Melbourne

Vijf pogingen waren er nodig om ons vliegtuig veilig aan de grond te zetten in Australië. We hadden er vier uur vliegen opzitten vanuit Auckland en de wielen raakten bijna de grond op de landingsbaan in Melbourne toen het vliegtuig weer versnelde, opnieuw optrok en een doorstart maakte. Vanwege de hevige stortregens was landen niet mogelijk, zo deelde de piloot ons mee, maar niets aan de hand, we vlogen gewoon nog een rondje om dan opnieuw de landing in te zetten. Het goede nieuws was, zo zei hij, dat de buien zich snel verplaatsten, dus hooguit een minuutje of 15 vertraging. Bedankt ook voor ons geduld! Drie rondjes vliegen en drie keer aanvliegen en weer optrekken later werden we opnieuw bedankt  voor ons geduld. De slechte landingsomstandigheden bleken wat hardnekkiger dan verwacht, maar nu ging hij aanvliegen vanuit een andere hoek dus dat moest gaan lukken. Ondertussen werd niet zozeer ons geduld, als wel ons zenuwgestel op de proef gesteld, maar wonder boven wonder slaagde onze piloot er in de 737 bij zijn vijfde poging, een uur na de eerste-, het toestel veilig aan de grond te zetten. Opluchting alom, ook bij ons.  Nauwelijks op Australische bodem en al een klein avontuur achter de rug. 
 

We worden opgehaald door Todd’s ouders, Pat en Jenny die in Rowville, een buitenwijk van Melbourne wonen. Melbourne is een grote stad en telt meer dan 5 miljoen inwoners, die vooral gehuisvest zijn in de kenmerkende  Australische laagbouw huizen, type grote bungalow, veelal vrijstaand en houtbouw, soms met bakstenen afwerking of helemaal van steen. In de City vind je wel veel hoogbouw, wolkenkrabbers zelfs en moderne architectuur is naast of soms tegen oude Victoriaans panden aan gebouwd. Het weer is er wisselvallig op zijn zachtst gezegd en het gezegde “Four seasons in one day” is hier dan ook beslist van toepassing. We vermaken ons prima in Melbourne. Gezellig bijpraten met Pat en Jenny die ons gastvrij ontvangen en Todd voegt zich ‘s avonds na zijn werk bij ons. Leuk om iedereen weer te zien. De dag na aankomst bezoeken we het moestuinkomplex waar Pat een deel van zijn tijd doorbrengt. De tomaten doen het maar matig dit jaar, teveel temperatuur wisselingen. Natte dagen met lage temperaturen (17 graden) worden afgewisseld met warme dagen van zo’n 30+ tot wel 40 graden celsius. Nee, geen droogte of bosbranden hier in de naaste omgeving. Het brandde hier en daar wel, maar niet meer of heviger dan gewoonlijk. Dat was wel anders in andere delen van Australië waarvan de verwoestende beelden ons ook in Nederland bereikten. Pat is bij de vrijwillige brandweer die in Australië naast de beroepsbrandweer wordt ingezet bij de bestrijding van de bosbranden. Deze komen ieder jaar vooral in de late zomer (december, januari) voor en worden vaak zelfs aangestoken om de bossen te verjongen. Veel zaden van bomen en planten hebben zelfs vuur nodig om te kunnen ontkiemen. Maar deze zomer brandde het op sommige plaatsen al eind oktober en november en door de droogte ook veel heftiger zodat ze met name in New South Wales onbeheersbaar en hoegenaamd onblusbaar bleken. In zijn hoedanigheid als vrijwillig brandweerman werd Pat verschillende keren opgeroepen om de NSW branden te helpen bestrijden. Geen makkelijke klus en hij had dan ook kleurrijke verhalen over de branden en de gevaarlijke en trieste taferelen die hij meemaakte. De meeste branden zijn nu, na maanden geblust en er begint al zelfs herstel zichtbaar te worden horen we. Er worden overal in Australië inzamelingsacties gehouden om gewonde dieren zoals koala’s en kangoeroes te behandelen. Ook om herstelwerkzaamheden te verrichten aan omheiningen, gebouwen en materieel en om te vervangen wat door de branden is beschadigd of verkoold. Heftig allemaal.

Een flinke wandeling in het Churchill Parc , eigenlijk meer een groot bos, dat aan Rowville grenst, zorgt ervoor dat we ruim onze 10.000 stappen voor deze dag halen en ook zien we een echidna, een grote Australische egelsoort met buidel en een lange snuit waar hij mieren mee uit de grond peurt en een grijze kangoeroe die het pad op hopt en weer terug de struiken in zodra hij ons ziet.  Mooi!

De volgende dag nemen Jenny en Pat ons mee naar Gippsland dat recht onder Melbourne aan de kust ligt. We reden via Drouin (koffiestop) naar Korumbarra en Leongatha en stoppen in Inverloch aan de kust waar we langs het strand lopen en met verbazing een sportklas van de plaatselijke middelbare school bekijken die visles heeft. Een stuk of 20 jongeren die leren hoe je aas bevestigt en een vis uit het water hengelt. Bijzonder. Na geluncht te hebben keren we huiswaarts via het artistieke plaatsje Loch. Hebben in Nieuw Zeeland plaatsen Schotse of Māori name, hier komen we Schotse en Aboriginal namen tegen. Hetzelfde maar dan anders dus :-)) De volgende dag wordt Melbourne stad verkend. Niet voor het eerst, maar altijd weer iets nieuws te zien. Al was het maar de dubbel expositie van Keith Haring en Jean Michel Basquiat in  “the National Museum of Victoria”. Een wandeling langs de rivier de Yarra die dwars door de stad loopt en vooral veel mensen kijken maakt de dag af. Die avond na een afscheidsetentje met Pat, Jenny en Todd is het alweer tijd onze spullen in te pakken voor de vlucht naar Canberra die voor de volgende morgen op het programma staat. Daar zijn we inmiddels aangekomen, maar daarover in het volgende verslag meer. Tot ziens dus, tot Canberra.