Sibbe > Kientzheim l’Alsace

En dan is het vrijdagochtend eindelijk zover.  De spullen zijn verzameld, de auto ingepakt en het huis is opgeruimd en in de pauzestand gezet, We kunnen vertrekken. Het weer is fris. Zo’n 16 graden en bewolkt, maar niet getreurd. We gaan per slot van rekening de goede kant op. Dag 1 voert ons van Sibbe, Maastricht en Luik door België via Luxemburg en Metz in Frankrijk richting Straatsburg om dan zuidwaarts te rijden en net boven Colmar, midden in de Elzas halt te houden in Kientzheim waar we een kamer hebben geboekt in l’Abbaye de l’Alspach. l’Alsace ( klinkt meteen al anders dan ‘de Elzas’) is vlees noch vis, oftewel Frans noch Duits.  Het is in zijn verleden diverse keren Duits, Frans, dan Duits en dan weer Frans geweest en dat Is te zien. Nu hoort het bij Frankrijk maar het ziet er Duits uit met bloembakken aan de veelkleurige vakwerkhuizen en ook het dialect is een mengeling van beide talen laten we ons vertellen door de dame van het plaatselijke wijnmuseum dat we bezoeken. De keuken is met gerechten als Sauerkraut soms meer Duits dan Frans, maar het betekent in de praktijk vaak Franse gerechten (lekker) en Duitse porties (groot). We gaan het ervaren, dus verslag volgt later.  

De corona-regels in Frankrijk (o.a bijna overal mondkapjes dragen en afstand houden) worden zover wij kunnen waarnemen, maar matig opgevolgd. Hoewel wij onszelf keurig bekappen voor we de auto uitstappen, zie je hetvaak aan oren bungelen en loopt menigeen zijn kapje om te doen terwijl hij of zij zich naar de ingang van een wegrestaurant begeeft.  Wel bedekken de mensen achter toonbank, bar of receptie keurig hun neus en mond en staan er overal flesjes met ontsmettingsmiddelen. 
Kientzheim zelf zou niet misstaan als filmdecor. De omgekeerde wereld, ik weet het, maar het ziet er zo keurig en bijna te mooi uit met de kleurige vakwerkhuizen, stadsmuur, nauwe straatjes en vele bloembakken dat het een reactie oproept (bij mij althans) van ‘too good to be true!” Ons hotel l’Abbaye de l’Alspach is gevestigd in een oude abdij, zoals de naam al zegt, en stamt uit de 13 de eeuw. Oud dus, maar van binnen compleet gemoderniseerd met overal oude en authentieke elementen. Zo is er een natuurstenen, uitgesleten wenteltrap naar onze kamer en ook zien we meubels en andere details die getuigen van antiquiteit.

We zitten midden tussen de wijnvelden. Wijn en tourisme zijn dan ook (of waren,  pre-corona) de belangrijkste inkomstenbronnen van de streek. Het is er nu rustig, bijna stil, maar vrijdag en einde seizoen kan ook meespelen natuurlijk. De vin d’Alsace is natuurlijk welbekend met zijn Pinots en Gewürztraminer en in het museum zagen we een oud reklamebord van Dopff, ook al zo lekker!

We besluiten ons rondje Kientzheim af te sluiten met een glaasje Gewürztraminer op het centrale plein(tje) waarna even de benen omhoog mogen. Vanavond de Elzasser cuisine keuren en morgen weer verder. Het leven is zo slecht nog niet ;-))

...en de Elzasser cuisine was lekker maar (te) veul! Precies zoals verwacht eigenlijk  traditioneel Frans en flinke Duitse porties.  Lekker Elzasser wijntje erbij.. heerlijk  Tot zover het restaurant verslag..,