Noosa

Een kleine twee uur rijden vanaf Brisbane Airport komen we aan op onze nieuwe bestemming. Eumarella Shores in Noosa. Noosa ligt aan de Sunshine Coast in het sub-tropische deel van Australië aan de oostkust boven Brisbane. Onze accommodatie heet Tree tops en is een cottage aan de oevers van het meer, lake Weyba. Tree tops bevindt zich inderdaad op palen hoog tussen de boomtoppen met uitzicht op het meer vanaf het ruime balkon. De temperatuur is hier een stuk aangenamer, zo’n 26 graden en het is dan ook goed toeven op onze nieuwe plek. Ons huisje ligt middenin een beschermd gebied, dat in de jaren 70 door een bekende Australische cartoonist aangekocht werd en sindsdien staat de natuur er centraal. Het streven is weer een stukje ongerept regenwoud terug te brengen. Als we de folder mogen geloven loopt, vliegt, kruipt en zwemt hier van alles rond. Er ligt zelfs een vliegenmepper op het balkon met op het aangehechte kaartje het verzoek  hiermee bedelende vogels zoals kookaburra’s ( een soort uit de kluiten gewassen ijsvogel die een geluid produceert dat op lachen lijkt, ‘a laughing kukkaburra’ dus), of butcher birds af te weren en beslist niet te voeren.

Ook loopt de familie kangoeroe te grazen op een klein grasveldje. Diezelfde kangoeroes komen ‘s morgens heel vroeg ( rond 6 uur)  langshoppen op weg naar de oever van het meer waar ze eerst gaan pootjebaden en drinken, alvorens een plekje te zoeken aan de wal om een paar uur te gaan liggen niksen naar het schijnt. Het zijn zogenaamde marsupials. Marsupials of buideldieren komen alleen in Australië, Nieuw Guinea en Indonesië voor. Wij denken dan vooral aan kangoeroes, maar alle inheemse landzoogdieren dus ook de koala’s, tasmaanse duivels en diverse knaagdieren en vleermuizen hier zijn marsupials en hebben twee baarmoeders. De meeste hebben ook een buidel of ‘pouch’, een enkeling alleen een huidplooi. De jongen worden in nog bijna embryonale staat geboren en kruipen dan de buidel in waar ze zich vastzuigen aan de tepel en op moedermelk leven tot ze groot genoeg zijn de buidel te verlaten en ander voedsel tot zich te nemen. Maar ook dan kruipen ze nog regelmatig terug in moeders buidel en zelfs als ze te groot geworden zijn voor de buidel blijven ze vaak nog drinken, tot  een nieuwe Joey de tepel opeist.

Boven het water van het meer spotten we pelikanen en reigers en zelfs een zeearend laat zich zien. Verder kunnen we maar weinig van de aanwezig veronderstelde dieren ( er schijnen zelfs koala’s te zitten) registreren. Behalve wat ‘bush turkeys’ zien, horen en voelen we vooral de aanwezigheid van ‘mozzies’, een te vriendelijke benaming voor mosquito’s, oftewel muskieten, bij ons beter bekend als muggen! Binnen de kortste keren zitten we onder de muggenbulten en vooral nadat we, ons nog onbewust van het dreigende gevaar, onbespoten aan een wandeling langs het meer hebben gewaagd, zijn alle aan de open lucht vrijgestelde stukjes huid, door ‘mozzies’ bezocht en van jeukende bulten voorzien. Normaal gesproken komen hier maar weinig muggen voor, horen we, maar het heeft onlangs veel geregend na grote droogte, dus ideale omstandigheden voor de kleine stekertjes. Gewoon pech dus!
Op zaterdag morgen bezoeken we de markt van Eumundi. Een bijzondere markt waar naast de gebruikelijke groenten-, fruit- en kledingstalletjes ook kraampjes bevinden waar je je toekomst kunt laten voorspellen, je kunt laten masseren of je middels een al of niet gelijkende karikatuur tekening kunt laten vereeuwigen. Als we terug rijden begint het te regenen. De regen, waar ze hier lang op hebben gewacht maar die van ons nog even had mogen wegblijven, doet de daaropvolgende dagen ruimschoots van zich spreken en als onze strandtour operator voorstelt onze tocht een dag naar voren te schuiven vanwege verwachte aanhoudende regen op maandag, gaan wij daar dan ook dankbaar op in.

