Culinaire souvenirs.

Een van de fijne bijkomstigheden van reizen en vakantievieren in het buitenland is het eten en drinken van de locale producten. Zo ook hier in Griekenland en meer bepaald, op de Peloponnesos. De keuken is hier een eenvoudige boerenkeuken. Eerlijk eten heet dat tegenwoordig, met weinig plaats voor verfijning, maar daarom niet minder lekker. Jamie Oliver zou er enthousiast van worden vermoed ik. De seizoensprodukten van je eigen landje of dat van de buurman of het groentestalletje aan de weg, worden zonder veel tierelantijnen bereid en geserveerd. Salades, zoals de Choriatiki, die bij ons bekend staat als Griekse Salade, zijn daar een perfect voorbeeld van. Grofgesneden tomaten, komkommer, paprika, ui en kalamata olijven worden op een bord of schaal gedeponeerd, belegd met wat stukken boerenfeta, overgoten met extra virgine olijfolie en bestrooid met gedroogde wilde oregano. Een vers stukje brood erbij en misschien zelfs een lekker glas wijn en het genieten kan beginnen. Mijn favoriete lunch hier moet ik bekennen.

Ook in de restaurantjes en taverna’s wordt voornamelijk Griekse gekookt. Van de pakweg 15 eetgelegenheden in een kleine plaats als Gialova is er zegge en schrijven één Italiaans restaurant en sinds kort één dat een Franse invloed op de kaart laat zien, en één Grieks-Cypriotische grill tentje maar de rest is gewoon Grieks. Op de kaart staan dan gegrilde gerechten, zoals (broodje) gyros, pita of souvlaki spiezen van kip, varken, lam of zelfs vis, schotels met gestoofd lam, varken of konijn en een enkele vegetarische schotel die doet denken aan de franse ratatouille. Ook ovengerechten als mousaká of pastitsio (pasta op z’n Grieks) en meestal ook vis, hoewel dat in een ‘gewoon’ restaurant ook vaak bevroren wordt ingekocht. (dat staat dan wel op de kaart erbij). Visrestaurants daarentegen verkopen hun vis per kilo en nodigen je dan uit een exemplaar van gewenste grootte te komen aanwijzen in de keuken. De vis wordt gewogen en de prijs wordt genoemd. Dit om onaangename verassingen te voorkomen, want verse vis is vaak duur naar verhouding. Rustig 60 tot 80 euro per kilo. Vreemd vind ik eigenlijk, want we zitten hier aan zee. We zien de kleine vissersbootjes ‘s morgens de baai binnenvaren en in Pylos aan de haven kun je, als je op tijd bent, de vis vers van de boot kopen. Vooral veel dorade en zeebaars zien we hier. Ook een enkele zeeduivel zien we wel eens. Inktvis en de grotere octopus worden hier ook gevangen en zie je soms aan een soort waslijn hangen. Door deze op stenen te slaan wordt hij eerst mals gemept. We hebben zelfs wel eens gezien toen we op een terras aan het water zaten te eten, dat er door een gast een lijntje in het water werd gelaten waarna bijna meteen een grote inktvis opgehaald werd, die aan de ober werd overhandigd die er vervolgens mee verdween om even later een plastic zak met de vangst aan de visser te overhandigen. Deze at daarna rustig verder. Ook een invulling van het begrip self- service. 

Als fruit vinden we hier heerlijke druiven, ook af en toe de hele kleine die tot krenten worden gedroogd, meloenen, perziken, allerhande citrusvruchten, granaatappels en vijgen. Alles wordt zongerijpt geplukt en geoogst en dat proef je. Sappiger, voller van smaak, heerlijker! Vaak ook krijg je na de restaurantmaaltijd ongevraagd een schaaltje fruit voorgeschoteld. Ook lekker.

Van al die Mediterrane heerlijkheden willen we, zo mogelijk, thuis nog nagenieten, dus wat we thuis niet kunnen kopen of wat hier extra lekker is nemen we mee. Omdat we met de auto zijn, hoort olijfolie bij het vaste lijstje culinaire ‘souvenirs’. En dan niet zomaar olijfolie, maar de bijna groene, fruitige, heerlijke extra virgine, dus eerste persing van de ons omringende kalamata olijven van de olijfbomen bij Eleonas. Het aantal liefhebbers thuis groeit met het jaar, maar zolang het nog in de auto past (wordt weer spannend) maken we graag gebruik van de mogelijkheid de privévoorraad van Yiannis en Inge aan te spreken en een groeiend aantal 5-liter blikken bij hen te kopen. Voor de ‘leuk’ gaan er tegenwoordig ook wat kleine flesjes olie mee naar huis. Het zijn aangebroken zogenaamde ‘restaurantflesjes’ die we gebruikten om ons brood in te dopen voor de maaltijd en die sinds een jaar of twee, drie, volgens een nieuwe Griekse wet, niet meer in een karafje op tafel mag staan,  maar in een afgesloten flesje dat de gast extra moet bestellen en betalen. Je mag de niet gebruikte olie dan wél meenemen. Vandaar de flesjes. 
 

