Ancona > Gialova - Γιάλοβα

En dan zijn we eindelijk op onze bestemming aanbeland, maar laat ik bij het begin van deze vierde dag van onze heenreis beginnen. In Ancona dus. Het weer is ook deze dag weer regenachtig en zwaar bewolkt. De eerste keer dat we ons niet tegen de zon, maar tegen de regen moeten beschermen als we in de wachtrij staan voor de ferry. Voor we daar kunnen aanschuiven moeten we de tickets ophalen en inchecken in een gebouw waar meerdere ferry maatschappijen balies bezetten op het haventerrein. Niet voor het eerst, want ook in mijn Ayschylos tijd checkte ik hier in voor de hele groep deelnemers en begeleiders van het SummerProject. Leuke tijden! (hè Meet ;-))

Deze keer troffen wij een (volgens Henk beslist  ‘besnorde’) dame, die duidelijk haar dag niet had. Stuurs voor zich uit kijkend vroeg ze om onze paspoorten, tikte vervolgens op een in het Engels geschreven melding dat we verplicht waren een PLF ( personal lacator form) aan te vragen vóór aankomst in Griekenland. Om ons er voor de zekerheid op te attenderen, dacht ik, maar nee, ze wilde bewijs zien, dus werd er nogmaals ongeduldig op de tekst getikt en zocht ik braaf op mijn telefoon de bevestigingsmail van de aanvraag op en hield die haar voor, maar dat was niet de bedoeling. Ze griste de telefoon uit m’n hand, scroll-de door de tekst en wees op een rode tekst met uitroeptekens waarin stond dat we een negatieve Covid test, niet ouder dan 72 uur, bij aankomst in Griekenland moesten kunnen tonen. ‘Hadden we die test gedaan?’ Toen ik zei dat dat toch niet gold voor ferry passagiers en bovendien kwamen we 1 september aan en dan hoefde het sowieso niet meer, keek ze ons streng aan en zei met een zwaar accent en op boze toon: “You have no test. You pay 500 Euro’s. They send you back!!!” Vervolgens kregen we onze tickets toegeduwd en werden we ongeduldig weggewuifd. Volgende klant...!

We meenden toch zeker te weten dat die test echt niet nodig was. Er was twee weken geleden sprake van geweest en moest tot 1 september wel gedaan worden door reizigers die per vliegtuig en over land de Griekse grens passeerden, maar niet als je per ferry arriveerde ( wel vreemd trouwens). Een bericht van Buitenlandse Zaken bevestigde dat, maar de stellige loketdame bracht ons aan het twijfelen, dus voor de zekerheid Inge van Eleonas in Gialova, gebeld. Zij gaf ons gelijk en kreeg van het ferry hoofdkantoor ook een bevestiging en de verbaasde reactie: “Hadden ze dat ècht gezegd in Ancona? Kwalijke zaak. Wie was dat dan?.”  Wij wisten geen naam en waren al lang blij dat het loos alarm was, Pfff, dat was tòch effe schrikken!

Het aan boord gaan bleek vereenvoudigd vanwege Corona. Auto passagiers mochten blijven zitten en hoefden niet lopend de ferry op te gaan. De sleutel van de hut zat al bij de tickets, dus geen lange wachtrij bij de ferry receptie. Wel overal weer mondkapjes op natuurlijk, hoewel we ook hier weer weigeraars tegenkwamen. Ook zagen we een nieuwe versie mondkapje, bij obers met name. Een plastic halfrond schermpje, van onder de kin tot net boven de neus, dat met een kunststof ‘boogje’ op de kin steunde. “Veel minder warm”, werd ons verzekerd en zo zag het er ook uit. 
Keurig op tijd voeren we de haven van Ancona uit. Dat was in het verleden wel eens anders geweest en was vast te danken aan het kleine aantal passagiers. Nog nooit maakten we mee dat het zo rustig was aan boord.  Geen ‘snel gaan zitten, anders is er geen plaats meer aan dek’ en ook geen wachtrijen bij de restaurants. Het regende trouwens nog steeds, dus maar weinig mensen hadden behoefte naar buiten te gaan op het dek. 
De ferry overtocht duurde ruim 21 uur. Ook een uur of twee, drie minder dan anders. 
Zo’n ferry is met zijn 10 verdiepingen eigenlijk een soort cruise schip. Hoewel, naast de slaaphutten in diverse categorieën er ook dekplaatsen zijn en vliegtuigstoelen, die goedkoper zijn natuurlijk. Maar net als op een cruise-schip zijn er restaurants, een self-service en een à la carte, een zwembad, een winkel, kinderspeelruimte, gokruimte, een aparte bar op het dek én binnen en een grote lounge met bar voorin het schip.

