Rotorua

Rotorua 3/3 – 6/3:

Op naar Rotorua dus. De mooie weg ernaartoe gaat 150 km lang door de bergen. De langste weg zonder benzinepompen blijkt als we moeten tanken en maar steeds geen benzinepomp tegenkomen. Als de benzinewijzer al ver naar links staat zijn we volgens onze trouwe TomTom nog 70 km van de dichtstbijzijnde pomp verwijderd. Dat laatste wordt bevestigd door de eigenaar van een wegcafé. Voor noodgevallen heeft hij zonodig wel benzine te koop. Ja,ja! We kunnen 10 liter kopen voor 55 dollar! Als je weet dat de normale benzineprijs hier rond de 1,60 dollar per liter is dan is het niet moeilijk uit te rekenen dat deze meneer er een mooi slaatje uit slaat. We besluiten desondanks de 10 liter te kopen, want stilstaan op een bergweg zonder vluchtstrook, waar bovendien door grote trucks hard wordt gereden, vinden we (vind ik) een te groot risico.

De reis verloopt verder zonder hindernissen en we arriveren begin van de middag bij onze accommodatie. Een B&B aan het meer, Lake Rotorua, waar het balkon van onze kamer op uitkijkt. We worden met koffie en cake ontvangen door de heer des huizes, mevrouw is even boodschappen doen. Aardige mensen blijkt later. De kamer is niet groot, maar wel schoon en netjes. Ook het ontbijt 's-morgens is goed verzorgd. We blijken naast het enige Ronald MacDonald Retreat te verblijven dat Nieuw Zeeland rijk is. Twee huizen waar gezinnen met een ziek en/ of gehandicapt kind vakantie kunnen vieren. Een broertje (of zusje) van onze eigen Kindervallei dus. Als ik vertel dat het door Hundertwasser ontworpen gebouw in Houthem oorspronkelijk bedoeld was voor Nieuw Zeeland maar dat het land het niet wilde, is er verbazing alom. Gemiste kans. Het meer is langs de randen zo’n 50 meter naar het midden toe vrij ondiep, tot een meter. In het midden wordt het dieper. Het is ontstaan in de krater na een grote vulkaanuitbarsting in een ver verleden. Nog steeds is er activiteit in en om de stad Rotorua, in de vorm van geysers, heet water poelen en stroompjes (98 graden!) waar de stoom vanaf komt en bubbelende, hete modderpoelen. Bij al dit gespuit, gestoom en gepruttel komt zwavel vrij met als gevolg dat er een onaangename rotte eieren lucht hangt. Niet overal even erg gelukkig. Onze Lakeside lodge heeft er geen last van als wij er zijn, alleen bij een bepaalde windrichting blijkbaar. Nog maar 15% van de bevolking is Maori, de oorspronkelijke of ‘indigenous people’ van Nieuw Zeeland is voor het merendeel vermengd met settlers of ‘nieuwe’ Nieuw Zeelanders, Europeanen dus. Op 4 Maori’s na en die zijn de honderd al gepasseerd. In Rotorua en omgeving is 45% Maori, dus voor ons reden genoeg om ons wat meer in deze oude cultuur te verdiepen. Er is daarom een Maori gids voor ons geregeld door Travel Essence, ons reisbureau.

We houden niet van ‘aapies kijken’ maar ons is verzekerd dat dit zeer de moeite waard en authentiek zal zijn. Een beetje sceptisch zijn we wel, maar het valt reuze mee, sterker nog, het blijkt een informatieve; en ontspannende dag te zijn, waar we voldaan van terugkeren. Onze gids is een leuke (tweede helft vijftig schat ik) Maori vrouw, die voluit Wikitoria heet, maar Wiki genoemd wil worden. Ze haalt ons op en informeert ons over het dagprogramma dat er als volgt uit zal zien:

…”Experience the ‘mauri’ (life essence) and ‘wairua’ (spirit) when you are guided through ancient forests to learn about the medicinal and culinary properties of the native trees and plants. Pick kawakawa to make a native cleansing tea

