Koróni - Κορώνη

Op donderdag is het bewolkt en besluiten we naar Koróni te gaan. 

Koróni ligt in het zuiden van dit schiereiland aan zee en op weg daarheen stoppen we voor koffie in Finikounda, , waar gezien de naam, waarschijnlijk eens Feniciërs uit het Nabije Oosten een steunpunt hebben gehad. Het is nu een klein vissersdorp dat de afgelopen jaren wat is uitgebreid en ook toeristen trekt. We drinken onze koffie op een van de vele terrassen aan het strand, lopen door de enige winkelstraat die het dorp rijk is, besluiten twee stevige strandstoeltjes te kopen en nemen ook nog even een kijkje bij het haventje, waar onderaan een restaurant op de heuvel een pleintje ligt dat in 2011 dienst deed als speellokatie voor het Aischylos ZomerProject van dat jaar. Het ziet er wat opgeruimder en strakker uit dan toen, maar verder hetzelfde. Leuk! Het valt ons sowieso op dat bijna overal waar we komen het er frisgeverfd en opgeruimd uitziet. Wellicht zijn de ‘vrije’ maanden dat Corona de toeristen weghield hier debet aan denken wij.

Door naar Koróni, een klein vestingstadje met nauwe, steile straatjes dat gedomineerd wordt door een grote Venetiaanse vesting. Net als Methóni kende Koróni verschillende overheersers. Na de Venetianen, Fransen, weer Venetianen en daarna lange tijd de Turken voordat het weer definitief Grieks werd. Voor de Turken was het vooral een handelspost en ze verhandelden voornamelijk slaven. Een van die slaven was de beroemde Spaanse schrijver Cervantes (van Don Quichot) die, volgens de overlevering, in 1578 maar weinig op bracht aangezien hij gewond was aan een hand door een pistoolschot. Na een paar jaar kocht zijn familie hem vrij. Dat kon blijkbaar. Cervantes schreef later een boek over deze periode. Bijzondere tijden. 
Het fort torent hoog boven het kleine dorp uit. Aan de zeekant is nu een nieuw looppad aangelegd, vanwaar je goed kunt zien hoe onneembaar deze vesting geweest moet zijn. 
 

We lopen omhoog door de smalle steile straatjes, die overgaan in traptreden naar de ingang van het fort, die wel iets weg heeft van een stadspoort. Zo’n fort huisde indertijd ook een hele gemeenschap. Er staan dan ook een aantal huisjes en een kerk en zelfs een klooster dat sinds 1918 door Grieks orthodoxe nonnen wordt bewoond. Het klooster mag bekeken worden, mits we onze blote armen met een sjaal bedekken. Voor diegenen die er geen bij zich hebben, staat er een standaard met sjaals, zodat niemand aanstoot hoeft te geven. We hebben dit alles al vaker gezien, maar toch is het iedere keer weer mooi om de keurig onderhouden tuintjes, huisjes en de kapel te zien en vooral om de sfeer te proeven van vroeger tijden. De nonnen die we te zien krijgen zijn oud en volledig in het zwart gekleed maar gaan blijkbaar wel met hun tijd mee want de vorige keer zat een van hen luid te telefoneren op het oude bankje onder de nog oudere boom. Het kapelletje is van binnen rijkelijk van iconen voorzien en ook hier zijn weer dunne bijenwaskaarsjes te koop voor wie er een op wil steken.

Het is er rustig en de aanwezige toeristen  zijn vooral Grieken, die niet netjes beneden parkeren en naar boven lopen maar het er gewoon op wagen en met de auto door de nauwe poort en  straatjes manouvreren om zonder al te veel inspanning al het moois dat er te zien is, te komen aanschouwen. Een van hen spreekt Henk aan, wil weten waar hij vandaan komt en vertelt dan dat hij ook in Nederland was, in een Grieks restaurant logeerde en Den Helder, Alkmaar en Amsterdam had bezocht. Mooi land, Hollandia!

We bekijken de rest van het terrein en dalen dan weer rustig af door de nauwe straatjes naar beneden om op een van de terrassen aan zee te gaan lunchen. Het is er erg rustig en we spotten alleen wat Duits sprekende medegasten. Einde seizoen en Corona zullen daar wel debet aan zijn. Jammer voor de mensen hier, voor wie het toerisme een van de weinige inkomstenbronnen is.

We besluiten via de bergroute huiswaarts te keren en zijn blij dat TomTom ons de weg wijst door de soms uitsluitend Grieks bewegwijzerde bergdorpjes. De weg kronkelt door olijfboom- en wijngaarden en kleine gehuchten en soms is er dan ineens onverwacht een groot gebouw in ‘the middle of nowhere’ waarvan je je af vraagt wat dat hier doet. Mooie vergezichten levert zo’n bergweg ook op en we stoppen af en toe om dat uitzicht te bewonderen en te fotograferen.
Helaas wordt het mooie uizicht af en toe vervuild door allerhande vuilnis die hier en daar achtergelaten wordt of in de diepte is gegooid. Autowrakken en blijkbaar al lang leegstaande, vervallen en overgroeide huizen laten zien dat hier ruimte genoeg is. Afbreken hoeft dan niet en opruimen is dan blijkbaar minder noodzakelijk. Jammer.
Als we aan het einde van de middag Gialova weer binnenrijden zijn we weer voldaan na een welbestede dag.

Wordt vervolgd...