, ijsvogeltjes, waterhoentjes en zwarte gieren. Ook zien we grote termietennesten van soms wel een halve tot een hele meter in omtrek, halverwege boomstammen. Een ware plaag hier en mede de oorzaak van het snel vervallen van niet onderhouden huizen. De bomen waar de nesten in hangen worden compleet uitgehold en overleven hun gastheerschap meestal niet. Allerlei waterlelies en lisdoddes zien we verder. De zwamp ontstond doordat sluisjes buiten gebruik raakten en nu zijn het overwinteringsplaatsen van trekvogels. Een leuke tocht.
Na een nacht slapen en luisteren naar onbekende geluiden van de ons omringende natuur, fietsen we de volgende morgen, opnieuw voorgegaan door Gio, naar het nabijgelegen Mariënbosch, een grote gerestaureerde plantagewoning die bekend is geworden door opnames aldaar voor de film ‘Tuintje in mijn hart’. We lopen er wat rond en wachten de tropische stortbui af die losbarst als we net binnen zijn. Op de heenweg wijst Gio ons een groep doodskopaapjes die in wat bomen en struiken fruit zitten te eten. Ook weer een geslaagd tochtje dus. Na een historische wandeling in Frederiksdorp, nemen we afscheid van onze gids en vermaken we ons de rest van de dag bij het huisje met wat lezen en blog schrijven. Dag 3 besluiten we vrij te laten en we maken zelf nog een fietstochtje over een pad langs plantages. Nu zitten we te wachten we op het bootje dat ons weer richting Paramaribo zal brengen voor een korte pauze voor we aan de volgende trip beginnen.

Volgende keer meer...