Voor deze activiteit melden we ons al op 8 uur op zondag ochtend aan bij Noosa Marina, waar we ons voegen bij een Canadees stel dat samen met ons in een 4 x 4 vervoerd zal worden door Jerry, de enigszins corpulente chauffeur van de dag en eigenaar van Great Rainbow Beach 4WD Tours. We worden ruim 75 km over het strand gereden langs de veelkleurige zandduinen naar het dorp Rainbow Beach en keren via een stuk regenwoud en opnieuw over het strand terug. De ‘fourwheeldrive’ waarin we vervoerd worden is van het degelijke soort en dat is maar goed ook want de rit gaat over ruw terrein of beter gezegd, door rul zand dat de nodige stuurmanskunst vereist. Voor Jerry bekend terrein. Hij rijdt al meer dan 40 jaar over dit strand en gaat bijna met pensioen. Jerry is een ware bron van informatie en we zijn onder de indruk van de vaardigheid waarmee hij zijn auto door het schijnbaar onbegaanbare terrein weet te sturen. Het bijzondere is dat dit stuk strand zo veelvuldig bereden wordt, dat de staat Queensland besloten heeft het 100 km lange strand tot openbare weg te verklaren, dus komen we zelfs verkeersborden met maximum snelheden van 50 en 80 km. tegen. Heel apart.

Dat geldt ook voor de omgeving en dan met name de zandduinen. De naam Rainbow Beach is met recht gekozen want de zandduinen vertonen allerlei kleurenschakeringen van wit via geel, oranje en bruin naar zwart met alles wat daar tussenin past. Mineralen en ertsen zoals ijzer, zwavel en titanium veroorzaken de rode, gele en witte kleuren en de zwarte kleur van ‘ petrified plant matter’ (versteende bomen)  behoort toe aan wat ‘coffee rock’ wordt genoemd. Het gekleurde zand werd en wordt door de Aboriginees gebruikt als kleurstof en het witte titaniumhoudende zand werd tot ver in de 70-er jaren door met name de Amerikanen, afgegraven om titanium uit te winnen die dan werd gebruikt in de ruimtevaart, tot ‘the Green movement’ (de Groenen) ervoor zorgde dat de duinen beschermd werden en niet verder afgegraven mochten worden. Nu is het hele gebied, inclusief het nabijgelegen Fraser Island, beschermd natuurgebied. Er worden diverse stops gemaak. Een stop voor koffie, een sanitaire stop, een stop bij een oude vuurtoren met prachtig uitzicht en een stop voor lunch. Op de terugweg stoppen we bij een lagune en verwonderen ons over de legertjes kleine, blauwe krabbetjes die over het strand scharrelen en zich vliegensvlug spiraalsgewijs ingraven in het zand zodra je dichtbij komt (video). Ze heten heel toepasselijk ‘soldier crabs’ en overleven simpelweg door hun grote aantal, want ze dienen als voer voor zowel vogels als vissen zoals we kunnen aanschouwen als een kleine zwerm sternen zich aan de krabjes tegoed doet.  Ook geeft onze gids een demonstratie verven met gekleurd zand zoals de Aboriginees dat doen. Blijkbaar brengt een Instagram van deze activiteit wel 100 dollar op volgens Jerry. Die kans laten we maar liggen. 

Als we over het strand terug rijden zien we dat veel van de kampeerders die ‘s morgens nog langs het 15 km daarvoor aangewezen stuk strand stonden, aan de thuisreis zijn begonnen. Als je deze weg wilt berijden moet je goed weten wanneer het eb en vloed is, want laag tij betekent gunstige rij omstandigheden. Al met al een zeer geslaagde dag en vooral als het de daaropvolgende dag de hele dag stortregent, zijn we blij onder betere omstandigheden de strandtocht gemaakt te hebben. De verregende maandag doen we het rustig aan. De voorgenomen wandeling bij Noosa valt letterlijk in het water dus besluiten we lekker te gaan lunchen. Ook geen straf. Morgen zakken we zo’n 200 kilometers af naar het zuiden, net onder Brisbane naar Uki bij Mount Warning waar ‘the Farmhouse’ op ons wacht, maar daarover later meer.