Dan zijn er natuurlijk de Kalamata olijven zélf. Bijna iedereen hier heeft wel een paar olijfbomen ergens staan of kent iemand die dat heeft, zodat iedere familie zijn zelf ingemaakte olijven heeft. Ingemaakt is misschien niet het juiste woord, want er gaat een heel proces aan vooraf van weken in water om het bitter kwijt te raken, pekelen, wassen, dan in een mengsel van water, azijn en desgewenst kruiden of smaakmakers te bewaren en met een laagje olijfolie af te dekken. Dit hele proces duurt een aantal weken, maar dan heb je ook wat. De olijven waar ik wat van meeneem, komen uit het kleine winkeltje om de hoek, waar Henk ‘s morgens vers brood haalt. Heerlijke olijven, niet te zout, niet te scherp, precies goed.

In dat zelfde winkeltje kopen we ook de boeren feta, op advies van Inge. De feta ligt als een grote blok in wat vocht te wachten op klanten. Lekkere feta die niet lijkt op de soms rubberachtige structuur van de kaas die bij ons als feta wordt verkocht. Het is trouwens een gepatenteerde naam die alleen voor de Griekse feta mag worden gebruikt. Wordt de kaas buiten Griekenland gemaakt dan moet dat vermeld worden en mag het geen feta heten. Deze heerlijke feta gaat overigens niet mee naar huis. Heb ik een keer geprobeerd, maar de verse kaas overleefde de vierdaagse thuisreis niet helaas.

Dan zijn er ook de kruiden. Allereerst de Griekse basilicum, of ‘greco a palla’ . Het is een kleinbladige basilicum waarvan ik aan het begin van ons verblijf een mooie plant koop. Altijd op dezelfde plek, een kleine bloemenwinkel in Pylos en altijd is de prijs hetzelfde, 5 euro. Nog steeds, al een jaar of 10. Een koopje lijkt me. 
 

Ook is er de gedroogde, wilde oregano, een onmisbaar ingredriënt van de Griekse keuken. Ik koop ze hier als een bosje in een plastic zakje bij de groenteman en doe er minstens een jaar mee. Heerlijk voor over de Choriatiki, maar ook in allerlei sauzen. Een typische smaak voor deze regio en voor de mediterrane keuken. 

Als laatste kruid is er de Griekse bergthee of Sideritis. Er worden allerlei geneeskrachtige werkingen aan de thee toegeschreven. Zo zou het cholesterol verlagend werken, een ontsmettende en helende werking hebben en het zou koortsverlagend zijn. Of het ook lekker is, kan ik niet zeggen, want nog niet geprobeerd, maar schijnt ook nog eens goed te smaken. De gedroogde bloem waar de thee van getrokken wordt groeit alleen op 1000+ meter hoogte, dus in de bergen, vandaar zijn toepasselijke naam.

Ook de honing van hier is erg lekker. Vooral de thijmhoning die op de dikke Griekse yoghurt goed tot zijn recht komt, een potje daarvan ontbreekt dus ook niet aan ons boodschappenlijstje. Je ziet honing hier ook in potjes met noten toegevoegd en de locale baklava ( bladerdeeggebak met notenvulling) wordt gedrenkt in honing. Mierzoet, maar wel lekker, althans met mate :-))

Dan is er natuurlijk nog de Griekse wijn die ook niet te versmaden valt, In restaurants drinken we vaak de huiswijn, die meestal prima te drinken is en in een karafje wordt geschonken. Vreemd genoeg bestel je dan niet een karaf of een halve liter, maar een halve kilo. Wijn nemen we overigens maar zelden mee naar huis, want overwegend wit of rose van kleur en geen bewaarwijnen,

Met een aantal van deze culinaire souvenirs arriveren we straks dus weer thuis, om nog even na te genieten van onze, letterlijk heerlijke, tijd hier,

Wordt wederom vervolgd...