Maraekaho

Maraekaho 29/02  – 03/03:

In Maraekaho, een kleine plaats aan de oostkust, in de buurt van Napier, logeren we bij ‘the Manse’. Het is een groot houten ‘stately home’, dat begin vorige eeuw het onderkomen was van de plaatselijke dominee. Het huis is later verplaatst (letterlijk in tweeën gezaagd en bovenop wagens vervoerd) naar de top van de heuvel waar het nu staat en biedt uitzicht over het omringende land. Van binnen doet het voornaam aan, met donkerhouten parketvloeren en panelen, erkers en kroonluchters. De aankleding is een smaakvolle mengeling van Europees antiek en (veelal moderne) kunst. De eigenaren Gary en Dietske zijn Nederlandse Kiwi's en Gary is opgegroeid in Nieuw Zeeland. Ruim drie jaar geleden begonnen ze hier hun luxe B&B. Gary is naast golf pro ( met trots wordt ons zijn trofeeën kamer getoond) ook kok. In zijn Nederlandse tijd werkte hij o.a. voor Herman de Blijker. We worden vriendelijk ontvangen en rondgeleid. “Willen we misschien die avond dineren? …en…Tussen 6 en 7 worden ‘ pre-dinner drinks’ geserveerd.” Dat klinkt aantrekkelijk, dus accepteren we met graagte.

Een kleine wandeling over het terrein leidt ons langs de moestuin die met schrikdraad is afgezet. Al snel blijkt waarom. Uit de struiken komt een groot varken al knorrend ons tegemoet, waarschijnlijk hopend op iets eetbaars. Hij is, naar later blijkt, als big aan komen lopen en is nu de ‘household pet’. Die titel moet hij delen met de twee abrikooskleurige dwergpoedels van Gary. Deze kleine hondjes blijken goede ‘retrievers’ , vertelt deze, want hij neemt ze mee als hij gaat jagen en ze halen de eenden en ganzen op die hij schiet. Na de van hapjes voorziene borrel, waar we wat beter kennismaken met onze gastheer en -vrouw, strijken we neer op het terras waar de tafel mooi gedekt is. Aan alles is gedacht. Mooi servies en glaswerk, een bloemetje, gedrukt menu en zelfs terrasverwarming en een dekentje voor als het fris wordt. Ook het eten laat niets te wensen over. Een verrassende amuze van havermoutpap met gemalen vis. Klinkt vreemd, maar het blijkt heerlijk. Daarna een voorgerechtje van zachtgegaarde stukjes kip op geroosterde groenten met een geconfijte eierdooier (alles uit eigen tuin, zelfs de kip en het ei). Het hoofdgerecht bestaat uit hertenrug ( wild is er het hele jaar door) met begeleide smaakmakers en als toetje brengt Dietske ons haar zelfgemaakte pavlova. Al dit heerlijks wordt begeleid door bijpassende wijnen. Zeer voldaan slagen we er nog net in de 30 meter naar onze kamer te overbruggen. De volgende ochtend blijkt het ontbijt al even uitgebreid en heerlijk. Je hoort ons niet klagen, maar wat beweging na het nuttigen van al deze verleidingen is geen overbodige luxe.

Het regent weer, dus gaan we een stadje bezoeken. Het nabijgelegen Napier is zeer de moeite waard. Na een grote aardbeving in 1931 werd de stad opnieuw opgebouwd in Art Deco stijl, met als gevolg dat het nu een unieke concentratie biedt van Art Deco architectuur. Mooi! Naast een natte wandeling door het stadje, bezoeken we het plaatselijke museum, dat een vaste tentoonstelling van Maori cultuur en de 1931 aardbeving herbergt. Ook is er tijdelijk moderne conceptuele kunst te bewonderen, alsmede een mooie collectie van Lalique glaswerk. Die avond geen kookkunst van Gary helaas. Er is geen elektriciteit omdat die dag het nabijgelegen transformatorhuisje wordt vervangen. We lunchen wat uitgebreider en dat volstaat prima voor een dag. Wel weer een borreluurtje die avond en we maken kennis met de die dag gearriveerde Canadese medegasten Ken en Kelsey. Aardige mensen waar we een gezellig uurtje mee doorbrengen waarna we ons op onze kamer terugtrekken. De volgende dag staat er golf op het programma.

Henk heeft bij zijn pensionering van zijn baas een rondje golf kado gekregen op een van Nieuw Zeelands mooist gelegen banen met de spannende naam Cape Kidnappers.( volgens het verhaal werd Captain Cook's kok hier bijna ontvoerd). Het is gelukkig droog, maar het waait behoorlijk en met 14 graden voelt het nou niet bepaald zomers aan. Cape Kidnappers Golfclub blijkt een exclusieve club te zijn. Om binnen te komen moeten we door slagbomen en een grote poort, die pas open gaat als nagekeken is of we inderdaad een boeking hebben. Dan is het nog 8 (jazeker 8!) km rijden door een natuurgebied, voor we bij het golfterrein zelf aankomen. Het is er rustig, vanwege het weer denken wij. Bij de voucher voor 9 holes golf horen ook de huur van de golfclubs en een golfkarretje. Gelukkig maar, want ik (mijn rug) moet er niet aan denken het hele eind mee te lopen. Nog wat ballen gekocht en nadat Henk heeft ingeslagen rijden we naar hole 10, want de laatste 9 holes zijn het mooist gelegen had gastheer Gary ons verzekerd. Hij had gelijk. De deep drops (120 mtr), diepe bunkers en sand pitches wisselen elkaar af. Regelmatig moet er worden afgeslagen over een ravijn of andere hindernis heen. Henk, de golfpro van de dag, heeft er ondanks de harde wind, veel plezier in en (het moet gezegd worden) hij brengt het er helemaal niet slecht van af. Met een gemiddelde van 6 slagen legt hij de 9 holes af. Indrukwekkend! Ik ben iets minder blij. De dieptes zijn wel erg diep (slik) en het golfkarretje staat wel heel schuin op de heuvels. Ook de temperatuur is lager dan waar ik op heb gerekend, maar de mooie vergezichten en het spotten van een paar zeldzame gannets (vogels) alsmede het feit dat Henk er zichtbaar plezier in heeft, maakt het geheel toch zeker de moeite waard. We bezoeken op de terugweg nog een ‘cellar door’ van Te Awanga, een van de vele wijnhuizen die hier te vinden zijn. We rijden langs de wijgaarden die strakgesnoeide wijnranken laten zien waar de bijna rijpe druiven duidelijk zichtbaar onderaan hangen. Bijzonder hoe bijna iedere wijnstreek zijn eigen snoei en opbind methodes erop nahoudt. Ook is deze streek 'Hawks Bay' bekend om zijn fruit, dus overal boomgaarden, omzoomd door gigantisch hoge heggen, waardoor het af en toe lijkt of je door een doolhof rijdt. Die avond weer een heerlijk etentje door Gary bereid en de volgende ochtend is het weer tijd om naar onze volgende stop door te reizen. Na hartelijk te zijn uitgezwaaid, zetten we koers naar Rotorua in het midden van het Noordereiland, waar we onze laatse week zullen ingaan. Wordt wederom vervolgd…