Canberra.

Boven verwachting reizen we dan toch af naar Canberra. Waren de bushfires hier een paar weken geleden nog zo hevig en de stad zo dicht genaderd dat het er op leek dat we dit deel van onze trip moesten schrappen, nu zijn de branden geblust (de laatste pas een paar dagen voor onze komst) en de kwalijke dampen en asregens aanzienlijk afgenomen. Het gewone leven van alledag is grotendeels hervat, hoewel er wel duidelijke sporen van de  branden zijn zoals veel verbrande bomen. Ook getuigt een immens parkeerterrein met total loss verklaarde auto’s die beschadigd werden door de golfbalgrote hagelstenen, van de extreme excessen van het weer.

Canberra (klemtoon op de eerste lettergreep) heeft zijn bestaan als stad, te danken aan de strijd tussen Melbourne en Sydney om het predicaat “hoofdstad van de federale staten van Australië”. Een typisch geval van -waar twee honden vechten om een been....- en die derde was dus Canberra, in 1908 op de tekentafel ontworpen door de Amerikaanse architect Walter Burley Griffin. De stad is ruim opgezet met veel groen met een groot meer, ‘Lake Griffin’ genaamd en in het hart, boven op ‘Parliament Hill’, het parlementsgebouw, Canberra betekent dan ook heel toepasselijk ‘ontmoetingsplaats’ in de Aboriginal taal. De overheid is er de grootste werkgever en het niveau van inkomen en ontwikkeling ligt boven het gemiddelde van het land. Een prettige stad maar wel een beetje een vreemde ook, want er is niet echt een centrum. ‘Civic Centre’ komt het dichtst in de buurt met zijn hoge gebouwen, winkels en restaurants, maar het mist een centraal plein of gebouw. Wel telt de stad veel, onder architectuur aangelegde musea, universiteits- en natuurlijk overheidsgebouwen. 

In dit Canberra logeren wij bij Jed, een van onze AFS-zonen, die met zijn uit Kameroen afkomstige Annie en hun 10-jarige tweeling Olly en Amy in Gowrie woont, een buitenwijk van Canberra. Jed woonde in 1999- 2000 een jaar bij ons in Sibbe, samen met Drew, die tegenwoordig  in Londen woont, maar Jed is na een aantal jaren buitenland alweer sedert 10 jaar terug op zijn geboortegrond.  Het gaat goed met hem. Fijne relatie, leuke dochters, goede baan als civiel technisch ingenieur en in een leuk huis waar wij deze dagen ‘the shed’ mogen bewonen. ‘The shed’ is een studio die aan het einde van een grote garage is gebouwd en die regelmatig verhuurd wordt via Airbnb. Het voorste deel van de garage is ingericht als ‘gym’ met allerlei apparaten, stangen en schijven die gebruikt worden bij de gewichtheftrainingen van Jed en Annie die deze sport sedert een paar jaar beoefenen. Ons bezoek valt samen met de Open Australische kampioenschappen die dit weekend in Canberra worden gehouden. Voor ons totaal onbekend terrein en als we in de gelegenheid worden gesteld de afsluitende sessies op zondagmiddag bij te wonen, gaan we dan ook, nieuwsgierig geworden, graag op de uitnodiging in. Aangezien Jed zich aangemeld heeft als vrijwilliger tijdens deze kampioenschappen is hij deze middag ingedeeld als ‘loader’. Het is zijn taak om, samen met drie andere vrijwilligers, de gewichten te wisselen en ervoor te zorgen dat de ‘heffers’ het juiste gewicht heffen. Een letterlijk zware klus lijkt me. Er zijn diverse gewichtsklassen en wij zijn aanwezig bij de ‘heavy weights’ en de ‘super heavy weights’ die niet alleen een indrukwekkend aantal kilo’s heffen of stoten, maar zelf ook het nodige gewicht in de schaal  leggen. Letterlijk dan wel te verstaan, tot zo’n 140 kilo aan toe. De kampioenschappen zijn van extra belang voor de deelnemers die er hun kwalificatie hopen te behalen voor deelname aan de Olymische spelen van Tokyo. Ze komen vooral uit Australië en de relatief nabije Pacifische eilanden, zoals Nieuw Zeeland, Tonga en Samoa. Er wordt gegroet, geschreeuwd, gefloten en zelfs gebeden lijkt het, voor, tijdens en na het liften, maar alles gaat volgens duidelijke regels en zeer gedisciplineerd. Niet meteen een sport waar wij fan van zullen worden maar erg leuk en informatief om het spectakel een keer van dichtbij mee te maken.  
 

