Galibi 1

Wanneer we terugvaren over de Boven Suriname rivier vanuit Danpaati, regent het, of eigenlijk, regent het al een dag en een nacht. Het is sowieso natter dan we verwachtten en hoopten. Het zou nu de kleine droge tijd moeten zijn, maar ook in Suriname is de climate change merkbaar. Dus valt er meer en vaker regen dan ‘normaal’ in deze tijd. Jammer, maar niets aan te doen. We hullen ons derhalve in poncho’s voor de terugreis uit Danpaati en zo ook voor de heenreis naar Galibi. Niet dat het veel helpt trouwens. De poncho’s blijken niet bestand tegen de hoeveelheid hemel- en rivierwater die omlaag valt en langs de boot opspat. Gelukkig hebben we wel opblaaskussentjes meegebracht om de billen tegen een houten staat te beschermen tijdens de 2,5 uur durende vaart. Dat dan weer wel. Voeren we op de Boven Suriname rivier tussen de keien door over stroomversnellingen, op de Marowijnerivier, op de grens van Suriname met Frans Guyana, varen we richting oceaan, zodat daar het getij en een behoorlijke golfslag (het waait ook nog behoorlijk) bijdragen aan de deining en de watertoevoer. Een hele ervaring zullen we maar zeggen.
Galibi ligt in het uiterste Noord-Oost puntje van Suriname, aan de monding van de Marowijne rivier, waar ieder jaar duizenden zeeschildpadden het strand op kruipen om hun eieren te leggen. Dat is ook waarom we daar naar toe gaan, om dat wonder der natuur te aanschouwen. We worden weer op tijd opgehaald bij ons hotel in Parbo want eerst nog zo’n 3 á 4 uur hobbelen ( de wegen zijn matig tot slecht) richting Albina, alwaar we de boot, beter gezegd het bootje, ingaan. Onze Indiaanse gids, Jeffrey, vertelt onderweg veel over wat we zoal tegen komen, maar ook over zijn stam, die van de Karaïben , die in Galibi wonen. We doorkruisen het strijdgebied van de burgeroorlog en dat is in Suriname de strijd tussen Bouterse en Ronnie Brunswijk midden jaren 80. Bouterse nam de regering over na een revolutie en Brunswijk, zijn voormalige lijfwacht, ging daarna de strijd met hèm aan. Brunswijk komt uit, en woont nog steeds in Moengo, dat we passeren. Het is een door Biliton verlaten stadje van 10.000 inwoners, maar net als in het door Suralco verlaten gebied bij het Brokopondo meer zijn de huizen en faciliteiten, zoals zwembaden, tennisbanen, een theater en zelfs een ziekenhuis, niet meer in gebruik en in verre staat van ontbinding. Een trieste aanblik, vooral als je je realiseert dat al die 10.000 mensen dat dus laten gebeuren en er geen initiatieven ontstaan zijn om e.e.a. over te nemen en opnieuw te exploiteren. Onbegrijpelijk voor ons. Later horen we dat het komt doordat er vaak onduidelijkheid is over wie de eigenaars zijn of men kan het niet eens worden over het beheer, dus gebeurt er maar niets mee.
Ook stoppen we bij het Moiwana monumemt, waar herdacht wordt dat daar een slachting plaatsvond waarbij 38 dorpelingen, mannen, vrouwen en kinderen werden gedood (omdat, volgens de gids, het leger zich bedreigd voelde). Onbegrijpelijk dat zoiets eind 86 kon gebeuren. 
Na de eerder genoemde kletsnatte tocht arriveren we in Galibi, gelegen aan een eens prachtig, maar nu van rommel en zelfs glasscherven voorzien zandstrandje met palmbomen. Er staat een grote lodge, waar een aantal kamers en-suite verhuurd worden. Een chique naam voor een ruimte met betonnen vloer (niets op de grond), een bed en een badruimte met toilet, kleine wastafel en eenvoudige douche met alleen koud water. Om het plaatje compleet te maken is er maar een paar uur per dag electriciteit. Allemaal niet erg, maar wij zijn in de Aap gelogeerd. Ons onderkomen heet namelijk kamer Aap, en blijkt niet een van de lodge kamers, zoals geboekt, maar gelegen in een daarachter liggend gebouw, (geen zicht op het water dus) en is als eerder omschreven, maar dan met 5 slaapplekken, dus type slaapzaal. We vermoeden, samen met 2 andere koppels, dat onze kamers nu bewoond worden door de 3 mensen van het Wereld natuurfonds, die onverwacht arriveerden om de gidsen uit het gebied bij te scholen. Afijn. De Karaïben zijn erg aardig, het eten lekker en we komen per slot van rekening voor de schildpadden...toch?

To be continued...