Auckland en thuisreis

Auckland en thuisreis 9/3 – 11/3: 

Opnieuw een mooie tocht, nu van Otama in de Coromandel Peninsula, naar Auckland. Het eerste stuk gedeeltelijk over onverharde wegen (nog steeds Cinth !), daarna de bekende kronkelende bergwegen, waar wonderlijk genoeg 100 gereden mag worden. Er zijn hier (in NZ) twee maximum snelheden. 50 in de bebouwde kom en 100 daarbuiten, overal, of het nu een rechte polderweg is of een bochtige bergweg. Alleen bij werkzaamheden staan lagere maxima aangegeven en bij scherpe bochten staan adviessnelheden. Snelwegen kwamen we alleen tegen bij Wellington en Auckland en dan hooguit tweebaans wegen met ook hier een maximum snelheid van 100 km. Afijn, op naar Auckland dus.

Verschillende mensen (Kiwi's met name) hadden ons gemeld dat Auckland niet echt een bezoek waard was. Te druk en niet veel bijzonders. Onze verwachtingen zijn dus niet al te hoog gespannen, maar het valt reuze mee vinden we. Gebruikelijke stadsdrukte, dat wel en meer een grootstedelijke sfeer dan de andere NZ steden waar we geweest zijn, maar ruim opgezet, met hier en daar wat oudere gebouwen en een zakelijk centrum bij de haven. In die haven aan de ene kant grote cruise schepen en aan de andere kant jachten en zeilboten waar je tegen betaling mee kunt meevaren. Ons hotel, het Sebel Suites Apartment Hotel ligt aan de jachthaven en onze kamer, of beter gezegd, ons appartement, kijkt uit op de boten. Beneden terrasjes en een boulevard, waar het rond lunchtijd als wij arriveren, een drukke mengeling is van lunchende City werkers en toeristen. Wij voegen ons meteen bij hen en ik laat me de beroemde NZ Bluff Oyster goed smaken. Die stond ook nog op ons lijstje, maar we kwamen hem nog niet eerder tegen. De plaats Bluff, waar deze oester vandaan komt, ligt op het meest zuidelijke puntje van Nieuw Zeeland. Wel in de buurt geweest, maar net niet helaas. Maar gelukkig ook in Auckland, waar we die middag wat door de haven wandelen, langs de boten, jachten en cruise schepen. Een van de wedstrijdboten die NZ vertegenwoordigde bij zeezeil wedstrijden staat op een grote stellage te pronken. De winkelstraten zijn gezellig druk, maar die verlaten we al snel, bekijken nog een kerk en gaan daarna op een terras bij de haven met een koel wit wijntje onze reis uitluiden. We hebben nog een onderhoudend gesprek met een stel Britse leeftijdsgenoten die verhalen over hun avonturen op de wegen in NZ waar ze het maar gevaarlijk rijden vinden met hardrijdende trucks en Aziaten die de verkeersregels onvoldoende kennen en regelmatig op de verkeerde weghelft rijden. Hun oplossing…blijf achter een vrachtwagen rijden, dan vangt die de klap op. Ook een methode! Inderdaad zijn ze ons opgevallen, de Aziatische, met name Chinese toeristen die zich vooral groepsgewijs in busjes verplaatsen. China heeft Aus en Nz blijkbaar ontdekt als vakantiebestemming dus overal groepen Chinezen die vooral veel foto’s maken (met selfie-sticks). Maar, zoals gezegd, voor deze twee Europese reizigers zit hun reis er bijna op.

Die avond nog een lekker hapje eten en de volgende ochtend vertrekken we na het ontbijt richting vliegveld, waar we voor de laatste keer onze RAV 4 huurauto inleveren, de koffers inchecken, nog even wat spullen overpakken om het gewicht van handbagage naar koffer te verplaatsen (de vorige keer moest het andersom!) en het wachten dat bij vliegen hoort kan beginnen. Wachten in de rij voor het inchecken, wachten voor de paspoortcontrole, wachten voor de hand bagage controle, wachten voor je kunt boarden, wachten tot het vliegtuig ook daadwerkelijk vertrekt ( een uur te laat) en dan weer wachten tot de tussenlanding in Hong Kong, wachten tot we ook daar weer kunt boarden, vertrekken en uiteindelijk landen in Amsterdam, alwaar we weer moeten wachten op de bagage en op de trein richting Limburg. Daar worden we opgewacht door vriend René die ons het wachten op een taxi bespaart en ons lux thuis afzet en de cirkel is weer rond. Welgeteld 38 uur na vertrek uit NZ!  Wordt wellicht nog een laatste keer vervolgd om het blog af te ronden….