Waren we onze eerste avond in Canberra bij Howard en Libby (Jeds ouders) uitgenodigd voor een heerlijke en gezellige ‘Aussie barbie’ (= bbq), deze zondagavond bezoeken we ‘the Canberra Light Festival’ in de onmiddelijke omgeving van het parlementsgebouw. De naam zegt het al, na het invallen van de duisternis wordt er van alles verlicht. Gebouwen dienen als filmdoek voor allerlei artistieke lichtcreaties, er staan overal op het festivalterrein verlichte figuren en natuurlijk worden er kunstigheden met licht en verlichte ballonnen en andere voor kinderen aantrekkelijke hebbedingen verkocht. Ook staan er een groot aantal ‘food trucks’ waar de inwendige mens ruimschoots aan zijn trekken kan komen. Van noodles en andere gerechten zoals gefriuurde aardappelspiralen en hamburgers tot ‘lollies’ (alle snoep heet hier ‘lolly’) en ‘fairy floss’ (suikerspin) aan toe. Wij laten ons de noodles en loempiaatjes goed smaken en bewonderen de diverse lichtuitingen. Al met al weer een onverwachte en leuke avond. 
 

Op maandag vertrekken we met Jed en de meisjes (Annie moet werken) voor twee nachten naar Jervis Bay waar we last minute een vakantiehuisje gebben gehuurd. Last minute, omdat de oorspronkelijke boeking bij Yarrongabilly Caves geannuleerd werd. Het natuurpark waar de grotten en dus ook de oorspronkelijk gehuurde accommodatie zich bevinden, is grotendeels verwoest door de bushfires en momenteel onbegaanbaar en ontoegankelijk verklaard. Jervis Bay is een badplaats die ten oosten van Canberra aan de Pacific Ocean (Stille Zuidzee) ligt. Er is ook een Marine basis en om die reden behoort het grondgebied bij ACT (Australian Capital Territory). Australië is verdeeld in staten. De staat in het zuid-oosten heet New South Wales met als een soort eilandje daar middenin de hoofdstadstaat, ACT dus, die bestaat uit Canberra en omliggend gebied, plus het stukje aan de kust bij Jervis Bay. Bijzondere indeling maar het heeft ongetwijfeld een juridische oorzaak. Jervis Bay dus. Om daar te komen doorkruisen we het gebied dat getroffen is door de branden. Waar je voorheen door groene bossen reed is nu zwart de overheersende kleur, of zwartgeblakerd beter gezegd met af en toe een afgebrand huis en zelfs een paar recent geplaatste witte kruisen langs de weg. Triest allemaal. Toch zien we hier en daar alweer groen verschijnen. De gum trees ( eucalyptusbomen) waar de bossen voornamelijk uit bestaan, beginnen alweer uit te lopen op de stam. De takken zijn waarschijnlijk dood, maar uit de stam komen weer toeven groen. Een vreemd maar toch ook hoopgevend gezicht. Ook zien we hier en daar weer uitlopende varens en palmen. De natuur is alweer begonnen aan zijn herstel. Wonderlijk. Toch zal het nog wel zo’n 20 jaar duren voor alles weer hersteld is en dan heb ik het nog niet eens over de dieren. Met name veel koala’s zijn omgekomen, koala’s zijn erg territoriaal, leven boven in eucalyptusbomen en zijn vrij traag. Ze zijn ook nog kieskeurig, want alleen bepaalde eucalyptusbladeren worden gegeten. Plaats je dus een koala in de verkeerde boom, dan heeft hij niets te eten. Vogels konden vaak ontsnappen aan het vuur, dus die komen wel terug, maar veel kangoeroes en kleinere bosdieren niet. 
 

