Methóni - Μεθώνη

Dat zondag rustdag is, besluiten we ook deze vakantiezondag in ere te houden, dus na de dagelijkse 50 baantjes-trekken in het zwembad, ontbijten we rustig, lezen wat, rusten weer uit van het nietsdoen en besluiten aan het eind van de middag de olijfheuvel af te lopen en bij Voula te gaan eten, voorafgegaan door een lekker glaasje wijn op een soort lounge bank bij de zee.
Naast ons loopt een Griekse bruiloft ten einde. Op lange, feestelijk gedekte tafels, zijn sporen te ontdekken van de vele gerechten en misschien nog wel meer wijnen die de gasten tot zich hebben genomen. Gasten zitten of staan wat te praten en er klinkt Griekse muziek. De sfeer is geanimeerd. Fotini, onze (Aischylos) serveerster, brengt onze wijn met een complimentaire schaal fruit en vertelt hoe een traditionele Griekse bruiloft wordt gevierd. Zondag is de dag waarop het meest getrouwd wordt, In de kerk zo rond het middaguur. Daarna begeeft het bruidspaar zich naar huis om ritueel honing te nuttigen en de hoop uit te spreken dat hun verbintenis zoet en liefdevol zal zijn. Ook wordt er drie dagen voor het huwelijk zout gestrooid in het echtelijk bed. Waarom kon Fotini ons niet vertellen. De jonge bruid mag het eerste huwelijksjaar niet verdrietig zijn (brengt ongeluk) dus wordt ze weggehouden bij begrafenissen en andere verdrietige gebeurtenissen. Vanwege Corona was de bruiloft naast ons klein gehouden, zo’n 60 man, maar normaal kan het gastenaantal oplopen van enkele honderden tot wel duizend gasten als het een belangrijk bruidspaar betreft. Er staat dan op een strategische plek een collectedoos, waar bruiloftsgasten hun bijdragen in kunnen deponeren, zodat het nieuwe paar met deze giften het bruiloftsfeest kan betalen. Dat hopen ze althans. Deze bruiloft was rond een uur of 7 afgelopen en opnieuw vanwege Corona, geen feest na, zoals gebruikelijk en het bruidspaar bleef als laatste achter zagen we. Óók anders dan bij ons.
Op mijn verzoek doet Fotini even haar mondmasker af voor een foto, waarna ik deze op 1,5 meter kan maken, zodat ook een gezicht bij de naam te zien is. 
Ook Anastasia, zus van Fotini en tevens oud-Aischylos deelneemster is er die avond om, samen met haar moeder, te helpen opruimen na de bruiloft.  We praten even kort en spreken af binnenkort nog even écht bij te praten,

Op maandagochtend vertrekken we meteen na het ontbijt naar Methóni. Redelijk vroeg dus, maar we maken in warme landen wel vaker de fout om zo tegen het middaguur iets te gaan ondernemen, zodat we op het heetst van de dag en niet zelden tijdens siesta’s ergens aankomen en voor dichte deuren komen te staan. “ Only mad dogs and Englishmen ....(go out in the midday sun)” , verzuchten we dan tegen elkaar en passen ons activiteiten-ritme daarna zo goed mogelijk aan. Vóór of ná de warmte van de middag dus.
Onze bestemming die dag is Methóni, iets meer dan 20 kilometer naar het zuiden, aan de kust gelegen. Methóni is een aardige plaats, met één plein en verder wat rechte straten die tijdens de Franse overheersing in de 19de eeuw door Général Maison zijn aangelegd. Het oorspronkelijke Methoni bevindt zich tot die tijd bínnen de kasteelmuren van het grote Kasteel en Waterfort, waarvan de resten en ruïnes het huidige stadje nog steeds domineren

Methóni wordt al genoemd in de Ilias van Homerus en er is zelfs aangetoond dat dit gebied lang daarvóór, in de pré-historie, ook al bewoond was. De oudste resten van het kasteel stammen uit de 13-de eeuw, toen de Venetianen op deze strategische plek een fort bouwden. Later waren er de Ottomanen, de Turken en opnieuw de Venetianen, alsook de Fransen. Al die invloeden zijn er nog terug te vinden. Venetiaanse gevleugelde San Marco leeuwen in de muur van het Grote plein en een grote marmeren pilaar op datzelfde plein met een V van Venetië er bovenop. Turkse badhuizen met koepeldaken getuigen van de Turkse aanwezigheid en de Fransen waren destructief bezig en vernietigden vooral veel gebouwen binnen de versterkingsmuren om de bewoners naar buiten, naar de ‘nieuwe stad’, te lokken.

Op een piepklein eilandje en met een brug verbonden is er het Waterfort, de Bourtzi, een grote, achthoekige toren die in de loop van de tijd dienst deed als uitkijkpost, vuurtoren, toevluchtsoord en gevangenis. Wat er nu rest, is een indrukwekkende toren, waar je zijn roerige geschiedenis bijna kunt voelen. Dat geldt trouwens voor het hele terrein dat voor een groot deel bestaat uit wilde bloemen en kruiden, waar paden doorheen lopen en waar hier en daar een gebouw of de restanten ervan te bekijken zijn. Het kerkje bijvoorbeeld is nu Grieks Orthodox maar was eerder Ottomaans. De bijenwaskaarsjes die er klaar liggen om opgestoken te worden lijken weer Katholiek en doen me onmiddelijk aan thuis denken en zelfs de geur herinnerde me aan papa. 

Het hele terrein is door muren en wachttorens omgeven en menig bord met logo’s van de Europese Unie laat zien dat Europees geld hier, wat mij betreft althans, goed terecht gekomen is. 
We komen hier niet voor het eerst. Zelf tel ik een keer of 10, waarvan Henk zeker de helft erbij was. Steeds was er weer een nieuw stuk gerestaureerd en de werkzaamheden zijn voorlopig beëindigd, hoewel er vast nog e.e.a. valt te restaureren. 
We hebben zelfs een keer met Aischylos tijdens een ZomerProject op een tijdelijk toneel in de slotgracht gespeeld, met het Imposante Kasteel als achtergrond. Prachtig!

Met een lekkere vislunch in een typisch Griekse taverne op het plein sluiten we onze activiteit voor deze dag af en keren voldaan huiswaarts.

Tot schrijvens maar weer,  tot blogs!