Kabalebo 1

Kabalebo is een van de redenen dat we naar Suriname zijn gegaan.
We gingen, omdat ik (Ingrid) indertijd in de Bijlmer veel Surinaamse leerlingen en collega’s had, wat mijn belangstelling wekte voor het land en haar mensen en net toen we zaten te bedenken waar we deze winter heen wilden, verscheen er in de kleurenbijlage van de Volkskrant een artikel over Suriname in het algemeen en Kabalebo in het bijzonder.
Toen was de keuze snel gemaakt.  Suriname zou het worden met Kabalebo als eindbestemming. 
Kabalebo is een klein resort aan de Kabalebo rivier midden in het Amazone woud. Een geïsoleerde plek. De dichtst bijzijnde weg ligt op 150 km en de naaste buren wonen twee weken korjaal varen naar het noorden. Zuidwaarts in Suriname, alleen Amazonewoud en bergen. Wij vliegen er in ruim een uur naar toe in een klein vliegtuig waar de piloot en 15 passagiers net in passen. Alles en iedereen wordt eerst gewogen zodat het toestel niet te zwaar beladen de lucht in gaat.
Het Kabalebo resort is gebouwd aan een airstrip die in de 60-er jaren werd aangelegd om van hieruit dit stukje Suriname in kaart te brengen. De eigenaar, ene Karel Dawson, kocht deze landingsbaan met wat omliggend land om er zijn vrije tijd door te brengen, bouwde er wat huisjes voor familie en vrienden en breidde het uiteindelijk uit tot het huidige resort.  Een hele prestatie als je bedenkt dat alles, maar dan ook echt àlles, van het kleinste schroefje tot de grootste watertank door de lucht moet worden aangevoerd. Alles, behàlve het hout dat in de bouw van de huisjes en voor de korjalen is gebruikt, tot iedere liter drinkwater aan toe. Het resort bestaat uit een Main Lodge, waar kantoor wordt gehouden, waar de maaltijden worden bereid en genuttigd en waar een paar gastenkamers zijn gevestigd. Dan is er de Inspiration Point, met iets luxere gastenkamers en een groot balkon. Ook zijn er drie River Lodges, huisjes op palen aan de rivier en van alle luxe voorzien die hier mogelijk is.
Als laatste zijn er vier Panorama Suites, waar wij er een van huren. Het zijn, op palen gebouwde, ruim opgezette en ook van alle mod cons voorziene onderkomens. Hier in de jungle betekent dat de onverwachte luxe van airco, een fan en warm water, maar om warm water te krijgen moet je de douche wel bijna een kwartier laten lopen (zonde) en van 10:00 tot 16:00 uur is er geen stroom, dus ook geen airco en geen water, want ook de waterpompen werken niet. Niet echt een probleem aangezien we het grootste deel van de dag de omgeving verkennen en te voet of per korjaal, voorgegaan door een gids, de geheimen van flora en fauna aan  dit stukje Amazone proberen te ontfutselen.  
Er zwemt, vliegt, loopt en kruipt hier van alles dat we hopen te zien. Op vogelgebied van toekans tot papegaaien en van arenden tot kolobries. Van de reptielen vooral kaaimannen, landschildpadden en slangen, de anakonda of wurgslang bijvoorbeeld. Onze ‘knuffelbioloog’ Freek Vonk is al meerdere malen hier geweest op slangenzoektocht en ook voor a.s. april staat hij alweer geboekt horen we. Van de katachtigen lopen er ocelotten (kleine maat jaguar), gewone jaguars en puma’s rond en van de andere zoogdieren trekken vooral de diverse apensoorten zoals brulapen, capucijner apen, doodskop- en slingerapen de aandacht. Als laatsten zijn er nog luiaards, tapirs en gordeldieren en dan vergeet ik er beslist nog een aantal.
Potentieel genoeg te zien dus. Nu nog de kunst meester worden al dat moois ook ècht te zien. Daar spelen de gidsen dan een belangrijke rol. Zij (her)kennen de geluiden die de dieren maken en weten dan precies waar je moet kijken om het bijbehorende dier te zien. Heel handig! Opvallend genoeg zijn het altijd jonge mannen die ons gidsen of dat moet toeval zijn. Het zal er ook mee te maken hebben dat het toerisme in Suriname nog  jong is en de oudere generatie niet altijd goed nederlands spreekt, laat staan een andere, door toeristen gebezigde taal.
Na een uurtje vliegen landen we, rond het middaguur, op de plaats van bestemming. Meteen na het welkom en de lunch staat er al een boswandeling op het programma, gevolgd door een korjaaltochtje naar een stroomversnelling, waar we desgewenst naast of in het water kunnen verpozen. Het is hier prachtig en de natuur is overweldigend. Overal planten, bloemen, struiken en vooral bomen en palmen van soorten waar we het bestaan niet van wisten. Ook allerlei dierengeluiden die we niet kunnen plaatsen. vooral van vogels. Het krijsen van de ara’s herkennen we wel van onze Australië reizen, maar het alarmgeluid van de politie-vogel bijvoorbeeld is nieuw voor ons. Ook huizen er brulapen die vooral ‘s nachts en vroeg in de morgen hun stormachtige geluid produceren.
Onze activiteiten hier bestaan dus grotendeels uit begeleide wandelingen door het woud, waar we gewezen worden op genezende of verdovende krachten van bomen, bladeren of vruchten en op alles wat waargenomen wordt doordat het meer of minder beweegt. Ook mooie paddestoelen, het is immers vochtig genoeg, ruim boven de 90%!
De korjaaltochtjes zijn hier uiterst confortabel vergeleken met de vaak natte, koude en ongemakkelijke tochtjes in de weken hiervoor. De houten zitplankjes ontbreken, en in plaats daarvan krijgt iedereen zijn eigen tuinstoeltje ter beschikking zodat we achter elkaar, als pasha’s in onze zetels, voortgevaren worden. Op dag 2 van ons verblijf gaan we ‘s avonds ocelot spotten. Een ocelot is als een jaguar maar dan ‘verkleind’ maatje lynx of grote huiskat. Sedert 4 jaar bevindt Kabalebo zich middenin het territorium van een vrouwtjes ocelot, Lotje gedoopt. Er zijn bewegingscamera’s geplaatst en af en toe wordt er wat rauwe kip neergelegd om haar te lokken en zo te kunnen observeren. Deze avond komt Lotjes dochter Sasha uit het woud tevoorschijn, zoals gehoopt, dus we kunnen haar gangen zo’n 10 minuten, live, volgen en voelen ons bevoorrecht. 
De dag die volgt staat het spotten van een wel héél bijzondere vogel op het programma, maar daarover de volgende keer meer.

Wordt vervolgd...