Het huisje dat we huurden ligt aan een binnenmeer. Prima plek, maar het weer is omgeslagen en het waait erg hard en is een stuk frisser geworden dus peddelen of zwemmen laten we maar even achterwegen. We besluiten naar Cove beach, een van de vele strandjes te rijden om de sfeer te proeven en uit te waaien. Onderweg naar het strandje komen we een hele familie grijze kangoeroes tegen en een enkele wallaby (kleine kangoeroesoort). Een jong duikt met zijn kop in zijn moeders buidel om te drinken. (zie filmpje). Dit is Australië! Het strandje is een mooi wit zandstrandje met hier en daar wat zeewier en nauwelijks schelpen. In de rotsen bij het strand zitten inderdaad grotten, waar we maar niet naar binnen gaan. Donker en weinig uitnodigend en wie weet wat of wie zich er in schuilhoudt? De volgende dag is het weer nog steeds niet fantastisch maar in ieder geval droog, dus besluiten we toch naar het strand te gaan. De meisjes hebben de hele zomer niet buiten kunnen zwemmen vanwege de smog en bovendien is het zeewater niet koud zo aan het eind van de zomer. Jed gaat ook het water in maar wij houden het voor nu liever droog. 
 

‘s Middags wordt een marine museum bezocht waar een afgedankte veerboot uit Sydney staat opgesteld. Helemaal hier naartoe gevaren en het laatste stuk over land gesleept, waarna er muren en een dak omheen gebouwd zijn. De tweeling krijgt een speurtocht met vragen van de vriendelijke dame aan de kassa en vermaakt zich uitstekend. Het valt me ook op hoe vriendelijk de mensen overal zijn en altijd in voor een praatje. Echt iets voor mij, dus ook hier worden er wat wetenswaardigheden uitgewisseld. Waar we vandaan komen. Fijn dat we ons niet hebben laten afschrikken door de branden, zoals zoveel andere toeristen. Daar hebben ze wel een punt, want overal, ook in New Zeeland, is het rustiger door annuleringen en no-shows. Door Europeanen, eerst vanwege de branden en later het Corona virus en door Chinezen omdat ze de grens niet over mogen vanwege datzelfde Corona virus zoals bekend. Ook ontspint zich een discussie tussen de aanwezigen over de juiste uitspraak van Jervis van Jervis Bay als ik daar naar vraag. /djurvis/ weet de een, nee, /djarvis/ zegt de ander. Uiteindelijk kiest de meerderheid voor /djurvis/ maar niet iedereen is overtuigd. Dit zijn nou precies de kleine contacten die het leven leuk maken wat mij betreft :-)) Die avond leren we een nieuw kaartspel Bohnanza genaamd, met ingewikkelde regels (vinden wij) en onder grote hilariteit worden regels aangepast en al of niet terecht winsten geboekt. Al met al een geslaagde dag. De weg naar huis, de volgende dag voert via Batemans Bay weer naar Canberra. Batemans Bay ligt aan de kust en was rond de jaarwisseling volledig omringd door bushfires en van de wereld afgesloten. Mensen werden per schip bevoorraad en waar nodig geëvacueerd. Wij rijden nu over de indertijd ontoegankelijke wegen en de sporen zijn duidelijk zichtbaar. Overal verbrande bomen, struiken, palmen en ook hier weer nieuwe witte kruisen. Een verdrietige aanblik. Het weer doet er nog een schepje bovenop want het stortregent de hele weg naar huis. Lastig rijden door de bergen voor Jed, maar hij weet ons weer veilig bij hem thuis af te leveren. Dan zitten onze vijf dagen hier er al weer bijna op. Wat gaat het snel. De volgende ochtend wordt Annie verwacht bij de ceremonie waarbij ze officieel, na 10 jaar, Australisch staatsburger zal worden. Een felicitatie waard. Voordat Jed zich bij haar voegt brengt hij ons naar het vliegveld en wordt er weer afscheid genomen. Misschien komen ze volgend jaar wel weer naar ons toe, belooft hij. Wie weet. Voor nu vertrekken we naar de Sunshine Coast, meer bepaald Noosa, boven Brisbane en ook daar hebben we weer zin in. Wordt dus  weer vervolgd...