Danpaati 2

Diezelfde middag nog gaan we na de lunch, in gezelschap van Arie en Annette uit Groningen en de meegereisde gids Clyde, plus Stefano, een plaatselijke gids, zwemmen stroomopwaarts bij een grote stroomversnelling. De toegezegde, ‘gelegenheid om je te verkleden’, blijkt niet te bestaan, dus moet een opgehouden handdoek de gewenste privacy bieden. Beetje ongemakkelijk, maar de volgende keer kleed ik me vóór we gaan wel om. Henk laat zich de stroomversnelling afglijden en loopt meteen een flinke schaafwond op zijn been op. Niet meer het met piranha’s bevolkte water in dus. Zelf blijf ik tussen de rotsen, wel zo veilig schat ik.:-)) Stefano, de lokale gids, is een 21-jarige, stotterende, matig Nederlands sprekende, maar uiterst vriendelijke bewoner van Dan van de stam van de Sarramakanen. Gaande zijn verhaal wordt het stotteren minder en we wennen ook aan zijn manier van praten. Ook legt hij de klemtóón van woorden vaak anders, zo ligt bij hem de nadruk op de laatste lettergreep dus dakbedekk’íng! Ook blijkt dat hij alles wat je zegt letterlijk neemt. Als ik, naar een van de bomen in het bos wijzend vraag  “wat is dat?” vertelt hij niet wat voor boom het is, waar ik natuurlijk eigenlijk naar vroeg, maar zegt hij met een serieus gezicht “een boom”. Hij heeft een tasje bij zich en terwijl wij badderen, haalt hij zeep en borstel tevoorschijn en gaat in het snelstromende water zijn kleren wassen, op zijn broek na. Hij woont in zijn eigen huisje, vertelt hij, naast zijn grootmoeder. De Marron mannen blijven hun hele leven bij hun moeders familie wonen. Als ze genoeg geld verdienen om een vrouw en eventuele kinderen te onderhouden, ‘nemen ze een vrouw’, die dan een eigen huis krijgt, maar regelmatig teruggaat naar haar eigen familie, vaak in een ander dorp. Man en vrouw wonen dus niet bij elkaar. Ook mag een man meerdere vrouwen ‘nemen’. Als hij maar rijk genoeg is om ze te onderhouden. Stefano zelf heeft 32 broers en zussen. Allemaal kinderen van één vader, maar van meerdere moeders natuurlijk. De vrouwen zijn vaak pas 15 /16 jaar als hun eerste kind wordt geboren.
Op mijn vraag of vrouwen ook meerdere mannen mogen hebben, antwoordt hij dat dat natuurlijk niet kan, want hoe moet een vrouw een man onderhouden? Tegen die logica kan ik natuurlijk niet op:-)) Wel is het zo dat de opvolging van belangrijke functies als die van de Kaptein  (= burgemeester) van het dorp via de vrouwelijke erflijn lopen. Sterft bijvoorbeeld een Kaptein, dan wordt een mannelijk familielid van diens moeder de opvolger. Toch zijn er ook jongeren die eigentijdsere denkbeelden erop nahouden. Zo verzekerde Krista, begin 30-er,  vrouwelijk manager van Danpaati en zelf afkomstig uit een Marron dorp verderop, dat zij een man voor zichzelf wilde en niet bereid zou zijn deze te delen met anderen.
Na het bezoekje aan de stroomversnelling gaan we diezelfde avond in het donker nog kaaimannen spotten. We zien Surinaamse nachtzwaluwen en met een lamp worden glinsterende kaaimanogen gespot.
Ook genieten we, half liggend in de korjaal, van een prachtige sterrenhemel.
De volgende dag brengen we nog een bezoekje aan Dan, dat er precies zo uitziet als ik me een dorp in de jungle voorstel. Kleine, simpele houten hutten met rieten daken. De meeste huisjes bestaan uit één ruimte. We bezoeken ook het streekschooltje waar de kinderen ( in uniform) keurig stil, klassikaal worden onderwezen en we worden binnengehaald in een klasje met 4-jarigen die ook keurig stilzitten in hun bankjes. Er zitten twee opvallend witte kindjes tussen. Albino’s die hier gelukkig volledig geaccepteerd zijn hoewel de zon hun huid al beschadigde. Gids Stefano toont ons daarna trots zijn zelfgebouwde stulpje. Een houten 4 x 4 éénkamer huisje met als voornaamste meubilair een simpel bed. Baden, wassen en drinken doet hij in en uit de rivier. Oma, die ernaast woont kookt voor hem en er staan houten wc hokjes in het dorp voor de “sanitaire ontspanning”. Meer heeft een mens niet nodig vindt hij.
Een vaartochtje gaat die middag door een inlandse kreek en daar zien we meerdere kaaimannen, waarvan er een onverstoorbaar blijft zitten zodat hij goed bekeken en gefotografeerd kan worden. De kreek is ondiep en er liggen omgevallen bomen in, met als gevolg dat de korjaal lek raakt als een onder het wateroppervlak verscholen tak zich in de bodem, onder Henks voeten een weg naar binnen forceert. Geen nood. Het snel binnenstromende water wordt gestopt met het t-shirt van de bootsman en met de tak als stop, waarna we zonder te zinken terug kunnen varen.
Die avond dineren we voor de tweede keer buiten, omringd door fakkels. Er zijn maar 4 andere gasten die dag en na gezellig nagetafeld te hebben gaan we voldaan terug naar onze lodge, waar we eerder die dag uitgebreid de kans hadden gegrepen de in de ernaast gelegen bomen op en neer springende doodskopaapjes (met het jong op de rug) en zwarte aapjes (goudhand tamarijn geheten) te bekijken en te fotograferen.
Alleen nog een wandeling in de jungle de volgende ochtend en we besluiten onze gidsen te bedanken en de middag al lezend door te brengen. Henk laat zich masseren door de plaatselijke masseur en de dag wordt afgesloten met een traditionele dansvoorstelling van vrouwen uit het dorp. Ook de laatse dag van ons verblijf brengen we lezend en luierend door. In de ligstoel op het balcon, prachtig uitzicht. Heerlijk, ondanks de gestaag neerkomende regen.
Morgen, zondag, weer naar Paramaribo voor een tussenstop voor we dinsdag verder gaan naar Galibi.

Dan wordt het verslag weer vervolgd...