Visit to Ohinemutu Māori ancestral village-Papaiouru Marae

Traditional Romiromi and Mirimiri Māori Massage and healing at Kawaha Point overlooking Lake Rotorua

Native flavours inspired lunch with organic and regional produce

Bathe in geothermal healing pools perfect for relaxation at the end of your day”…

De dag kan beginnen en het hele programma wordt afgewerkt. Hoewel de omschrijving wat zweverig klinkt, blijkt Wiki een moderne, redelijk nuchtere vrouw die van de rondleidingen, naast healing, het geven van workshops en van lezingen haar werk heeft gemaakt. De boswandeling leert ons dat bepaalde bladeren peperachtig smaken en dat het nog jonge opgerolde blad van sommige varens een asperge achtig smaakt heeft. Ze vertelt dat er zo’n 300 Maori stammen zijn en dat zij zelf tot de lokale Te Arawa tribe behoort. Haar grootvader was bijvoorbeeld de eerste Maori Bishop van de Anglicaanse kerk die door de Britse missionarissen indertijd werd geïntroduceerd, De kerk die we in het Maori dorp bezoeken toont portretten en glas in loodramen met zijn beeltenis. Ook is er zijn graf (in de kerk) en dat van zijn twee vrouwen (erbuiten, ieder aan een andere kant). Daarnaast staat een grote Marae. Een groot leeg gebouw waar allerlei plechtigheden en samenkomsten plaatsvinden. De wanden en daken zijn rijk versierd met roodhouten beelden en ingenieus gevlochten matten, gemaakt van de plaatselijke flax plant, een metershoge soort grasplant, waarvan de bladeren lijken op die van de agapanthus die hier en in Australië overal welig tiert. Dat deze twee gebouwen naast elkaar staan laat zien dat de oude en nieuwe gebruiken totaal met elkaar verweven zijn.

Voor de massage en lunch gaan we naar Wiki's eigen huis dat prachtig gelegen is op een heuvel, met uitzicht op het meer. De massage ( niet echt mijn ding) is een soort drukpunt massage waarbij onze healer Wiki zich laat leiden door voorouders. Beetje bijzonder, maar ik laat het maar gebeuren en voel me na afloop fijn ontspannen. Henk is gewend aan massages en vindt alles prima. Daarna volgt een heerlijke lunch met koude zalm, mosselen, salades kaas en brood. Alles is gekruid Maori stijl. Geen gewone peper of chili dus, maar het gemalen blad van de kawakawa plant. De middag wordt gevuld met een bezoek aan een warme bronnen bad. Bijzonder om een riviertje en meertjes te zien waar constant de stoom vanaf komt vanwege de hoge temperatuur van het water. Naar zeggen zitten er 26 verschillende mineralen in het water en is het heilzaam voor van alles. Van huidproblemen, astma, reuma en artrose tot vrouwenziektes (vind ik altijd een intrigerend woord) aan toe. Geen wonder dus dat we met een zacht velletje en een ‘na de sauna’ gevoel weer verder gaan. Onze laatste stop is bij de bubbelende modderpoelen. Ook een bijzonder fenomeen dat bijna surreëel overkomt. In de loop van de dag leren we veel over de Maori cultuur en geschiedenis. Voldaan worden weer op ons logeeradres afgeleverd, waarna onze gids met een hongi, de traditionele Maori groet (neus en voorhoofd tegen elkaar houden) afscheid van ons neemt. Een bijzondere en lieve vrouw, een fijne dag.

Die avond eten we in ‘eat street’ een straat vol restaurants, in Rotorua. De volgende dag is een rustig dagje en bekijken we Hamurana Springs, een heldere bron in een bos met gigantisch hoge bomen en boomvarens en de Okere Falls, stroomversnellingen en kleine watervallen in een zeer snel stromend riviertje waar waaghalzen in rubberboten (rafts) zich op wagen. Een mooie afsluiting van ons bezoek aan deze streek. Onze laatste stop komt er aan. De Coromandel Penisula, waar we in het uiterste noordoosten van NZ zullen verblijven in Otama Beach Paradise. Klinkt veelbelovend. Wordt vervolgd…