Kabalebo 3

We kwamen natuurlijk niet voor ‘hem’, juist niet zou ik willen zeggen, maar voor de ongerepte natuur. Vooral dat ‘ongerepte’ sprak ons aan.
Het Kabalebo resort ligt middenin een primair regenwoud en is dus niet door mensen aangetast. Er zijn enkel wat paden ontstaan waar de gidsen ruimte maakten met hun houwer, een 40 à 50 cm groot mes met een rondlopend snijvlak, een soort kris. Ze dragen het altijd bij zich en het is multifuncioneel.  De houwer wordt gebruikt om het pad vrij te maken of te houden, om schors van bomen te halen als je iets mankeert en er een genezend theetje van wilt brouwen, maar ook als je bijvoorbeeld een vrucht doormidden wilt snijden, of beter gezegd klieven of een zojuist gevangen visje wilt fileren. Ruim inzetbaar dus zo’n houwer. Daarnaast wordt hier hout uit het bos gehaald om korjalen te bouwen. Daarvoor wordt een geschikte boom gekozen, geveld, ter plekke ruw vorm gegeven, handmatig en met behulp van mankracht en touwen uit het bos gesleept, en vervolgens uitgehold, waarna er een ingewikkeld proces volgt van gecontroleerd in brand steken waardoor het warme hout te manipuleren is en tot de juste breedte geforceerd wordt. Dit deel van het proces is riskant en gaat dan ook niet altijd goed, waarna het hele proced weer van voor af aan moet worden herhaald. Als laatste wordt er hout gekapt om de huisjes te bouwen. Dieren wordt hier niet gegeten, zoals in Danpaatti. Daar is bushfood nog geoorloofd, maar hier kunnen de agouti’s (soort grote rat met een bolle rug en een lang snuitje) en andere eetbare wezens, rondlopen zonder voor hun leven te hoeven vrezen. Alleen visjes worden af en toe verschalkt, dat dan weer wel. Tijdens onze lunchpauzes bij stroomversnellingen waar wij de, in de bootjes meegebrachte, lauwwarme lunch verorberen, haalt de bootsman steeds een simpel hengeltje tevoorschijn, waarna hij de ene na de andere vis aan de haak slaat. Op mijn vraag welke vis het is antwoordt de gids dat het 'vegetarische' vis is, want ze eten een waterplantje dat ook als aas dient.
In een primair bos wordt uiteraard ook niets opgeruimd. Omgevallen bomen en afgevallen takken blijven liggen. Als ze een pad versperren wordt het pad eenvoudigweg omgeleid.
De natuur is hier overweldigend en overal om ons heen. Tijdens het te voet verkennen van het regenwoud en het varen in een korjaal of kajak, maar ook als we op ons balkonnetje zitten of ‘s nachts in bed. Ook dan horen we de (brul)apen schreeuwen, de kikkers kwaken en vogels zingen, fluiten of krijsen. Bij heldere hemel is ook de sterrenhemel indrukwekkend, veel, heel veel sterren in sterrebeelden die ik niet herken hier op het zuideklijk halfrond. We genieten! Onze gidsen, Mitchell en Iwan ( spreek uit /aiwan/, weten veel te vertellen. Iwan is een 40-er, inheems dus Indiaan, van de Arowak stam. Alles wat hij weet leerde hij van zijn opa, die naar zijn zeggen ongeveer 85 is maar nog kilometers door het woud loopt en jaagt met pijl en boog of met de blaaspijp. Het gif voor zo’n blaaspijp komt van een piepklein gifkikkerje, 2 tot 3 cm klein, zwart, met blauwe strepen op de rug. Een prachtig beestje dat zich helaas voor ons verborgen houdt. Iwan is naast gids ook kunstenaar en schildert. Mitchel is een goedlachse, androgyne midden dertiger met 'joods, indiaans bloed, met een beetje creool'. Hij is naast het gidsen bezig met een training tot ‘wonderdokter’ in de Winti religie. Kleurrijke mensen dus. 
Ons weekje in de bush vliegt voorbij. We wandelen, varen, kijken en verwonderen ons bijna iedere dag tot een uurtje of 4. Dan even afkoelen en opfrissen onder de douche, zwemmen en lezen, luieren en bedenken dat het leven zo slecht nog niet is. Heerlijk.

Dinsdag na de middag vliegen we weer naar Paramaribo waar we na een week zonder internet en telefoon, verlaat het trieste bericht ontvangen dat Hans Boot, Inge-Maries vader, Aukes schoonvader, Eefjes en Freeks "andere' opa, tot ons aller schrik en verdriet plotseling is overleden. In Oman aan het einde van de week die Auke, IM, Freek en Eef samen met Hans en Tappie daar doorbrachten.  Wat een verdriet. Nu zijn we ineens wel heel erg ver weg. 
Maar goed dat we vrijdag weer thuis zijn.

Wordt nog eenmaal vervolgd...