 
Onze hut ligt deze keer gelukkig niet dicht bij de machine kamer. Dat scheelt aanzienlijk in het geluids volume, maar het fibreren van de machines is constant en over het hele schip te voelen. Ook overal luidsprekers waar in diverse talen ( Grieks, Italiaans, Engels, Frans en Duits) allerlei mededelingen gedaan worden van huishoudelijke aard en Corona bijzonderheden. Wij brengen onze tassen naar de hut en installeren ons met een koffietje voor het panoramaraam in de lounge. Niet zo fijn als op het dek, maar het geniet onder deze weersomstandigheden beslist onze voorkeur

.    
Die avond laten wij ons ( in Corona opstelling, schuin tegenover elkaar) de Griekse salade (Choriatiki) en het visje met een lekker wit Grieks wijntje, goed smaken waarna we ons op tijd terugtrekken in de hut voor een wat onrustige nacht, veroorzaakt door het (zachte) machine geluid, het constante trillen en de omroep berichten en andere geluiden die de tussenstop in Igoumanitsa vergezellen. 

 
De volgende dag , 1 september, arriveren we rond het middaguur in Patras, waar we verbazend snel, na een vluchtige contrôle van de vannacht nog per e-mail ontvangen, verplichte QR code van de PLF, het haventerrein afrijden en aan de laatste 3,5 uur rijden van onze heenreis beginnen. Alles ziet er vertrouwd uit en voor de gelegenheid luisteren we naar de Griekse klanken van Yiannis Ploutarchos die ons meteen in de (Griekse) stemming brengen.

In Gialova worden we bij Eleonas hartelijk begroet door Inge en installeren we ons in ‘ons’ huisje Petrino 1. s’ Avonds eten we bij Voula, die hotel restaurant Zoë runt, beneden in Gialova. Voula ken ik al vanaf 2004 toen ik hier was om het Ayschylos ZomerProject op te starten. Zij en haar man Stavros steunden het project door speciale prijzen te rekenen voor de hotelkamers van regisseur Sjeng en busschauffer Bart en korting op maaltijden van deelnemers. Ook vierden Henk en ik er vorig jaar mei met kinderen en kleinkinderen onze 45-jarige trouwdag met een uitgebreide lunch aan een grote tafel dicht bij het strand, tijdens ons weekje bij Eleonas. Fijne herinneringen! 
Ook deze avond is Voula aanwezig en begroet ons met een Corona elleboog in plaats van de gebruikelijke kussen (de Grieken zijn kussers!) en grijpt voor de vorm snel naar haar mondkapje. En, zoals altijd komen we ook andere bekenden tegen uit mijn Ayschylos tijd. Twee Griekse oud-deelneemsters werken bij Voula vanavond. 10 jaar geleden deden ze mee als 15- jarigen. Nu 25, hebben ze hun studies afgerond en zijn op zoek naar werk. In de zomer verdienen ze dan wat bij in de horeca. Fotini (nichtje van Voula, ons kent ons) in de bediening en Konstantina staat bij de hotel receptie. Beide meiden herkennen mij, maken een praatje en bevestigen, zoals altijd, hoe leuk ze het vonden met tieners uit andere landen aan het project deel te nemen. Altijd weer fijn om te horen.

Onze drie weken Griekenland kunnen beginnen!